Yarının hayâli bugüne yeter mi?

Ki bazı sözlerin anlamı O sözlerin söylenişindedir.

Yazmak, yaralı olmak demektir.

Hayatım akıp gidiyor Ben ona dokunamıyorum Sorumluluklarım, zorunluluklarım var Uyumaktan hiçbirine yetişemiyorum.

Son kötü günleri yaşıyoruz belki İlk güzel günleri yaşarız belki.

Artık öfkeyle çoğalan bir tekliğim ben, hüzünlerin ve acıların vücudumda toplandığı.

Sen darda olduğun vakitlerde, sana bahşedilmiş olanlarla elinden geleni yaparsın, en güzel çareleri düşünürsün, uygularsın. Fakat yine bir şeyler olmuyorsa, kendini yerden yere vurman iyi bir durum değildir. Direnmekle, kendi iç huzurunu bozarsın. Sabırla uygula sana verilmiş olanları, o anki imkanlarınla. Teslim ol demek, elin kolun bağlı otur demek değildir. Sadece her imkanlarını denediğin halde olmuyorsa, onda senin için belki daha değişik güzellikler olacaktır. Bırak hayat sana rağmen değil, seninle beraber aksın.  

Geldiğim noktayı, dönüştüğüm kişiliği, geçtiğim yolları seviyorum. Olana da olmayana da şükredişlerimi, sakinliğimi, telaşlarımı, yeri geldiğinde sessizce vazgeçişlerimi seviyorum. 

Hikâyenin sonunu biliyordum, canımın yanacağınıda. Genede seni yaşamak istedim. Bazen hikâyenin sonunu bilmen onu tekrar okumayacağın anlamına gelmez.

İnsan kendinden ne esirgenmişse onu başkalarına fazlasıyla sunmak istiyor.

Ama öylece oturup sonsuza kadar yaralarımıza bakamayız.

Her şey geri döner, ama dönüşmüş olarak.

Kalbin yorgun düştükçe ruhun olgunlaşmaya başlayacak.

Olabilir, insan karşılıklı sandığı o bağın karşı tarafta aslında hiçbir zaman oluşmadığı gerçeğiyle ansızın yüzleşebilir. 

Her bunalım, kişinin daha önce inandığı şeye inanmaması ile başlar. 

Yaşamak, bir günü daha atlatmak demekti, o kadar.

Ben sonu kendime başlangıç yaptım.

Bir gün aynada kendine bakarken fark ediyorsun ki, gözlerindeki ışık çoktan sönüp gitmiş. Asla sana ait olmamış bir şeyin peşinden koşarken gençliğini nasıl da heba etmişsin.

Bir şeyin kalbini kırması için illa yanlış olması gerekmez ki.

Düşmek istemiyorsan hiçbir yere tutunma.

Yas, sadece sevdiklerimizi kaybetmekle olmaz. Bir yaşama biçimini kaybetmekte yastır. Bir şehri bildiğimiz halde kaybetmek, rutinlerimizi kaybetmek de yastır.

Önemli olan onun parçalanmış olması değildi, önemli olan kendini nasıl toparladığıydı. 

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan Güneş kucağındadır, bilemezsin Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın Uçar gider, koşsan da tutamazsın.

Bir noktaya gelindiğinde, o an en taş kalpli olabilen insanlar şairdi. Kızmıyorum. Yazıya döke döke kendinde bile kalmıyor hiçbir duygu.

Bazen ders vermek için değil, ders alındığı için çekip gidilir hayatlardan.

Zıttınla terbiye olur, benzediğinle kavuşurmuşsun .

Aynı kişiyi hayatta iki kez bulamazsınız, aynı kişide bile.

Kırık ayağının üzerinde yürü ama kimsenin omuzunda el izi bırakma.

Artık ne mutlu ne de mutsuzum, her şey geçip gidiyor.

İnsan, sevdiğinin söylemediği söze de küser.

Bir telaşla yetişmeye çalıştığın yerde beklenmiyor olabilirsin.

Hayal gücümle kanatlanıp uçtuğumda, asıl yakalamak istediğim şey gerçeklikti.