Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Tek bir fotoğraf karesi kaç iç çektirir sevene.

Kendinizi sevdiğiniz şeyde kaybedin. Ve kendinizi orada bulun.

Hikâyenin sonunda kimseyi özlemeyen, kimseyi aramayan, kimse için heyecan duymayan, kimse için üzülmeyen biri oldum. Bir buzdan tek farkım onun eriyebilmesi.

Birisi seni gerçekten sevdiğinde, en büyük korkusu seni kaybetmek değil, sana zarar vermektir. Ama biri sadece senin ona hissettirdiklerini seviyorsa, en büyük korkusu sana erişimini kaybetmektir. 

Biz kırıldık, daha da kırılırız. Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza.

Çiçeklerim en çok da senin toprağını sevmişti. Onlar için bahar demek, sana kavuşmak demekti.

Bunca gürültünün içinde senin sessizliğini affetmek çok zor. 

Evden çıkmadan evin havasız olduğunu anlayamazsın. Bazı insanlar da böyledir. Uzaklaşınca anlarsın, sana ne kadar zarar verdiklerini.

Her şeyden önemlisi, sevgi eninde sonunda her şeyin anlamsızlığını gösteren tek gerçeğimiz gibi.

Hayatımı düzene koymaya çalışırken durmadan koşturmak ile, dönüp ardıma bakmak arasında gidip geliyorum. Çünkü onlarla zaman geçiremediğimde kendimi ölesiye suçlu hissediyorum. 

Niçin gün dediğimiz şey bazen tahammül edemeyeceğimiz kadar uzar?

Umurunda mı zamanın, senin küskünlüğün.

Fazla mı acele ettik mutluluk için, sebebi mutluluğa hasret olmamız mıydı acaba?

Mutluluk, başkalarında değil, senin sahip olduklarında saklı.

Gelememeyi sen anlat Gidememeyi ben anlatayım Gözüm değil, gönlüm kaldı Beklemek değil özlemek yordu Hani derler ya Aşk arafta bir yoldu Giden gitti, dönen yoktu.

Bir çizginiz olduğunu belli etmezseniz, sınırınızı ihlal edilirken bulursunuz. Bir mesafe olmalı ve en fazla o mesafeye kadar insanları yaklaştırmalı. Evet samimiyet mühim ama mahremiyet de mühim. İnsan kendi kalbini korumazsa kimse onun yerine bu kalbin bekçiliğini yapmaz.

Bir şeyler oldu ve bir şeyler bitti. Sonra şarkı değişti, ritim bozuldu ve benim dünyam herkesinkinden koptu.

İnsan bazen başka hikâyelere ağlarken içeride bir yerde kapısı aralık kalmış kendi hikâyesine ağlar aslında.

Oysa ben seni tüm yalanlardan daha çok seviyordum. 

Bir insanı severken yormayın. Nasıl olsa seviyor diyerek incitmeyin. İnsan zaten en sevdiğine kırılır. Şu kalsın aklınızda; yürekten uğurlanan insan, tekrar ağırlanmaz.

Bazen hava tanıdık bir gün gibi kokuyor. Hangi gün olduğunu bilmiyorsun, ama hatırlıyorsun.

Unutma, doğru kişi sana çok şey istiyormuşsun gibi hissettirmez.

Aynı şey kaç kez kalbini kırabilir?

Geçmişte bir an var ve üzerinden yıllar geçti ama her üzüldüğümde dönüp o ana ağlıyorum. Kendimi her kötü hissettiğimde o anın kıyısında bağdaş kuruyorum.

Artık vazgeçmen ve kabullenmen gerektiğini anladığın o gece.

Bazı insanlar anılar içindir, gelecek için değil. 

Çocukluk travmasının en büyük belirtisi, sizi inciten insanları terk etmek yerine, onların size daha iyi davranmaları için ikna etmeye çalışmaktır.

Ben herkesten gitmeye, herkesi terk etmeye böyle bir gecede karar verdim. Göğsümde bir sancı, gırtlağımda nefes almamı engelleyen o yumruyla beraber arkamı döndüm ve kapattım tüm kapılarımı. Ayaklarımın altından geçen yollar omuzuma yük oldu ve fena yenildim. Sen benim inadımdın.

Kaldın, yeşeremedin. Çiçek açamadın. Ama çok çabaladın.

Yara derin açıldığında, içinde çiçek yetiştiriyorsun.