Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bilinmesin, Yalnızlık biraz da Her şeyi bilmenin ta kendisidir.

Sana böyle akmaktan çok korktuğum için oldu her şey Şelaleler de bu yüzden ilgilendiriyor beni Canımı mı yakıyordu Mutsuzluğuma mı alışıyordum seni severken

Nereden bileceksin Beklemenin seni yaşamak olduğunu Bağırsam duyuramam Yol eskidi, uzak düştü Ve ben durup dururken çaresiz Tutup seni seviyorum, dilsiz bir tutku bu Durmadan düşmek gibi bir şey Çığlık çığlığa bir sessizlik ya da.

Sen mavi giyin, ben denizi unuturum.

Yalnız bende değil yalnızlık hali Deniz de karanlık, gökyüzü de Bir acayip kuşların hali.

Uzaktakini beklemek hep bundan Kimi beklediğini bilmeden Gözü kapıda olanları anlıyorum şimdi Sevmeyi en iyi bilenler hep uykusuz Ansızın gözü dolanların, o anları çok kıymetliymiş Söz, gözlerimi kaçırarak seveceğim seni Kimseye söylemem söz Kendimi sevmeyi anca öğrendim Yolu bitenlere bu gece sessiz bir selam verdim Sessiz selamlar unutulmaz Söz, şimdi seni sabahı bekler gibi Hiç kaybetmemiş Karanlığa düşmemiş gibi...

Belki bizim de zamanımız gelir, belki de zamanımız çoktan geçmiştir. Kimbilir belki asla gerçekleşmeyecek düşlerin peşinde yorgun, alıngan, tedirgin ve ümitsiz. Hayıflanarak tükettiğin onca gündüzün, yutkunarak sabahladığın sayısız gecenin, sana getireceği bir avuç kum tanesidir belki de. Ya dedikleri gibi kışın sonu bahardır ya da bizim aklımız şaşmıştır. Yüreğinde büyüttüğün çöllerdesindir belki pusulasız, yitik. Zihnine girdiğin insanda belki bir adın kalmıştır belki o dahi kayıptır.

Yarınların mutluluğunu bilemem ben. Acı dolu imgelerden zevk yontmak üzerine kurulu bir düzenim var. Şair değilim hani, sadece kelimelerle kuklacılık oynamayı severim. Kalemim kımıldadıkça özgürüm, zira özgürlük, o anları, en koyularını dolu dolu yaşamakta.

İnandır beni dünya, Yıllar geçti ve bir şey kaybetmedim hayretimden. Herkes bir saat alsada çoğalmaz zaman. Ve ben bazı şeyleri açıklayamam. Yetmezken birimizin açtığı boşlukta yalnız kalmaya, neden kapansın göğsümde taşıdığım bu güzel yara. Kader kimi seçerse kaptan o olsun. Ben hangi Pazartesiyi beklediğimi bilmiyorum.

Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe,  alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur, tükenmek değil de.

Hissetmeyi sev çocuk, her şeyindir hissettiğin. 

Sevgi, gösterilen değil, saklanamayandır.

Sussam dilime yazık Uçmamak kanatlarıma Gün yine acıya çaldı bir yerde Zaman akışta

Kime nasıl anlatırız yağmurun dindiğini Bittiğini zamanların Düştüğünü yaprakların dallarından Ve durduğunu her şeyin, Beklediğini sabırla yeni bir şeyleri Ki bu birazda umudumuzdur.

Her aşk kendini yaşar Çaldığın kapı kapanır sonunda İçinde bir sen bulursun Büyümüş, anlamış, yorgun

Kıymetini bilmek lazım aşkın Kaybetmeden önce emek vermek Gurursa mesele, dert etmemek lazım Hoş görmek lazım sevdiğini Yeri geldiğinde kâbullenmek Değiştirmeden öylece Çok sevmek lazım Her şeye yetmese de var gücünle sevmek.

Uzun bir dize dayardı hayat her sabah karnıma Şiir için düelloya gelmiş bir sevgili gibi, Sorardı: Daha yazacak mısın? Hayır derdim, Artık yazmayacağım. Ama şöyle denir: Kılıç çeken kılıçla ölür.

Kalemler seni söylüyor, satırlar beni Bir sen kaldın şimdi benden geri Ne küçük bir çocuk mutluluğu Ne de kalabalık bir toz bulutu Duygularımın tarifi

Ve bazen hayattır sevmek Birini çok uzaktayken bile Yüreğinde taşıyabilmek.

Kimse kendinden bir yere gitmiyor, yaşıyoruz sessizce yaramızı severek.

Hayat benim, her anımı Yaşadıkça sevesim var Aldırmam hiç yağmurlara Benim güzel hatalarım var Bir an bile vazgeçmedim  Kendi yolumdan.

Benim söyleyemediklerim Senin duymadıkların Aramızda kalamayanlar Paylaşamadıklarımız Affı olmaz sustuklarımızın Aşksa aşk, küfürse küfür Duyman gerekiyorsa kulağında çınlamalı Her hecesi.

Herkes kırılamaz İpince bir dal olmak gerekir Kırılmak için Ama dünya kütüklerin Ağlamaz herkes Ağlayabilmek kadar büyümek gerekir Dünya ise küçüklerin Sevemez herkes Bir orman olmak gerekir sevmek için Bak ki dünya çöllerin Ve vakur bir damla olmak Dalga için Katılmak okyanusa aşk için

Gündüz hayalimde, gece düşümde. Bendesin gitmedin ki kaybedeyim izini.

Geceleri, gökkuşağına boyamak mıdır suçum? Herkes bağırırken şiirler okumak mı, susmak mı sözün bittiği yerde Apansız uykum kaçıyor kaç gece, buda mı aleyhime kanıt? Sondan saymaya başladım adları, böyle hoşuma gidiyor Hep olmayacak düşler görüyorum, yenileceğim kavgalara giriyorum durmadan İtiraf ediyorum. 

Biliyorum ama tarifi yok şimdilik. Çok derinde hissi, ama net değil görüntü. Renkler solmuş seni göremiyorum. İstiyorum ama olmayacak biliyorum. Nelerden geçip geleceğim bir bilsen. Nasıl hazırım bilmiyorsun şimdiden. Kazanmak değil alışmak aslolan. Yenik düşmekten yorulmadım. Sana gelen tüm yollar beni açan. Bilmiyorum hangi serap peşindeyim bu defa. Hep aşk aradım ömrümde, sonunda seni buldum. Sıcak bir yuvam olsun sığındığım. Bazen kendimleyken yorulduğum. Bilemedim nereye doğru koştuğum. Ben düşünmem, düşünüp küçülmem. Beklerim bir ömür derdimi. Meraktan ölmekle sabırla sevmek. Geçtiğim tüm yollarda hep seni bilmek. Düş gördür bana, hep kandır beni. Her virajda umutla bakayım. Her ışığı sen sanayım. Her hüzne kapıldığımda, oradan hep seninle çıkayım. Bitmez insanın derdi, ne yazık. Nefes almak varken derinden, bizim gözler hep açık.

İnsan kaç kere sever? Bende cevabı çok açık. Hayatım boyunca aşık olduğum kişiyle birlikte olamayacağım. Beni bu gerçeğimle, bu noktadan bakarak anlamaya çalış.

En iyilerimizin sonu genellikle kendi ellerinden olur Sırf uzaklaşmak için Ve geride kalanlar Birinin onlardan Uzaklaşmayı neden isteyebileceğini Bir türlü tam olarak anlamazlar.

Oysa ben Her adımda biraz daha kaçıyorum kendimden Sensiz bir dünyada yaşamaya mâhkum ettiler beni Bütün şarkılarımı yıldızlara tutup yaktılar Herkes aydınlıkları alıp gitti sabahlardan

Kaydı avuçlarımdan umutların elleri Ben yıldızların sevdiği çocuk değilim artık Ne dudaklarımda herkesin söylediği şarkılar Nede yaşamanın çılgınlığına uyuyorum Büyüdükçe büyüyor içimin karanlığı Yanımda biri olduğunda yalnızlık duyuyorum.

Sen kalacaksın Kimse bilmeyecek Ve kimseler görmeyecek seni Yaşayacaksın gözlerimde.

Acısını unutanın Yıldız dolmuyor gecesine Buydu bizim soylu yalnızlığımız.

Beklerim Son nefesime kadar değil Sen gelene kadar Ömürler boyunca...

Yani yaşıyor olmak, yaşamakla bağdaşmaz bazen...

Söyleyeceklerim hep eksikli kalır. Bir tek uykusuzluğunu tarif edebilirim onun.

Çaresizliğimiz böylesine kolaydı işte. Hüznümüzü büyük şeylerden sanırsanız yanılırsınız.

Sevilmek mi? Öyleyse bırakma yüreğini şimdiki yolundan ayrılmaya Olduğun her şeyken şimdi Olmadığın şey olma Böylece kibarlığın, aşkın, güzelliğin  Sonsuz bir övgü konusu olacak yeryüzünde Ve aşk basit bir görev.

Yaşadıklarım yitirdiklerim oluyor hep Oysa tuttuğum elleri bırakmıyorum Sonra korkuyorlar hasletimden Ne denli sevgiye değer olduğumu söylüyorlar Gidiyorlar sonra.

İnanmakta geç, sevmekte çabuktum Bazen yaşadıklarım aklıma gelir de Kaç kere umutsuzluğun yolunu tuttum İstenmeyen adam hemen her devirde Hemen her devirde ateşten bir buluttum Binlerce umuttan, belki bir umuttum.

Şimdi her şey yeniden Yüreğim o eski aşk kalesi, yepyeni bir mazi yarattı sözcüklerin gücünden Dönüp ardıma bakıyorum, yoksun sen

Dokunulmasa da, görülmese de Kalpte yer verilir bazılarına  Nedensiz Sen, aklım ve kalbim arasında kalan En güzel çaresizliğimsin.

Biraz bilirim sevmenin ne olduğunu Sevginin kitabını yazmaya cesaret edecek kadar Ve bildiğimi yaşarım, bir kitaba sığmayacak kadar.

Ne yormak istedim seni Ne de yormak kendimi Çok çalıştım Gitmeye de kalmaya da Gitsem de kalsam da vardığım yer hep aynıydı Sen.

Sende sonsuzluğa doğru akan bir şeyler var İnsanın şiire inanası geliyor.

Şu anda tek istediğim, mücadeleye kaldığım yerden devam edebilmek için güç toplayabilmek. Onsuz geçen yıllar beni fazlasıyla yıprattı. Yorgunum, ama pişman değilim, gururluyum. Ona hiçbir zaman gerçek dışı bir şey söylemediğim için. Bu sevgiyi hâlâ ilk günkü heyecanıyla yaşatabildiğim için. Son zamanlarda uyku nedir bilmiyorum doğrudur, bitkin düştüğüm anları saymazsak.  Uç noktalarda hayaller kurmuyorum. Uzun bi r tren yolculuğunda başımı omuzuna yaslayıp, kısacık da olsa, hayatımın en güzel uykusuna dalmak dışında.

Bugünlerden geriye Bir yarına gidenler kalır Bir de yarınlar için direnenler Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek

Ama acılara alışılmaz Bir şeyler var değişecek Bir şeyler var, değiştirmemiz gereken Önce acılardan başlanacak.

Gözyaşına dök yağmuru Düş uçacak bahara doğru Yollar açılıp konuşacak Mutlu edeceğim yokluğunu.

Uçmayı öğrenmeden göçmeye mecbur kalmış bir kuş gibi kalbim.

Seni sevdim. Seni birden bire değil usul usul sevdim. 'bir sabah uyandım' gibi değil, öyle değil. 

Yaşamak seninle bir başka zamanı Bir başka zamanda seni yaşamak İster çok uzaklarda ol İster yanı başımda dur Sen ol yeter ki bu zamanın içinde.  

Ömrümün gerisine baktığımda hiç olmadığını fark ettim. Çocukluk işte... 

Zamanla yerleşir yaşadıkların, yeniden konumlanır, çoğalır. Anlamları, önemi kavranır. Bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey, çok sonra değerini kazanır. Yokluğu derin ve sürekli bir sızı halini alır. Oysa yapacak bir şey kalmamıştır artık. Mutluluk geçip gitmiştir yanınızdan. Her şeye iyi gelen zaman sizi kanatır.

Ben hâlâ her şeyi sana anlatacakmış gibi biriktiriyorum.

İnsanlar geçmişlerine en büyük ihaneti unutarak yapar. Benim geçmeyen geçmişim hep şimdim de duruyor. Anılar, unutmayı zorlaştırmak için verilmiş cezalardır. Ben bu cezaya gülümsüyorum. Senin bıraktığın hiçbir şey ardımda kalmadı.

Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık Biraz yorgunum Biraz da kirletti sensizlik beni Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama 'İyiyim' ler yamaladım dilime.

Bütün acılara dayanıyorsam Seni özlediğim içindir Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni Seni özlediğim içindir İçimde umut varsa Yine seni özlediğim içindir Seni bunca özlemesem, bunca sevemezdim ki!

Güzel olan  Her günü seninle tekrar tekrar yaşamak Erimek yarını olmayan zamanlarda Durdurmak bir yerde bütün saatleri 

Hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de...

Yağmuru unutsakta içimiz ıslak Her sözcükte ayrı bir özleyiş Bilmem ki bu nasıl konuşmak.

Bir gün o seni hiç Ama hiç sevmediğini söylese bile Senin sevginde azalma olmayacaksa Ve ölünceye kadar onu aşkların En ölümsüzü ile sevebileceksen İşte o zaman Onu seviyorsun demektir.

Sert rüzgarlar esti Dal kırıldı Önemi yok artık Önümüz yaz Deneriz yeniden gülmeyi İlk kırılan dalım değil ki Savaşım bu, beni ben yapan Önümüz yaz Bir kelebek ölür, başka kelebek çıkar kozasından Hep daha güçlü, hep umutlu...

Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın. Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla. Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde.

Bir şey var, bizim durum ona benziyor Umarsızlığı yüceltmek mi desem? Renkleri beklemek belki... 

Her şey olabilecekken dünyada, sadece onun olabilmek istedim.

Benim kelime hazinem çok geniştir, derdim. Senin bir kelimene yetemedim.

Bir şeyleri soğut Bir şeyleri yak Dağıt bir şeyleri Bir şeyleri kur Kendini hiç yokmuşsun gibi aratma.

Bir ömür daha lazım, bu hayattan sonra. Çünkü bu ömrümüz umut içinde geçti. 

Günler de yaşlanıyor insan gibi çünkü, umut da.

Her şey güzel başlar, çünkü her şey bitmenin uzağında görünür. Oysa yanı başındadır. Herkes güzel başlar. Uzunca bir şarkıya yetecek kadar bir iç çekişle. Topu topu iki nefes arasında salınan bir sarkaca atlar gideriz yakınlara.

Sonra çekildim bir kenara seyrettim bütün olup biteni. Baktım kimde ben ne kadarım, kim bende ne kadar kalmış diye.

Daha bir çıplağım, karalardan daha kara giyindiğimde. Böyledir benim sadakatim. Ben ancak ben olduğumda sana dönüşebilirim. 

Kimi zaman epey yol alır da insan Çok sonradan fark eder Hep yerinde saydığını sanırken Hayallerini yaşadığını.

Hayatımın adım adım çöküşüne, olmaya özendiğim her şeyin ağır ağır sulara gömülüşüne tanıklık ettim gizlice. Diyebilirim ki, gönlüm neyi arzuladıysa ya da bir anımı, en azından bir anın düşünü neye adadıysam, en üst kattaki bir saksıdan düşmüş bir taş gibi kapımın önünde bin parçaya ayrılmıştır, lafı dolandırmadan söylenebilecek gerçeklerdendir bu. 

Batabilir güneşler yeniden doğabilir Bir kere sönmeyegörsün kısa ışığı hayatımızın Geriye uyunacak sonsuz bir gece kalır. 

Var olan bir şey varsa, o da yokluğun senin...

İlk adımlarını atan bir bebekten çok Aşkı tatmak gibi bir şey bu Güvenmek ve inanmak, başka hiç bir ihtimal yokmuşçasına Düşüp düşmeyeceğini umursamamak.

Senden çok uzak olmalıydım Aramızda aşılmaz engeller olsun istiyordum Büyük dağlar, denizler olsun istiyordum Sana gelmeye gücüm yetmemeliydi Çaresizliğimin bütün hıncını, mesafelere yüklemeliydim.

Ayrılık ne biliyor musun Ne araya yolların girmesi Ne kapanan kapılar Ne yıldız kayması gecede Ne ceplerde tren tarifesi İnsanın içini dökmekten vazgeçmesidir ayrılık

Bakma belirsiz şeyler özlediğime Bilmediğimden değil Senin gerçeğin hem eski hem güzel Unuttuğum türküleri artık hatırladım Biri aşktı biri iyilikti

Yüzüm kime dönük olursa olsun, yüreğim hep sana dönük olacak. Ben senden başkasına kapı nasıl açılır bilmiyorum.

İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır. Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır. Bazen denizler, kıyılar çeker insanı. İnsan bu kapılmayı anlayamaz, oysa çok eski bir yerde yaşanmasından korkulup, vazgeçilmez aşkların sızısıdır bu. Bu sızı, bu yenilgi mevsimlerle yıllarla devredilir başka insanlara. Bir insanın yaptığı hatanın diğer insanlara yayılması gibi.

Sevmek diyorum, herkes aşk anlıyor Oysa sevmek diyorum cancağızım, sadece sevmek Uçsuz bucaksız, sınırsız sorumsuz sevmek...

Biliyorum yüzlerce kez böyle başladım anlatmaya, geceydi ve yağmur yağıyordu. Çünkü ben hep aşıktım.

Seni sevip çekildim, dedim dünya bu kadar.

Ama bilirsin, kabuğuna çekilmek için bile büsbütün yaraya dönüşmeyi beklemeli insan.

Bana zamandan söz ediyorlar. Gelip size zamandan söz ederler. Yaraları nasıl sardığından, ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden. Zamanla ilgili bütün atasözleri gelir gündeme yeniden. Hepsini bilirsiniz zaten, bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi. Dahası onlarda bilirler. Ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler. Öyle düşünürler. Bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak, sırtınızdaki hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak kolay değildir elbet. Kolay değildir bunlarla baş edebilmek, uğruna içinizi öldürmek. Zaman alır. Zaman, alır sizden bunların yükünü. O boşluk dolar elbet, yaralar kabuk bağlar, sızılar diner, acılar dibe çöker. Hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir. Bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir. O boşluk doldu sanırsınız, oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir.

Çünkü insan ya korktuklarını yaşar ya da isteklerini. Ama asla tesadüfleri yaşamaz.

Gecenin üçüdür en uygun zaman Düşünün, sabah çok yakın Oysa ışıltı yok ortalıkta Nerdeyse gece bitmiş ama sürmekte karanlık Henüz uyanmış bazıları Henüz uyumamış bazıları Bazıları uyanmış uykusuna doymadan Bazıları uykusuna varmadan doymuş.

Ben uzaktan severim Seni de öyle sevdim Bir tutam gökkuşağı karıştı sevdama Kuş kanadı bir tutam Bıraktık korkularımızı Uçtuk gittik.

Eksikliğe mi alışmışız, mutsuzluğa mı yoksa?

Dün ilk kez gözyaşlarıma şahitlik etti. Bilmesini istemezdim tüm gözyaşlarımın ona ait olduğunu, hayatımda sadece onun için döküldüğünü. İlk kez rol yapamadım, dik duramadım, duygu patlamasıydı, belki de ilk kez diz çöküş.

Yıllar önce gidelim buralardan dediğim zaman şaka sanmıştı. Ben şaka yapmayı bilmeyen ciddi bir adamım. Nereden bilsin onunla ilgili konularda şaka yapmayacağımı. Ben o gün, o yola çoktannnn çıkmıştım.

Gitmek mi yitmektir, kalmak mı artık bilmiyorum. Yerini yadırgayan eşyalar gibiyim. Ben hep inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmeyeceğine. Belki bu yüzden ben sana yanlış bir yerden edilmiş bir büyük yemin gibiydim. Beni hep yaralayan o eve yine de döneyim istedim.

Öyle bir yerdeyim ki. Ne gitmesi mümkün, ne kalması. Öyle bir yerdeyim işte vazgeçmekle direnmek arasında. Akla karanın tam ortasında. Kaybetmenin arifesinde, yeni bir hayatın eşiğindeyim. Kalsam canım yanacak, gitsem hayatım.

Ne kötüdür insanın aklıyla yüreği arasında çaresiz kalması. Ne kötüdür an kadar yakın, bir asır kadar uzak olması. Bilir misin? Ne acıdır insanın bildiğini anlatamaması. 'ben' deyip susması, 'sen' deyip ağlamaklı kalması.

Ben birini sevdiğim zaman Göğünü durmadan genişletirim Ama herkes rahattır kozasının içinde O sevgi artık kimsesizdir.

O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler Arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.

Öyle sert ve savruk Çarpıp kapıyı gidiyorsun ya Olsun Ben senin bir çocuk gibi akan gözyaşlarını da bilirim Kapıyı çarpman bir şey değil de Bu kırık yüreğimi nereye çarpalım şimdi.  

Beni yor hasretinle sevginle yor Sevgisizlik ayrılıktan daha zor Dilediğin kadar acıt canımı Yokluğun da varlığın da yetmiyor

Bir şey kaldı gecelerin birinde senden Öncesinde bilinmemiş bir şey Silinmez bir ses gibi giden Kelimelerden büyük, kelimelerin içinde Bir şey kaldı senden 

Anı olacak bir şeyim yok, her şeyin dünündeyim.

Hiç bir zaman duymayacağın Duysanda anlayamayacağın Bir çığlıkta Sana birikiyorum.

Umut diye bir şey yoktu ki, seni sevmeseydim.

Oysa sen kendini hâlâ hayatımdaki herhangi biri sanıyordun. (2015)

Kaderde varsan, bir gün yollarımız çakışır mutlaka. Uzaklara gitme hevesi gelince yüreğine, tutma kendini. Çünkü o gün yollarımızın kesişeceği gündür.

Şimdi sen beni uçurumdan atsan Aklımda kalan tek şey Sırtıma değen ellerin olurdu.

Benim olmasını istemedim, ona ait olmayı istedim. Herkesin ayırt edebileceği bir fark değil bu.

Benim aşktan anladığım Yaşananlar kâr saydığım Kalbim sende kaldı kır gitsin Suçlama sakın kendini Sevgisiz kalma benim gibi Düşünme beni boşver Sev gitsin Düşerim en son satırlara Zor gelir sıra vedalara Üzülme gözyaşımı dök bitsin

Sen bana bakma İlk değil bu Gidenin kazandığı Hileli bir oyun bu Sen bana bakma Belki de en doğrusu bu Ben sonbaharım Döktüğüm son yaprak bu Ben ne yangınlar gördüm Öylece bırak beni Sen ateşten korkarsın Kaç kurtar kendini Ben ne yaralar aldım Hiç biri öldürmedi Sende git, unut beni

Bilmiyor ki,  Ben, son kurşunumu ona teslim edeli çok oldu. Gözlerim kapalı, karşısında boynumu bükmelerim bundandır...

Neden sen, sende bulduğum neydi? İyisi kötüsü, güzeli çirkini ayırt ettiğimden değil Sende, kendimi bulduğum için 'sen'

Ben alışılmış şeyleri sevmem Yaşamaksa dilediğim gibi yaşamalıyım Sevmekse gönlümce sevmeliyim Kendi ellerimle yazmalıyım alın yazımı Ölmekse istediğim anda ölmeliyim.

Nereye gidiyorum Gitmekle gidilmiyor ki Gitmekle gitmiş olamazsın Gönlün kalır Aklın kalır Anıların kalır

İmkansızlıkları yaşamak mıdır sevmek Yoksa severken imkansız mıdır yaşayabilmek Zor mudur gözlerine bakarken sevgiyi görmek Yoksa sevgi midir gözlerindeki tek gerçek Kolay mıdır bir anda vazgeçip gitmek Yoksa gitmekten vazgeçip sevmek mi gerek...

Sonu olmayan bir masumiyettir sevmek Tek masumiyet de hiç düşünmemek.

Gelirsen yolum genişler Gelmezsen hayalini severim Yanmaktan korkmam Ben bu aşka sağ çıktığım yerlerden geldim...

Ben bütün yenilgilerini yaşadım hayatın, kalmadı geriye hiçbir şey...