Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

'Yetinmek' başlasın.

...suyu dinlemek gerek, ateş zaten içimizde.

Gözlerimde doğdu karanlığı gecenin Bomboş sokaklarda can verdi son dizeleri bir şiirin Hayat mahallimi sararken gözlerin Bir damla yaşta boğuldu tüm ümitlerim.

Yalnızken gözlerime bakamazdı Ve gökyüzü bembeyazdı Onunlayken onsuz İnanmazken aşıktım.

İnansaydım Bir ömür beklerdim gelmeni Ve inan Saydım Bir ömür geçti beni sevmeyeli.

Bilmek acı çekmektir Ve bildik Karanlıktan çıkıp gelen her haber Gereken acıyı verdi bize Gerçeklere dönüştü bu dedikodu Karanlık kapıyı tuttu aydınlık Değişime uğradı acılar Gerçek bu ölümde yaşam oldu Ağırdı sessizliğin çuvalı.

Kaç hikayede kıydın kendine bir aşk için Aşk için söylenmiş bütün sözler yaban Bütün yaralar derin Tekrarlayarak karşılaştırılmaz yaralar derin Ümitsiz durumlar için Bir yerlerde bulunduğunu sandığın O birkaç kelime Mümkün mü Dilin ucu bu kadar uzakken sahibine.

Vazgeçtim artık saymaktan günleri. Umuda dair kalmadı hiçbir kırıntı içimde. Tek yolunda giden şey okuduğum kitabın sönen griliği. Ay ışığının aydınlattığı yolda imkansızdır kaybolman. Sadece o zaman şarkı söylerim işte ben. Gerçekten kötüyüm.

İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an Mutlu aşk yoktur.

Konuşmam artık Ağır sözler söyleyemem Bir düş için Sabahları göğsüme Sedeften bir çiçek işlerim Hiç bilmedim Konuştuklarımdan ne anladın Ormanın korkunçluğunu söyledim Ovanın sessizliğini sustum Sen uzun bir uykuyu uyudun Ben düş gördüm

Ne bileyim Şimdi aramıza duvar örsen Yine kalkıp senin sevdiğin renge boyarım.

Günler öylece kendi kendine geçsin diye Bir camın arkasında durdum Bana dokunmasın hiçbir şey Hiçbir şey yarama merhem olmasın İyileşecekse, hiçbir şeysiz iyileşsin diye Bir camın arkasında durup Akan hayata ve zamana baktım.

Kalp, o düşünmez ki, o sever, yanında ister, özler ve bütün bunları yapıyorken hiçbir mantıklı açıklamaya kulak asmaz, asamaz. Bizi insan yapan bu duygular bir başkasına böylesi yoğunlaşmışken, kendimiz kalmamız mümkün mü? Değil. İşte bu yüzden kalbimde biri var iken başımdan giden aklımın kusuruna bakmasın dünya. Ben bütün hatalarımı aşıkken yaptım. Kusurum bu iken sığamamışsam hiçbir kalbe, tutamamışsam hiçbir eli, kendi adıma değil, kalbim adına özür diliyorum. Kırık kalbimi ve aşkla gelecek olan mutluluğumu zamana bırakıyorum, beni seven ondan alır.

Çekilip sonra kabuğuna küskünlüğün Kendime düşlerden sığınaklar kuruyorum Kırık dökük izleriyle hayatın Usul sesli, içe değen incecik Bir şarkı büyütüyorum ömrüme benzeyen Sabah kadar uçuk, akşam kadar acı Rengi dört mevsimin uyumsuz karışımı Acemi bir şarkı Umuda ve gerçeğe böyle katlanıyorum.

Dünya sinema perdesi değil ki Düşlerinde bir sınırı olmalı İnsanın gerçeği ile çevrili Dönüyorum İçimde incinmiş bir çocuk ağıdı Avuç avuç cam kırıkları göz bebeklerimde Düşmemek için kendime tutunuyorum.

Hayatın güzelliklerini esirgediği Bir sokağın arka tarafıdır ömrüm Gücenik, kirli, karanlık Yaşar bir ölü yalnızlığı kendince O duyarsız kalabalıklardan artık.

Anne, ben geldim yoruldum artık Her yol ağzında kendime rastlamaktan Hep acılı, sarhoş, sarsak Şiirler çırpıştıran bir adam.

Duruyorsun gecenin ucunda Hayatın ve ölümün arasında Gözyaşının bittiği yerde Kararsız duruyorsun Bakışların güneşti daima Sen bakınca açardı çiçekler Şimdi geceyi alma yanına Sessizce bekliyorsun Sesimi duy isterdim Sana bütün bu olup biteni Anlatmak isterdim Kapım çalınsın sen ol isterdim Gülümse önce Her günkü gibi Ve bir yorgunluk kahvesiyle Bana her şeyi anlat derdim Duruyorsun gecenin ucunda Hayatın ve ölümün arasında Gözyaşının bittiği yerde Kararsız duruyorsun Sulu boyan ve lacivert duvar Takvimde notların Tozlu kitaplar Hiçbirini tanımıyor gibi Sessizce bekliyorsun

Baharda kışı, kışında baharı özler insan Ne uzaksa onu özler Kavuşmak şart mı Boşver Başka şeyler yokken de güzel.

Ben bir iyiliğim diyorum Yitiklik duygusundan doğan Çoğalmak istedikçe azalmaktan alırım güzelliğimi Seçilmiş bir yalnızlığın içinden Seslenirim mahçup ve özgür Sevdiği herkesi bir kedere dönüştüren kalbimle.

Yine gece, yine hüzün Ve yine içimde sen Ve yine biliyor musun İçimde sen olunca Hüzün de güzel.

Ne kadar yeniliğe açık olsa da kalp İleride bir yerlerde geçmişin izlerini arar Kıyıya yanaşan bir kayığın olmadığı her su Keşfedilmemiş gibi gelir Anlatmaktan vazgeçiş Gölde erir, sonra tuz olur Güneş üzerine vurur Kurumak üzereyken yağmur yağar Birileri konuşmaya başlar gece olmadan Herkesin nedense konuşmak için akşam güneşini tercih ettiği şehirlerde Yangınlar sadece gece çıkar Gitmeye bile cesareti olmayanlar Geri dönüp ayak izlerinin fotoğrafını çekerler Göl, sadece şahit olur kalanlara.

Ayaklarımın yerden kesildiği anlar Dudaklarımdan dökülen eşsiz şarkılar Yalnızlığına koşar adım ilerleyen kalbim Aklımın ücra köşelerinde bulunan kadın Lütuf gibi sunulan mutsuzluklar maratonu İnsan için yaratılmış en güzel varlıksın sen Şair, şiiri yazan mıdır? Yazdıran mı?

Artık pek konuşmuyorum Benim sözlerim eksildi Onunki de eksildi Zaten kelimeler sonludur Öyle değil mi Donuk donuk bakıyorum Öyle bir gök içinde durmuş gibiyim Karanfiller ölürken

Uzak nedir? Kendinin bile ücrasında yaşayan benim için Gidecek yer ne kadar uzak olabilir?

Kazandıklarım bitti, yitirdiklerim kaldı Söylediklerim gitti, dinlediklerim kaldı Bir bilmek ülkesinin, düşün iline vardım Öğrettiklerim gitti, öğrendiklerim kaldı.

İçime işleyen acıyı size değil Bir suya bırakmayı öğrendim Dal olmaktan vazgeçeli çok oldu Bu yüzden ne bir ağacım var bana beden Ne de çiçek açacak benden.

Susma! Kelimelerin senin ayak izlerin Nereye gittiğini bulamazsa ölür benim ellerim.

Ne geçmiş ne gelecek Ne varsa bugündedir Hayat tek mevsimse eğer İllaki sonbahardır. 

Hayal kurmanın bedeli, kurduğun hayallerin büyüklüğü kadar acı vericidir.

Beklemek değil tek mesele Özlemek değil Elinde olmadan kurmak Düşünmek en kötüsünü Masumluğunu öldürürken Çürütmek ruhunu Ve bir daha düşlemeye korkacak olmak onu.

Hep aynı soğuk ve yapışkan hüzün Yedeğine alıyor ikisini de Oysa pencerelerden sarkan ışıklar bile Her biri başka başka Acılar başka başka Her günkü sözler, her günkü konuşmalar Aynı plaklarda aynı şarkılar Tutmuyor hiçbirini Ve mutluluk Bir kibrit çöpü ne kadar yanarsa.

Öğrenilmesi güç bir şey değildir kaybetme sanatı, görünürde o kadar çok şey niyetlidir ki kaybedilmeye.

Susardın ve kar yağardı Gözlerinde başlardı gece Yarım kalmış kitaplarda sürerdi Alnımızda bilinen kör bir bıçaktı günler Zaman kırılmış aynalardı Susardın, durmadan susardın Ve yağmurlar başlardı.

Bir hayaldi Kırıldı gitti Umudum yok Ümitsiz de değilim Bir hâlki Hâlsizim

Sizi seven insanı sevmemek de, en az sevip sevilmemek kadar acıtır. Terketmenin, terkedilmekten zor olduğunu öğretir hayat. İşte o gün, tüm terkedenlerini de affeder insan.

Bir karşılığı yok benim ömrümde unutmaların. Çekip gitmelerin bir de. Aynalar değil, bedenim parçalanıyor kendimi tanımaya kalktığımda. Çok hücreli bir yaratık gibi aklım, benim dışımda yaşamını sürdürüyor. İşte cam kırıklarından oluşmuş bir deniz ve o denizin kıyısına demir atmış bir kent. Neyi unuttum ki seni anımsayayım? Alkol ve hüzün yalnızca. Pencereye çarpan bir suyun görüntüsünde akıyor yüzüm. Dilimde bir kül tadı, gökyüzü yanıyor.

Yaşamaktan öte özür bulamayınca aşka Sonuçları bir bir gözden geçiriyorum Pulluklarda devrilen toprağın ıslaklığındaki can Madenlerin buharından elde edilen büyü Bazı yasak kitapların verdiği dinç duygular Nelerse ki yaşamak sözünü asi kılan Nelerse ki lekesiz, umutlu ve budala.

Sen yokken daha da çok sevmişim seni Kendimi bile kandırmayı başarmışım Köklerin daha da derinlere ilerlerken Tamamıyla unuttuğumu sanmışım.

Serin yaz gecelerine astım Karşılıksız bir aşkın hasretini Ve deftere değil sana yazdım Hayatımın en güzel şiirlerini

Ah! Öyle ki seni düşünmek Gökyüzünde gezinen başıboş bulutlar gibi Ya da sonbaharda uçuşan son yaprak Seni düşünmek öyle ki Denizin sonsuz maviliği gibi Ya da belki de seni düşünmek Çaresizliğe uzanan son yol gibi.

Gün gelir kötü bir şiir bile dokunur insana Çünkü bazı sözcükler anılardan da kederlidir.

...böylece sessizlik yitişin adı olur.

Şiir yazılanlar hep giderler, mutluluğa yazılan şiirler, mutluyken yazılandan hep daha güzeldirler.

Dünün hayal kırıklıklarını süpürmeden uyku tutmuyor Çarşaf gibi açtığım yeni başlangıçlar Bir odada üst üste terk edilmiş Benimle aday edermişcesine Olmak istemediğim insan Aynada göz kırparken Yarını göremeyecek kadar gözlerim yaşlarla dolmuş.

Susarız, katlanırız Uçsuz bucaksız rengini alırız bir daha hiç konuşmamanın Sorularımız ancak kalır, sıkıntılarımız...

Biz, henüz yazılmamış bir hayatın Henüz gidilmemiş bir ülkenin Henüz yaşanmamış olan aşkların acemisiyiz Yollarımızı şaşırabilir, karşılıksız aşk acıları çekebilir Yanlış bir hayatı da seçebiliriz Biz yeniyiz Yenilir yenilir Tekrar deneriz Yenilgimiz sadece yeni bir başlangıcımızdır bizim.

Saklarım gözümde güzelliğini Her neye baksam sen varsın orada Kalbimde gizlerim muhabbetini Koymam yabancıyı sen varsın orada.

Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de Ve hep seveceğim beynim ve tenim var oldukça bu dünyada Pırıl pırıl olanı, her zaman bir güz diriliğinde Değişmez ve değişken olanı sonsuzca.

Umduğun inceliğe inmiyorsa söz Çekil suskunluğun tüneklerine Ucuz etme anlamı Böyle zamanlarda insan Çokluk yalnız kalmalı.

Biz bu kitapları ne zaman okuduk ve niçin her satırını çizip notlar düştük kıyılarına. Dünya upuzun bir çöl sanki, bir buzul kütlesi. Karşılık bulamıyorsun aklıma düşen sorulara ve düşüp duruyor kırlangıçlar. Üşüyorum, bir yolcu hüznüyle geçip gidiyor ömrümüz.

Seni kitap koklar gibi seviyorum, buna eminim Çünkü ben çok sahaflar gezdim, sana kavuşabilmek için.

Ben, beni bir daha ele geçirsem Abıhayat içersem demiyorum Kapılar bir daha açılsa Ben bu haneye bir daha girsem Yaşardım yine böyle kanrevan içinde Yine böyle aşk ile sersem Ben, beni bir daha ele geçirsem.

Zamanı durdururum yüreğimde Sensiz geçtiği için Akrep yelkovana küskündür Şu bozuk saat çalışsa benim için ölümdür Bil ki akrep yelkovanı geçerse Atan bu yüreğim durur Bırak bozuk kalsın hiç değilse Bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur.

Hadi ömrüm, geriye doğru tara kendini İlerde bir şey yok Yüzünü rüzgara dön yeniden İyileşen sen değilsin, zaman...

Galiba yoruldum Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar Kendime kalbimi kanıtlamaktan Ve kanıtladığıma kendimi inandırmaktan Dahası kocaman bir sahada tek başına koşmaktan yoruldum Aslında ne pişmanım, ne de pes ediyorum Sadece beni kaybettikçe, seni kaybediyorum Ne yaparsan yap gördüğünün seni görmesini bekleyemezsin Gözlerim yorgun.

Asla uğraşma aşkını anlatmaya Aşk, var olur yalnızca dile gelmeden Nasıl hareket ederse soylu rüzgar Sessizce, görünmeden.

Bazen sev beni Öyle çok değil Son nefeslik sigaran gibi Uğra kalbimin kıyılarına Ara sıra Kısa bir ziyaretin makbuldür ruhuma Bazen sev beni İncitmeden Öyle fazla da değil hani Dizlerinde küçük bir kız çocuğunu okşar gibi Yani kimi zaman Ara sıra sev beni.

Gün bitse bile gökyüzünde Günler daha mühürlenmedi Çünkü dilde söz Çiçekte renk Ve zamanda gelecek bitmedi.

Zamanın soytarısı değildir sevgi O değişmez kısacık günlerle haftalarla Direnir ve katlanır mahşerin ucuna dek Yanılıyorsam bunda ve çıkarsa yanlışım Ne hiç kimse sevmiştir, ne ben şiir yazmışım.

Gün düştü Artık oturup eski şiirleri okumalı.

Doğru mu değil mi bilmiyorum Kentler büyüyüp gidiyor ya aldırma Başka bir yaşama tutturmalı diyorum Köprü korkuluklarına Ufak buluşmalara yaslanan Yani tuzun amcası, sevincin öz kardeşi olan En küçük bir kuşun gözleriyle Dünyaya baktığın zaman Her şey benim kalbimdir.

Kırılgan bir çocuğum ben Yüreğim cam kırığı Bütün duygulardan önce öğrendim ayrılığı Saldırgan diyorlar bana Oysa kırılganım ben Gözyaşlarım mücevher Saklıyorum herkesten Ürküyorlar gözümdeki ateşten Ürküyorlar dilimdeki zehirden Ürküyorlar o dur durak bilmeyen gözükara cesaretimden Oysa böyle yapmasam ben Nasıl korurum içimdeki çocuğu Bir yanım çılgın nar ağacı Bir yanım buz sarayı.

Evet biliyorum nereden geldiğimi Daim aç bir alev gibi Yakıp tüketirim kendimi Işığa döner anladığım her şey Geride bıraktığım ne varsa kül Ateş benmişim demek ki.

Gözlerini bekliyordum Uzak şehrimde Geçmişten yarınlara Sense bekleyişlerde  Zamandın yarınlara Her kaçışımda gelendim Ve sen biliyordun Nefes al dediğin tek yerin Gözlerinde yaşadığım şehrin olduğunu.

Okuyorsun, yazıyorsun, şarkı söylüyorsun ve deneyimliyorsun. Bir gün tüm bunların içinde yaşamayı umduğun o karakteri inşaa edeceğini düşünüyorsun. Bir gün dünyanın seni olmak istediği şiir gibi okuyacağını ümit ederek tüm gücünle seviyor, kaybediyor ve kanıyorsun.

Oysa içimden kopan bir sen değilsin Umutlarım, anılarım, inançlarım var Gidiyorsun

Bir kaç ihtimali yitirip hayal kırıklığına uğrasa da kalp, umudunu yitirmez. Ama tüm ihtimallerin yitirildiği düş kırıklığında artık yitirilecek bir umut da kalmamıştır.

Belki kadar kesin ve keşke kadar imkansız Birbirimizden uzaklaşmamız Kırılsak da tırnak uçlarımıza kadar Kırılırız elbet bunu gerektirir yaşamak Ben zaten sana ilk baktığımda anlamıştım İçime bakmıştın önce bayılacağımı sanmıştım Dünyayla aramda geçmişim vardı o ara Tutup ellerimi sıkıca saracağına inanmıştım Belki şimdi bir uçurumun kenarından geçiyoruz Sallanıyoruz belki arada Kızıyoruz birbirimize, kırılıyoruz, inciniyoruz Ama biliyoruz uzak gibi olsak da biz aslında yan yanayız Belki kadar kesin ve keşke kadar imkansız Birbirimizden uzaklaşmamız.

Bir şiire başlamadan önce  Nokta koymayı öğrendim Yeni başlanmış bir şeyi Yitirilmiş görmeyi Tufanlarda istemiyorum artık Bir dünya kuruyorum kendime Devinimsiz, duruk Aklımı da kovuyorum cennetlerimden Yüreğimi de şimdi.

Biz kanatları olmayan, uçmak için çırpınan iki zavallı kuştuk. Özgürüz şimdi. Ne kadar özgür olsakta hayallerimize uçamayacağız. Ya hayallerimizi çaldılar, ya kanatlarımızı.

Bazı yaralar yaralıdır buna inan Bazı yaraların ortasından küçücük bir el Sanki geçmişine çiçek uzatır Bazı yaralardan sızan kanla Tüm geleceğin yıkanır.

Kendini kandırmak istersin, avutmak birnevi. Yapabileceğin her şeyi yaptığını, söyleyebileceğin her şeyi söylediğini düşünürsün. Kendine bakarsın aynanın karşısına geçip, kaydırırsın gözlerini ellerine. Dersin ki, ne gelir artık bu ellerden. İşte tam o zaman susarsın, vazgeçmek değildir susmak. Kaybetmektir ama vazgeçmek değil. Kaybettim, vazgeçmedim.

Sen adamım, umutlarını diri tutmaya, hayallerini saklamaya, yüreğinin ilk günkü heyecanını korumaya devam et. Kalbine kazımaya devam et ismini. Yaşamaya devam et yalansız, sorgusuz, hesap etmeden. Söylemeye devam et içinden geçenleri sonunu düşünmeden. Yazmaya devam et içinden taşanları. Dökmeye devam et gözyaşını, sadece onun için. Sevgini haykırmaya devam et beyaz sayfalara kimseler okumasa bile. Bu yolda yalnız olduğunu, dış kapının dış mandalı olduğunu bilerek. Şimdi kendine sorabilirsin o soruyu. Aşk mı, gurur mu?

Aklımdaki yorgunluk duygumdu Hep bilmekti benim şanssızlığım Aklım anılarla yorgunluğumdu Uykumda bile bu yalnızlığım vardı Anlamadıklarını duymuştum Ne kadar geçmiş varsa orada oldum Aramak hep alnımda bulduğum Hiç usanmadan duyduğum duyu Ve bütün gelecekler için kurduğum düş Yüzyıllar ötesinde uyuduğumdu.

Olur biter Geçer gider Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var Olup bitmeyen Geçip gitmeyen Zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama Çokta takılmıyorum artık bu uyku konusuna Uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana.

Ne sahip olduğundur hayat Ne de umduklarındır bunca zaman Yüreğin kadardır hayat Seviliyorsan renkli Seviyorsan siyah beyaz.

Aşk, o kadar ne ise Uzaklığın yanında Uzaklar o kadar aşk oluyor Adamın canında Ne demeli ateş, alev, can Sormalı önce uzaklardan Kimi kül olur söner gider Kimi yanar rüzgarlardan.

Biliyordum arada bir aklıma düşecektin ve ben yine yazacaktım seni. Yazdıkça hatırlamaktır en iyi yaptığım iş. Kırgınlık duymadan. Ne kadar güzelsen o kadar yazdırıyorsun kendini bana. Sen hep sevgiydin benim için. 

Bazı gecelerin sabahı yoktur Yalnızca karanlık olarak kalırlar Bazı ayrılıkların dönüşü olmaz Borçlarıyla yaşar kalanlar Geleceği yoktur bazı kalplerin Aşk uğramaz onlara bir daha Tek bir hatırayla yaşlanırlar

Suskunluğunda dili vardır Ama o kelimelere değil Düşüncelere sığar ancak.

İnsan kendini duymadığı bir günü Nereye kadar taşıyabilir Alın çizgisinin sıkıntı çukurunda Sesinde senin adın Ufkunda yüzün yoksa.

Ben kaybetmekten korktuğum her şeyi özgür bıraktım.

Herkes hayatının bir kesitinde vurulmuştur ve hiç kapanmayacak yaralar açılmıştır. Artık güneşin doğudan doğmayacağını bilerek yaşarız. Şimdi herkes klinik vaka ama hiç kimse yarasının yerini belli etmiyor. İkinci sefer vurulmamak için.

Son zamanlarda dilimde yorgunluk sözleri. Yorulmadım yazmaktan, yorulmadım sevmekten hiç yorulmam, gelmeyecek olanı beklemek en acısı. Dizlerinin bağı çözülüyor, ona gitmek istiyorsun yapamıyorsun, beklemek bir ömür yoruyor galiba.

Değişmek zaman alır, alışmak kadar kolay olmasa da. En çabuk neyin değişir? Gülüşün, bakışın, yürüyüşün, selamın. En çabuk umutların değişir.

Hep sana vardım geldim, en kuytulardan. Sırtımı bile dönemedim yokluğuna. Ölmedim ama hiç yaşamadım da. Ve artık bilirim. Aramızdaki boşluğu dünya bile dolduramaz artık.

Benden şair olmasa bile, senin kaçarın yok. Sen mutlaka şiir olacaksın. 

İnanma pencerelere bayım, geceleri hepsi ayna oluyor...

Şiirler yazdım, kitaplar okudum Elime bir bardak aldım, onu yeniden oydum Uzakta kaldım böyle bir zaman Kim bulmuş ki yerini, kim ne anlamış sanki mutluluktan Ey yağmur sonraları, loş bahçeler, akşam sefaları Söyleşin benimle biraz, bir kere gelmiş bulundum.

Her zaman sana yöneldi duygularım Aklımın dur dediği yerlerde duramadım Yasaklar davet gibi çağırdı olmazlara Çıkmazlar sokağında hep seni sabahladım Olmazı olur sandım Yoruldu umutlarım Tutku, duygularımın yansıyan ışığıdır Parlayan gözlerimde.

Özledim, daha fazlasını yorgunum anlatmaya...

Hiç kaçamayacağım bir ateşte yanıyorum Kıyısı olmayan bir denizde çırpınıyorum Yavaşlayan zamanın içinde ölemiyorum Kaçırdığım zamanın dışında doğamıyorum Fayda etmiyorlar, faydalı olamıyorum Anlamıyorlar, anlatamıyorum Nasıl anlatayım şair bile değilim Bazen kötüyüm, bazen daha kötüyüm Seni özlüyorum Sen geldin benim deli köşemde durdun Yıldızlar geldi üstümde durdu Merhametin ta kendisiydi gözlerin.

İnanıyorum söylediğini candan söylediğine, ama bugünkü karar yarın bozulur çok kez. Kendi kendimize verdiğimiz sözü tutmak en çabuk unuttuğumuz şeydir ne yapsak.  Madem ki bu dünya bile yok olacak bir gün, sevginin bitmesine insan neden üzülsün. Aşk mı kaderi kovalar, kader mi aşkı? Hiç kimse çözemeyecek bu bilmeceyi.  

Ateşi sönmüş yüreğimin közleri arasında kendimi arıyorum. Çılgınca dağıtıyorum külleri, belki bir ben daha olurum edasıyla. Sanma ki ateşte benim alevde. Ben sadece sen yanımda olunca sen, sen yoksan sadece yalnız. 

Gecenin öteki yüzünde Ağlayacak gözyaşlarımız hep vardı Hayallerimiz ürkerdi sizlerden Mahçuptuk sesimiz duyulmazdı Gecenin öteki yüzünde Sorgulanan günahlarımız hep vardı Sevdiklerimiz kaçardı bizlerden Kaybedecek neyimiz kaldı?

Sevmeyi öğrendin severek bu kesin Bir türlü sevilmeyi öğrenemedin Alnından öpeyim seni izin ver çocuk Vurdun yumruğunu masaya Bıkmadın, usanmadın Her defasında ya gülümsettin ya gülümsedin.

Sen vazgeçemediğim en aşk dolu geçmişim Sen benim tutkularım, heyecanlarım Sen benim ilklerim, acılarım Zihnimin kuytu köşelerine sakladığım özelim Kalbimin bir köşesinde bir ömür boyu yaşayacak hatıramsın.

Hayatın yüzüme kapattığı kapıları Kalbim şimdi anladı Kaç tuzakta konakladı bu kalp Devamsız hikayelerde yaşlandı.

Elimden tutarsan gelirim Farklıyım, çok farklı biriyim Herkes aynı bu alemde Sen de ben de bu hikayede İçinden geçiyoruz hayatın Her tarafımda hatıralarım Ama gidiyor önümde Elinde yaşanmamışlıklarım Yağıyor yine inceden aşk Akıyor öyle en derine Sarılır aşka zatım Duyulmaz ki sessiz çığlıklarım. 

Çözemediğim bir şeyler var hayatımda Sualtı gibi derinlerde sessizce bekleyen Dirensem, daha ne kadar direnebilirim artık Özleyip de vardığım her yerden, hemen kaçsam diyorum Ne, aradığımı biliyorum, ne bulduğumu Yüreğimi kabartan o sevinç, şimdi sonsuz bir acı oldu.

Gözlerinde esir olmak Vurulmak ta kalpten Gözlerinin içine bakarak Samimi içten Bir haykırışla haykırmak Hayata dair ve sevdaya Çığlıklarla uyanmak Her gün yeni bir rüyaya Umut ekmek bazen Çorak kıraç bozkıra Tohumlar düşmeden Yenik düşmek bahara Sen ve sana dair Ne varsa bu hayatta Uçup gider kim bilir Şiir olur hatta.

Sen yokken gittim korkularımın üstüne Hiç ardıma bakmadım Gümüş şiirler yazdım sen yokken Çok yangın çıktı yüreğimde Küllerini bile savurmadım.

Sevgimin sınırsızlığı korkutuyor bazen. Tapıyorum hayaline. Mutlu olduğumda aklıma tek sen geliyorsun. Küçücük tebessümüne can, dertli bir ah çekişine ömür veriyorum. Yapabileceğim pek de bir şey yok hani. Sonsuz sevgim o kadar. Farklı bir yalnızlık.

Gelmenin bir vakti yoktur. İnsan coşkuyla beklerken ne kadar zaman geçerse, o büyük günün yaklaştığına o kadar inanır.

Evet bekledim, evet hiç bir insanın beklemediği kadar bekledim. Benim yüreğim temiz. Hatalarım olsa da diyebilirim ki sana, ben en saf halimle sevebilirim. Severim seni, sever idim, sevdim. Bak şimdi Amin Maalof'un Doğu'nun Limanları kitabını açtım okudum, okudum. Ve bir noktaya gelince, kalbimle satırlara dokundum. Beni en iyi o anladı bugün. Satırlar sûrete büründü. Onu gördüm, beni ayakta dipdiri tutan, son umut kırıntısını.

Gerçekten yaşanacak bir an mı sevdiğimiz Acaba gelecekten Yoksa eskittiğimiz bir mutluluğun Birden hatırlanması mı?

Bir haksızlık var Ne söylesem bir şey eksik Yenileri de yok kelimelerin Söyleyemediklerimle yetinmelisin.

Budur benim çabam Adanmak Günler boyu güçlenip genişlemek derken Binlerce kök salarak Kavramak hayatı derinden Ve ortasından geçerek acının Olgunlaşmak hayatın ta ötesinde Ta ötesinde zamanın. 

Ne zaman elime kalem alsam, geçmişi seninle yeniden yaşıyoruz. Ne zaman elime bir kitap alsam hep seni okuyorum inanır mısın? İstiyorum seni anlatmalı bütün romanlar. Sevilen kadın hep sen olmalısın.

Böyle işte  Hiç bir zaman olması gerektiği gibi değil insanlar Müziğin sesi, sözcüklerin yazılışı Hiç bir zaman olması gerektiği gibi değil  Bütün bize öğretilenler Peşinden koştuğumuz aşklar Yaşadığımız bütün hayatlar Hiç bir zaman olması gerektiği gibi değiller, yakın bile değiller Işığın ve yolun tıkanması Hiç bir şey değişmiyordu Her şey yerli yerindeydi Bir şey patladı, bir şey kırıldı, bir şey kaldı.

Benliğim serseri Hikayem benden ileri Ne yaşasan, o an bilinmiyor Anılarım benden ileri Ne yaparsan değişmiyor Hikaye bitiyor Ama Ben gene seyirci Son, hep benden ileri Göremedim daha bende beni Ben, bende hep bir geri Seçmedim yaşanacakları Seçilen hikayem benden ileri

Bu benim itirafımdır Kapkaranlık dünyada yaşayan ben Seni sevmek için Her zaman ışık bulacağım Bütün karanlığımla.

Seni düşlerime aldım, uykusuz kaldım Seni uykularıma aldım, düşsüz kaldım Başıma aldım, sensiz Gönlüme aldım, başsız Sensiz yollarda pulsuz Pullarda mektupsuz kaldım Sana adlar aradım Ardında adsız kaldım.

İçimiz dışımıza kolay yansır Saklasak saklamasak Ön yargılardan uzak içimize baksak Dışımız içimize yansımıyorsa Bir şey var ya da yoktur İkimizden birinde Biri öbürünü ısıtmıyorsa Bir de içimize baksak Sen benim yerimde Ben senin yerinde Unutulmuş olabiliriz Birbirimizi uyandırsak Desek birbirimize Hadi kalk Gidelim yerlerimize Belki birbirimizi bulabiliriz

Sensin, uzun kılan geceyi Uyku akarken gözlerimden, reddeder ruhum dinlenmeyi Kafamdaki düşüncelerin uğultusu kaplar o derin sessizliği Umut değil mi devam ettiren, mutlak iken geleceğin belirsizliği.

Elimde yine kalemim Yazıyorum seni sayfalara Seneler, kitap olmuş anılarla Gizlesem hiç fayda etmez Söylesem de daha beter Sorma neden?

Dilediğin kadar kalabalıkta yaşa Sol yanın uzaklarda ise, yapayalnızsın Ve o yalnızlık öyle görkemlidir ki Hep orada kalmak istersin.