Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bir mum yanar karşımda Ardında ben eririm  Mumu söndür Hayallerimin rengini görmeye ihtiyacım yok Batan güneş günü sonlandırıp etrafımı karartsa da Güneşe inat Ben seninle aydınlanıp Her gecenin sabahında sana yeniden doğuyorum

Sevgisine ve sabredişine güvenip, kırıp döktüğünüz, görmezden geldiğiniz kim varsa bir gün sizden vazgeçecek. Birini hem itip hem de aynı yerde kalmasını bekleyemezsiniz. Bu büyük bir aptallıktır.

Uzun zaman oldu ve ben bu uzun zamanın tamamını seninle yaşanabilecek her şeyin sonsuz uzağında geçirdim.

Tarifsiz bir sevdada kimliksiz bir sessizliktin Haykırışlarla çağlarken yüreğim durgun limanımdın Sen adını koyamadığım Senin adın kavuşmak olsun Fırtınalarda yolunu kaybeden gemi misali Rotasız ve pusulasız kalmışken yüreğim Ve hoyratça savrulurken bir limandan bir limana Teslim olmuşken kaderine Apansız sana rastladım o limanda Sen adını koyamadığım Senin adın kavuşmak olsun.

Resimleri yaktım Birini saklasam dedim En çok onu yaktım Onu yaktım.

Vedalaşmak isterdim oysa Klasik bir film öyküsü gibi Ellerini tutup usulca Son bir kez öpmek isterdim Kendimi mazur gösterip Masum ve mağrur bir duruşla Her şeyi kadere yıkmak isterdim.

Anısı biz olalım bu sokakların Ve hiç durmadan yağmur yağsın Biz gürültüsüz sözcükler bulalım Sarmaşıklar fısıldaşsın yine Gidersek birlikte gideriz Yeni sevinçler buluruz hüzne benzeyen.

Bilirdim zaten, bir sözünün beni Tuzla buz etmeye yeteceğini Bir de senin hatırlatmana gerek var mıydı Farkındaydım hep, insanın nefesi Yaşadığı anlamına gelmezdi Bir de senin hissettirmene gerek var mıydı?

Haydi, yola koyulalım. Böylece korkularımız da tamamen yok olup gitsin.

Sen ve yağmur Başa dönemezsiniz Öyle bir yol yürüdünüz ki ancak Dönüş yolunu yok ederek gelebilirdiniz İnişiniz bir iniş olurdu başa dönmemecesine Yağmur yalnız yağarken yağmurdur Sen yalnız senken sensin Burada kalamazsın ve başa dönemezsin Gitmek zorundasın.

Söyleyecek sözlerim var Sessiz harflerin ışığında Yollar yolcularından habersiz Kar bulutlarından Yağmur damlalarından Kanatlar kuşlarından Sen benden Ben senden Zaman bizden habersiz.

Adresim oldun benim Biliyorsun bunu değil mi Alın yazım oldun Korka korka çaldım kapını Ne yapayım sevdim seni Sensin artık ne varsa.

İnsan, acısıyla tek başına kalmayı ve kaçma isteğinin üstesinden nasıl geleceğini öğrendiğinde, öğrenecek çok az şey kalmıştır.

Sen ağladığında ben Utanırım yalnızlığımdan Bir isyan değil bu Yersiz hissetmek sadece Belki sen bana bir adım Bir adım kadar uzaksın Kaybetmekten korktuğum Ben olmayı bilmediğim Bir yer var uzak Herkes orada toplanmış Ne adımı söyleyebilirim Ne de bir ses çıkarırım Bekleme çok Çok bekleme Ben seni bulmam Senin bana varman kadar.

Sevdayı bilmeyen balıklar Bir kavanoz suda yaşadılar Ya sevdaya tutulanlar Onları sormayın hiç Sevdaya tutuldular da kendilerini suda sandılar Sırtüstü toprağa uzanıp göğün mavisine daldılar. 

Sende yüreğim var Canım var Aklım fikrim var Sende her şeyim var.

Ben seni sevmekten hiç vazgeçmedim Ellerimden silemedim ellerini Gözlerimden kirpiklerini sökemedim Yüzümden çekebilseydim yüzünü Yanağıma sızan son damlayla Nokta koyardım sabrıma Koyardım koymasına da Ben seni sevmekten hiç vazgeçmedim.

Güzelliğin geçici olmadığını senden öğrendim Emeğin aşktan büyük bir hazine olduğunu senden Zaman, kaküllerinden doğar, topuklarından batardı Al yeşil soluğum, yarasına döndüğüm, sözümün sahibi Sevmenin, dünyayı sevmek olduğunu senden öğrendim. 

Sensiz geçen günlerimi Yaşamdan saymıyorum Bu yüzden Alacağım var hayattan.

Sana uzak bir şehirde Kendime bile uzak ve yalnız bir akşamda Sana ait dizeleri okurken başladı asıl hikaye Senin hikayenin içinde Bana ait olmayan Benim hikayem.

Ve hayat Birine 'seni seviyorum' demenin kararsızlığını Yaşamak için çok kısa. 

Anladım Kısa şiirlerin yarım kalmışlığı Anlamından uzaklaştırmıyor. 

Yıldızlarla dolu bir yol beni götürdüğün Çıkardığın yer yıldızlardan da yüksek bak Nasıl yandım ben bu yıldızlarla Ateşli yıldızlarla doldum ağzıma kadar Durgun sularından gecenin saf ve kırmızı balıklar gibi Yıldızlar topladım.

Sensizlik içinde seni severdim Gözlerinin içine hep bakarken Senin de beni sevmeni beklerdim Zaman hiç durmadan akıp giderken.

Seni hiç bir dünya telaşına değişmedim ben. Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım. Yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını. Yenilen herkesin boğuntusuydu kaybolduğum uzaklık. Yüzün her bulutlandığında, nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep.

İnsan hep bilmediğinden değil ya Bazen de bildiğinden susar Edep bilir, susar Sabır bilir, susar Saygı bilir, susar Sevgi bilir, susar.

Bize sözlerimizden çok, yüreğimizden anlayan gerek.

Mesafenin önemi yoktur Burnunun dibinde olsa ne olacak Seni anlamıyorsa Ama birisi vardır ki Dünyanın öbür ucunda bile olsa En ihtiyaç duyduğun anda İki satırıyla bile olsa Bir çırpıda yanı başında Mesafe uzaklıklarda değil Mesafe fedakarlıkta.

Gün biter gülüşün kalır bende Anılar gibi sürüklenir bulutlar Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır Yarım kalan bir şiir belki de...

Avuçlarımda yaralı kelebek taşımayı  Mayıs'ta öğrenmiştim Ve teraslarda Bach dinlemek en çok Mayıs'a yakışırdı Ve kimbilir Mayıs en çok senin tanrılarına yakışır.