Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bazı insanları vicdanları yönetir, bazılarını egoları ve bazılarını da gururları. Vicdan süründürür, ego kör eder, gurursa yalnız bırakır.

Ardına bakmadan çekip gidenlerin peşine düşmek için yaratılmadık biz. Bir görünüp bir kaybolmak ayın ve yıldızların işidir. Sen insansın hatırladın mı? 

Taze acının üzerinde koyu bir sis vardır. Zaman geçer sis perdesi dağılır ve acı en hüzünlü yüzüyle aydınlanır. İnsan her şeye rağmen yarasıyla yaşayacak olandır. 

Bir şeylerden kaçar gibisin. Soluk soluğa ama hiçbir şey anlatmayacağına yemin etmiş gibi sakinsin. Gitmek istediğin belli bir yer yok ama kalmak istemediğinden eminsin. Sadece biraz olsun herkesin ve her şeyin susmasını istemişsin. Kendini duyabilmek için.

Bazı şeyler için çok geç, bazı şeyler için daha çok erken, hâlâ bir şeyleri yaşayabilirim ama artık bazı şeyleri yaşatamam. 

Her şeyi son bir kez daha kurtaramazdım.

Seninkisi, uçabilmenin istediği yere konmaya yeteceğini sanan bir kuşun yanılgısı. 

Bir hıçkırarak ağlamak çok kötüdür, bir de ağlamayacak kadar acıya alışmış olmak.

Bazen istediğin bir şeyin olmamasının harika bir şans olduğunu unutma.

Ona benzeyen birini bulursun ve bu zafere en çok benzeyen yenilgidir.

Ne kadar değerli olduğunu sana nasıl davranıldığıyla ölçme.

Neler daha ağırdır. Acılarımız mı , anılarmız mı?

Ne zaman kendim için iyi olanı seçsem suçlu hissettirmek istediler. 

Bazen de düşündüğünüz kadar ince ve derin hiçbir şey olmamıştır. İnsanın verdiği anlamdan ibarettir her şey.   

Acı mühim değil, ben artık hissetmiyorum.

Zamanla her şey toparlanır mı bilmiyorum ama zamanın pek çok şeyi bir daha bir araya getirmemek üzere dağıttığına şahit oldum.

Kaybettiğim ve geri kazanmam gereken tek şey benim.

Ya yaşadığın her şey seni istediğin o hayata hazırlıyorsa?

Susmak da iyileştirir. Çünkü kelimeler bazı acılara küçük gelir.

Birini özlemek onu görmediğiniz zamanın uzunluğuyla değil, onunla birlikte yapmak istediğiniz şeylerin çokluğuyla ilgilidir.

Terbiye edemediği acıyı tahliye etmeli insan, mutluluk bazen vazgeçmektir.

Yetişmeye çabalamaktan vazgeçince her şeyin rengi yerine gelir. Yürümenin, durmanın, geride kalmanın.

Yanında zayıf davranabileceğim kadar seviyor musun beni? Herkes gücü sever, ama sen beni zaaflarımla seviyor musun? Asıl sınav budur. Yitirebileceğim her şeyden arınmış olsam, yalnızca ömür boyu sahip olacağım şeyler için sever misin beni? 

Dile düşen katlanabildiklerimiz, saklı tutulanlar ise bazen zaman bazen insan ister.

Yaşından erken gelen olgunluk baş edilmesi zor bir geçmişin göstergesidir. 

İçerde hissedilen değersizlik duygusu ile mücadele etmenin bir yolu da zihnin kibire sığınmasıdır.

Ertelenmiş sözcükler zamansız öfkeye dönüşür. Virgülle ayrışmış duygu sızacak cümle arar.

Affetmeye hazır olmadığı şeyi affetmek, öfkenin yönünü değiştirir yükünü değil.

Kendine söylemekten kaçındığı sözleri, sürekli başkalarına söyler insan. Yüzleşememek, yüzleştirir.

Dünyanın en büyük iyiliği yerle bir edeceğin kalbe adımını dahi atmamaktır.

Beni sev ya da benden nefret et, ikisi de benim yararıma. Seversen hep kalbinde olurum, nefret edersen hep aklında diyor Louis Aragon. Sevginin zıddı nefret değil, hissizliktir. Birinden nefret etmek onu önemsemektir. Artık bir şey hissetmeyen sevmiyordur, nefret eden değil.