Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bazen hayatın sizi kimlerden kurtardığına ve sizi kimlere götürdüğüne inanamazsınız.

Kendine yazık eden birinin bana yazık etmemesi tuhaf olurdu. Sen de haklısın. 

İçimden bir şey koptu. Arasam da bulamam, istesem de getiremem, getirsemde eski yerine koyamam. 

Birinin yokluğuna alışmak yanlışına alışmaktan daha iyidir.

Boşa sevmişliğin, boşa güvenmişliğin yarası hiç kapanmıyor.

Ben herkesin seveceği ve anlayacağı birisi değilim ve bundan gurur duyuyorum.

Geç kalınmış gibi değil de, artık gerek kalmamış gibi. Ne kadar az umursarsan, o kadar çok mutlu olursun.

Seni kaybetmekten korkmadığı için öyle yaptı. Umursamadı çünkü, varlığın ve yokluğun onun için birdi. Artık bahanelere sarılmayı, onu kendi içinde aklamayı bırak. Sevmek, insanı istemese de fedakâr kılar. 

Her yolu denedin, bir de denememeyi dene. Belki doğru yol budur.

İlk halin yanımda olsaydı, beni şimdiki halinden korurdu.

Zor zamanlar olur; nasıl çıkarsan içinden, omurgan öyle şekillenir.

Ben on sekiz yaşımda her şeyden emindim, şimdi hem her şeyim eksik hem her şeyden şüpheliyim.

Alıştır kendini, her şey biter ve gömülür; ve nice yazlardan sonra kuğu da ölür.

Bir umut vardı gönülde eksilmiyordu.

Bir sabah tüm yüklerimden kurtulmuş gibi uyanıp her şeyi daha net görmeye başlasam. Zaman kaybetmeden olması gerekenler olmuş, taşlar yerine oturmuş olsa. Artık bir şey yapmama gerek kalmasa, yenilgiyse yenilgi, kazançsa kazanç, beni bulacak olan neyse bulsa keşke.

İnsan, her şeyden vazgeçtiğinde nereye gitmeli?

İçinde bir şeylerin yolunda gitmediğini anlamasınlar diye kimseyle göz teması kurmamak ne demek bilmiyorsun.

Büyümek dediğiniz, bunu daha önce gördüm ve artık nasıl biteceğini biliyorum demekle dolu.

Bu dünyada ne mutluluk vardır, ne de mutsuzluk. Sadece bir durumun öbürüyle kıyaslanması vardır, hepsi bu. 

Şu an hayatımın en sakin noktasındayım. Hiçbir şeye tepki vermiyorum, sadece kendi yolumda kalıyorum. Hayatımı düzene sokuyorum, kendimle barışıyorum ve kendi yanımda olmayı öğreniyorum.

Bir tende unutabilirdim seni, bir nefeste adını silebilirdim. Bir hayâlde anımsayıp, bir aşkta öldürebilirdim. Var olmak için tekmeledin kapılarımı, açtım evimi, yok olmak istemezken döndün sırtını. Kaybettin sevgiyi, seni sen affedemezsin, seni artık sen bile sevemezsin. 

Güzel olan, iyi olandan hiç mi ayrılmaz.

Bazı şeyleri bir bardağı havada bırakıp yere düşmesini izler gibi bırakıyorum. Bahaneler, sebepler, arkası boş açıklamalar ve içten bile olmayan o geçiştirmeli özürlere kulak asmadan bir anda öyle pat diye. Çünkü dinlersem inanıyorum, çünkü ben inandığım için böylesiniz. 

Hissiz değiliz, merhametsiz hiç değil. Sadece bu çağa denk gelmenin neticesinde duygularımızı saklar olduk, yeni bir insan tanımanın verdiği yükü taşıyacak takâtimiz yok. Sanki; tek bir hakkımız var da, bir tek o mutluluğu bekilyormuşuz gibi. Gerisi yorucu, gerisi üzücü.

Git diyorsun Nasıl giderim Umutlarım ne olacak Acılarım, gözyaşlarım Hesabını kim soracak Diyorsun ki gözyaşların faydasız Seni zaten hiç sevmedim ki Ardıma bakmadan gitmek zor Alışmak zor şeydir nedense Yaşamak ya da ölmek aynı Yalnızlık, o ayrı işkence

Her gelenin gideceğini, her acının izi kalacağını ve önemsesikçe kaybetmeyi öğreneceksin.

İnsanları oldukları yerde bırakmayı, durumları olduğu gibi kâbul etmeyi, her olaya tepki vermemeyi öğrendim.

Misafir gittiğin hiçbir kalp evin değil diye üzülmemelisin. Evini bulduğunda, seni bırakıp gidenlere teşekkür edeceksin.  

Önemli olan, değişip değişmediğim değil, değiştiğime niye bu kadar inanmak istediğim.

Hiçbir tartışmaya sevdiğim birine karşı haklı çıkmak veya üstün gelmek telaşıyla girmedim, sadece hissettiğimi anlattım. Beni istediğiniz kadar yenebilirsiniz.

Hiçbir ilişki zaman kaybı değildir. Sana istediğini vermedi ama nasıl bir ilişki istemediğini öğretti. Bazı insanlar yolculuğun bir parçasıdır ama varış noktası değildir.