Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Tek istediğim, basit bir hayatın muhteşem günleri.

Çok uzun bir süre kendi kendime hep içimden konuştuğum için iyi biliyorum. İnsanın söyleyemediği şeyler hep, içinde büyüyor.

İyi şeylere lâyık olduğunu kanıtlamak için kendini tüketmene gerek yok. Çünkü devamlı kendini kanıtlamak zorunda olduğun ilişkilerde mevzu senin kendini kanıtlaman değil, karşı tarafın iyi şeyleri sana vermek istememesidir.

Acıyı anımsamak için anıya gerek yok.

Bazen, sanki bildiğin bütün kelimeler bulunduğun hâli anlatamamak içinmiş gibi.

Kim kalbinden vazgeçecek kadar kendini bir şeye adayabilir ki?

İstese de çok uzağına gidemiyor insan, hangi trene binse, içindeki bir istasyona varıyor sonunda. Hangi rüzgara tutunsa kendine savruluyor, hangi denize açılsa, yine kendi kıyılarında buluyor kendini.

Kimse kalmaz, vedaya hazır ol.

Yaşadıklarımla büyüyorum senelerin bir önemi yok.

Bazı insanlar evine dönmüş gibi hissettirir, her şey yerli yerindeymiş gibi, senin kurulu düzenin buymuş ve hep oranın özlemini çekmişsin gibi.

''En doğru yol, en dikensiz yoldur'' diyenler seni aldatıyorlar. Onlar, karanlık evlerinde kaybettiklerini sokak lambası altında arayan şaşkınlardır. Aldırma. Ayağına batan dikenler, aradığın gülün habercisidir.

Herkesin yanlış tanıdığını söyleyip de ''ben onun içini biliyorum'' diye savunduğun insan tarafından yanıltılmayı hiçbir yere sığdıramazsın.

Kırılmış kanatlar, incinmiş kalpler, kaybolmuş ruhlar. Söylesene siyah kuğu sen buradasın diye mi yağmur yağıyor, yoksa bulutlar da mı bize ağlıyor?

Kum saatini var gücünle sallasan bile, her bir tanecik, vaktinde düşecektir. Her şey olması gerektiği zamanda olur. Akışa inan.

İnsanın içindeki beklentiyi bitirmesi de bir vedadır.

Her şey geçtiğinde, koparıp attığın, giden, bırakan, eksilen parçandan; yenen, peşkeş çekilen, bedel diye ödenen, orada burda döküp saçtığın her parçandan sonra sana kalan, sende kalan. İşte onlar senin kanatların olacak.

Ben inanıyorum ki insan unutsa bile yaşadıklarını, yaşattıklarını gün gelir ayağına dolanır hepsi. Mesele giden veya kalan meselesi değil. Çünkü her geride kalan da haklı demek değildir zaten. Bazıları haklı olduğu için gider, başka bir yolu olmadığı için gider, kalsa daha da kötü olacağını bildiğinden gider. Mühim olan doğru insan olabilmek, dürüst olabilmek, sevmediğin birini sonsuza dek onunla kalacakmış gibi davranıp kendine bağlamamak. Mesele birilerine umut verip hayâlini yıkmamak. Yoksa hiçbir ilişki zorla yürütülmemeli zaten. Bazı ilişkiler bitmeli, bazıları hiç başlamamalı. Asıl mesele, ister kalan olsun ister giden, kimsenin hatıralarında kötü biri olarak yer tutmamak. Nihayetinde her şeyi affeder insan, unutur. Ama kimse gururunun incitildiğini, bazı hikâyelere inandırıldığını asla unutmaz. 

Bazı geceler vardır. Ve o geceler, ömrünüz boyunca unutamayacağınız anlarla sarılıdır. Hiçbir gece, o gece kadar siyah olmamıştır. Sanırım o gece, bu geceydi. Ve yine sanırım, gökyüzüne saldığım son kahkahamın üzerinden, sayamadığım kadar uzun bir zaman geçti.

Sessizlik vazgeçilmezdir. Havaya ihtiyaç duyduğumuz kadar sessizliğe de ihtiyaç duyarız, bitkilerin ışığa ihtiyaç duyduğu gibi.

Hiçbir zaman sandığım gibi değilim. Kendim sandığım varlık bile durmadan değişiyor. Öyle ki çoğu zaman ben birleştirmesem sabahki varlığım, akşamki varlığımı tanımayacak.

İzler vardı şimdi hepsi bir leke.

Sonra insan bir gün, yalnızlığını gösterecek kimseyi bulamıyor.

Düşüncelerin gözyaşları için değil, ama gözyaşlarının düşünce için çok derin olduğunu sık sık düşünürüm. 

Mesafe yollar olsaydı titremezdi ayaklarım. Korkuyorum. Kaç yürek ötemdesin.

Kaçıp gitmek istediğiniz yerin kaçtığınız yerle aynı olduğunu görmek tam bir aydınlanmaydı. Hapishanenin bir yer değil, bakış açınız olduğunu anlamak.

Her hikâyenin iyisi olamayız.

Yüzleşilmemiş her şey ruhu çürütür, itiraf edilmemiş her his kalbe yüktür, gidilmemiş her kasaba güzel gelir, çıkılmamış her seferde aklı kalır kaptanın, yarım kalan rüya her zaman zihinde yer tutar ve söylenmemiş her söz insanı yaşlandırır. 

Kişiliğimi davranışlarımla sakın karıştırmayın. Kişiliğim kim olduğumdur. Davranışlarım ise sizin kim olduğunuza bağlıdır. Bana kim nasıl geliyorsa, bende öyle gidiyorumdur.

Hangisine üzülelim? Buldum derken kaybolana mı? En yakın derken uzak olana mı? Zamansızlıklara mı? İmkânsızlıklara mı?

Eski yollar yeni kapılar açmaz.

Yuva her zaman bir yer olmak zorunda değil, değil mi?