Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bir noktada anlamalısın ki; bazı insanlar kalbinde kalabilir. Ama hayatında değil. Ve hiç sorun değil. Çünkü bazen ne hissettiğini unutmalısın. Ve neyi hakettiğini hatırla. 

Biraz zaman geçer sonra. Bir bakarsın hiç yaşanmamış gibi oluruz. Yaşantıyız şimdilik evet canımız yanıyor hala. Ama zaman büyülüdür her yaşantıyı anı yapar. O yüzden söylediklerimi boşver. Gövdene iyi bak. 

Her daim kendin ol. Sen, seni anlayana mucizesin.

Bir çiçek açmadığında, yetiştiği çevreyi düzeltirsiniz, çiçeği değil.

Işıkta asla öğrenemeyeceğim şeyleri karanlıkta öğrendim; hayatımı tekrar tekrar kurtaran şeyler. Dolayısıyla aslında tek bir mantıklı sonuç var. Işığa ihtiyacım olduğu kadar karanlığa da ihtiyacım var.

Özellikle susmak, susturulmaktan daha tehlikeli. Sesinden vazgeçenin içine bakmayı içiniz kaldırabilir mi?

Bu yaşıma gelene kadar düştüm, kayboldum, heveslendim, kazandım, kaybettim, sevabı günahı tattım. Hayallerim, hayal kırıklıklarım, kendimle kavgam, isyanım, barışım. Çocukluklarım, kırdıklarım, kırıldıklarım, yaralarım, yalnızlığım, kalabalıklığım. Hepsi benim, hepsi ben'im... Her anın sıfır kilometre olduğunun farkında, insanların ne düşündüğünün değil, vicdanımın umrunda yeniden doğumun sancıları... Yeniden başlama zamanı. 

Gidecek bir yeriniz olduğu için gitmezsiniz, sizi tutan bir şey kalmadığı için gidersiniz.

En dipteysen düşmezsin.

Gerçekten sana ait olan tek şey, sonsuzluğa genişlemiş bir algıdır. Gerisi, bunu bir kalıba sığdırmak veya sığdırmamak arasındaki seçiminden ibarettir. Evren bu seçimle şekillenir.

Kapağı tan kapatılmamış anılar, yerinden oynayan kaldırım taşları gibi sizin de dengenizi bozuyor mu bazen?

Sana dürüst olacağım. Her giden dönmeyecek, her yara kapanmayacak, her hatanın telafisi olmayacak. Ama her zaman, her koşulda bu hayatı doya doya yaşamak için bir sebep mutlaka olacak. Unutma, insan bazen sadece umut etmek yerine kendi hayatı için harekete geçmelidir. 

Kalbin kendine has nedenleri vardır, aklın hiç bilmediği.

Hiçbir şey bilmeyen, hiçbir şeyi sevmez. Hiçbir şeyden anlamayan insan değersizdir. Oysa anlayan biri, hem sever hem fark eder hem de görür. Bir şeyde ne kadar çok bilgi varsa, o kadar büyük sevgi vardır. Bütün meyvelerin çileklerle aynı zamanda olgunlaştığını zanneden biri, üzümleri hiç tanımıyor demektir.

Birimizin kalbi ötekinde acı Şu farkla yaşıyoruz aynı kaderi Sen, yaralarını gösteriyorsun Kimliğini sorduklarında Ben, kimliğimi gösteriyorum Utancım sorulduğunda

İlk günden beri ihtiyaç duyduğu her şey vardı, zaten içinde eksik olduğuna dünya inandırdı onu.

İletişim konusunda yeterli kültürü olmayan insanlar, sizin değer verdiğiniz için yaptığınız her konuşmayı tartışma zanneder. Tam da bu yüzden, hitap muhataba özel olmalıdır. Anlamayacak olana anlatmak, dinlemeyecek olana konuşmak çok da doğru değil. İnsan susmayı da bilmeli.

 Uzağımda ama... Her gece kalbimde uyuyor.

Bekleyen, gidenin vazgeçmediği kadar vazgeçermiş, bir gün her şeyden. 

Onsuz yaşamayı hayal bile edemediğim insana yıllarca ağrısının süreceğini bildiğim halde veda etmiştim. Ben bu ağrıyla baş ederdim ama bu ağrıya sebebiyet verenin o olmasıyla baş edemedim. En sevdiği yere veda etmiş herkes beni anlar, bazı evlere ve insanlara dönülmez.

Kısır döngüler içinde kaldığında sonu bir yere varmayan mevzuları kapatmak, sen nefes oldukça nefesini kesen insanlara yüreğini kapatmak iyidir.

Ve gördük ki; mekan değildir, zamandır önemli olan. Ve lakin o da değildir, eylemdir önemli olan. Ve o dahi değildir kalp olmadıkça.

Beni kıskıvrak yakalayan şeyin, sana dokunması bile gerekmez ya da tersi, senin için masumiyet olan şey, benim için suç olabilir ya da tersi, sende hiçbir etki yaratmayan şey, benim mezarım olabilir.

Algıladığı düşünceye hayran olacak yerde algılamadığı düşünceye hayran oluyor. Bir şeyi ne denli çok anlamazsa, o denli çok inanıyor.

Böyle olmamalıydı diyorsun kendi kendine. Böyle olmamalıydı. Elini uzattığın her şeyin, buruşup katlandığını görünce, uzaklaşmayı ve kaybolmayı seçiyorsun. Çünkü kalbinin derinliklerinde hâla ona ait bir parça taşıyorsun. 

Onlar sevmeyi yan yana olmak sanıyor.

İnsan bazen bilmemeli, görmemeli ve duymamalı bazı şeyleri. Çünkü uzak, en güzel yakınlıktır bazen.

Hayatlarımızdaki en büyük trajedi belki de, özgürlük mümkün olduğu halde yıllarımızı aynı eski kalıpların içinde tutsak kalarak geçirmemiz. 

İnsanın iç dünyasının ufku yok. Çok geniş. Ben kendi sınırlarımı koydum. Şeytanın bile çözemeyeceği bir karışıklık var. Aklın aşağıladığını, kalp çoğu zaman güzel buluyor. İşin kötü tarafı, güzelliğin yalnız korkunç değil aynı zamanda gizemli oluşu. Şeytan, tanrıyla boy ölçüşmek ve savaşmak için insan kalbini arena olarak seçmiş.

Herkes mektup okumak istiyor, yazmak değil. Çiçekleri koklayıp koparmak istiyor insanlar, ekmeye yanaşmıyor kimse. Ve kışın yüzüne bakmadıkları sularda yazın serinlemek istiyorlar, emek o kadar yabancı bir kavram ki bu yüzyıla. Sevilmek herkesin derdi, sevmekten söz eden yok.

Üzgün olduğunuzda diyor şair; tekrar kalbinize dönün. Göreceksiniz ki, daha önce sevinciniz olan bir şey için ağlıyorsunuz.