Kopuş

İnsan aynı şeyleri söylerken de kopabilir

Büyür içten içe incelikle sustuğumuz

Kumaşa düşen kor, atılan seyrek ilmek

Söz eskir gülüş solar daralır düşünce

Aynı hızda değildir aynı yöne gitse de

Birisi bir yeni ufukta ışırken mutlu

Sıska atlar ardında küçülür bir tekerlek

Ve biz sorarız, ne zaman bulutlansak

Yapraklarla örtülü bir zamana bakarak

Şimdi neden acı verir eski mutluluğumuz

Ve bir gün ne yapsak bitecek bir dünyayı

Hangi korkuyla böyle çoğalıp durduğumuz.