Vasıfsız keder

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kendinize inanın

Hiçbir zaman geç kalmadınız, kaç kere yoldan dönmüş de olsanız, kaç kere döndürülmüş de olsanız, dünyanın bütün günahını taşıyor da olsanız, hayatınızdaki her şeyden kendinizi suçlu hissediyor da olsanız, kendinizin yüreğiniz tarafından kabul edileceğine inanmıyor olsanız da siz yine de kendinize, yüreğinize yürüyünüz. Hiç kimse size inanmasa da, siz kendinize inanın.
Devamı

Büyümek

Yaş almakla büyümüyorsun, en zor sınavlarını tek başına verdiğinde büyüyorsun asıl. Kim o an neredeymiş, kim gerçekten varmış ve kim o saatten sonra olmasaymış da olurmuş hepsini görüyorsun. İnsanlar hakkındaki düşüncelerinin, yaptığın tüm yanlışların ve doğruların netleştiği o an büyüyorsun. İşin özü, emek harcadığın insanlar gün gelip seni harcadığında büyüyorsun.
Devamı