Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Sizi kaybettiğinde hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam eden, edecek insanlar için üzülmeyin.

Birini terk etmeye karar verdiğinde; o kararın altında yatan gerçek, aslında senin çoktan terkedilmiş olduğundur. 

Yaprak ağaçtan vazgeçince, sonbaharı bahane edermiş.

İnsanın ölmesi, başına gelebilecek en kötü şey değildir. En kötüsü, yaşama sebebini yitirmektir.

Uzaklaştırma, yaklaştırma içindir. Ayrılık buluşmaya doğrudur. Yitirme, bulma arzusunu uyandırır.

Hikâyenin benim tarafı artık önemli değil. Zaman geçti iyileştim, ama en önemlisi; kimin masamda oturacağına ve kimin bir daha oturmayacağını öğrendim.  

Unutma, en çok sevdiğin kişi, seni en derin şekilde sınayacak, içindeki karanlıkları ve ışığı yüzüne çıkaracak kişidir. Çünkü en büyük dersler, seni en çok kıran, seni en çok sevgiyle dönüştüren insanlardan gelir. Onlar, ruhunun en derin köşelerine dokunur ve seni yeniden şekillendirir. Sevgi, bazen en acı, en derin öğretmen olur. 

Bir şey gözlerini incittiğinde, ona bakmayı kes. Kulaklarını incittiğinde onu dinlemeyi bırak. Kalbini incittiğinde, onu haklı çıkarmaktan vazgeç.

Birini iyileştirmeye çalışmamın pişmanlığını yaşıyorum. Çünkü hikâyenin sonunda yarasıyla alay edilen ben oldum ve bu nereye sığdırılır bilmiyorum. 

Kendi eylemlerinde sorun görmeyeni değiştiremezsin.

Biz herşeyi öğrenmek ve görmek istedik. İnsan kendinde kötüyle uğraşacak gücü bulurda, şüpheyle yaşayacak sabrı bulamaz. Durum bundan ibaret.

Bazen insan birine ihtiyaç duyar. Bir yanlışı olduğunda bir şeyler öğretsin diye, içi dolup taştığında omzunu ona yaslasın diye. Sadece sevilmek için değil, bir olup tamamlanmak için.

Gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin?

Aramızda geçen bunca şey ve geçenlerin hüznünü de unutma. Yorgunum anlamaktan her şeyi.

Tüm hayâl kırıklıklarımızın arkasında, birisini dağ belleyip yaslanmamız, ona sonsuz güvenmemiz ve o bana bunu yapmaz demelerimiz var. Hatırlayın. Uygun şartlar altında herkes her şeyi yapacaktır.

İstenmediğini farketmediğin için terketmediğin yerde, istenmediğini farkettiğin o an. Bunca süredir ben burada yük müydüm bu insana düşüncesinin zihni tarumar eden sancısı. Bu hissin ne demek olduğunu, en mutlu anlarında bile içindeki yumru yüzünden huzursuz hissedenler bilir.

Ay acele etmiyor, güneş acele etmiyor, ama insan aceleci bir varlık. Biz acele ettikçe ruhlarımız geride kalıyor. Çünkü bir yere vaktinden önce varmak, bir parçanı yolda bırakmak demek aynı zamanda.

Kimseye güvenmezken, birine güvenirsin. Ve o sana neden kimseye güvenmediğini tekrar hatırlatır.

Olmak istediğim her şeyi olmam, yaşamak istediğim bütün hayatları yaşamam mümkün değil. İstediğim bütün yetenekleri geliştirmem mümkün değil. İstememin nedeni ne peki? Hayatımda, olası bütün zihinsel ve fiziksel deneyimlerin her bir rengini, tonunu ve her çeşidini yaşamak istiyorum.

Belki de gerçekten ihtiyacın olan aşk hikâyesi, seninle kendin arasındadır.

Anlamazmış meğer sevgi, ayrılık saati gelmeden kendi derinliğini.

Çünkü insan kendisine olan saygısını yitirdiğinde farkında olmadan hem duruşu hem ruhu kamburlaşacaktır. İnsanı dik tutan ve güven veren duruşunun altındaki tek şey kendisine olan inancı ve saygısıdır.

Bakma sen herkesin öyle mutlu göründüğüne, vicdan diye bir yer var orada herkes suçlu.

Hayatın boyunca savaşman gereken bir çok engel çıkacak karşına. Sakın ölümüne savaşma onlarla, çünkü ancak yaşamına savaşınca hayatta kalıyor insan.

Mesele, başına gelenler değil, onlara nasıl tepki verdiğindir.

Sen yer edinemeyeceğin hikâyelere vuruldun hep.

Güvende hissetmeye kaç adım uzaktayım.

Kendine dönen çembermiş koştuğum Ben yol sanıyordum gittiğimi Öyle yarım, öyle ılık Düşmekten yorgun, uçmaktan şikayetçi.