Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Sen kurmaya korktuğun cümleleri söylüyorsun  birine ilk defa. O ise herkese söylediği şeyleri söylüyor sana. O, senin gibi hissetmiyor ki.

Hayatta sizi üzmesine müsaade edeceğiniz tek şey, sevdiğiniz bir kitabın son sayfası olsun.

Bahaneler, sadece uzak kalmayı tercih edenler içindir.

Elinden geliyorsa kimseyi üzme. Bırak onlar seni üzsün. Çünkü acının bir sonu vardır ama pişmanlık hep kalır.

İçimi ne kadar acıtırsa acıtsın çok sevdiğim bir şeyi geride bırakmak bana hep çok korkunç bir şeymiş gibi geldi, sonra bir gün acının yaklaşıp beni olduğum yerden kazıyarak götürdüğünü hissettim. Bazı vedalar mecburidir. Bazı vedalar zaferdir.

Olanı gördüler, sebebini değil.

Yürüdüğüm yol birilerine ispat değil, hislerime verdiğim değer. Aldığım yara karşımdakinin suçu değil, ilerisi için bana rehber. Böyle olması gerektiği için böyle oldu diyebilmeyi öğrendim. Artık tek gayem başka manzaralara bakacağım diye penceremdeki saksıları düşürmemek. 

İz'ler kalır, izler kalırsın.

Hâyalleri olanlar değil, hâyalleri ölenler uyuyamaz.

Bir gün her şey son bulacak. Acıların, yarım kalışların, yaraların, yangınların. O gün geldiğinde yani geçmez sandığın şeyler geçtiğinde, alıştığında, artık umursamadığında. Birilerinin pişmanlığı, yeni birilerinin umudu olacaksın. Sabret.

Hiçbir şey eskisi gibi değil artık, ben de değiştim. Önceden kahrolduğum şeylere şimdi gülüp geçiyorum. Geçmişte beni kıran, günlerce uykusuz bırakan olayları artık umursamıyorum. Sanırım insanları tanıdıkça onlardan beklentim azaldı. Büyük beklentilerin olmadıkça hâyal kırıklıklarında olmuyor. Gitmez dediklerim giderek, o asla yapmaz dediklerim yaparak öğrettiler bunu. Bütün insanlar aynıdır demiyorum ama her insanın hata yapabileceğini biliyorum. Yani aramıza bir mesafe koyuyorsam, tereddüt ediyorsam ve uzak duruyorsam, bu kibirden değil, kendimi koruma çabamdandır. İçimdeki en derin kırıklar çok sevdiğim insanların çabasızlığından, duyarsızlığından, umursamazlığından kaldı.  

Güvensiz sanıyorlar beni, değilim. Sadece kendi içimde kendime göre bir dengem var ve bir daha kırılırsam toparlanamama endişesi taşıyor yüreğim. Bu yüzden, şimdilik sadece kendime güveniyorum. Anlamakta zorlandığım bir dünyada, anlaşılmayı zaten beklemiyorum. Ben böyle iyiyim.

Ben üzülünce çok üzülüyorum, kimseyle de paylaşmıyorum. Şimdi yatayım sabaha bir şeyim kalmaz diyorum. Ve sabaha çok şey kalıyor.

Bu günler geçtiğinde herhangi bir deniz kıyısında, dingin mağlubiyetime ve artık kaybedecek hiçbir şeyimin kalmayışına sarılacağım. Bu günler geçecek ve ben yine seveceğim hayatı, yine yazmayı ciddiye alacağım. Bu günler sahiden geçecek ve ben artık daha güçlü, çok yorgun olacağım.

Israrla birinin içindeki görmek istediğin kişiyi beklemek yerine, sana göstermeyi tercih ettiği kısma odaklan. Bu kısım seni mutsuz ediyorsa oradan uzaklaş.

İnsan koşarak gittiği yerlerden çekilir, heyecanla aradıklarından uzaklaşır, çok sevmesine rağmen mesafelenir. Çünkü zordur yüklediğin anlamın altında kalmak. Zarifoğlu diyor ya '' Gelecektim ama daha kötü bir hatıram olsun istemedim.'' Bazı şeyler, en iyi yerde noktalanmalı. 

Hiç özür dilenecek biri olmadım. Haklılığımı bile haksızmışım gibi mahcup yaşadım. Ben hiç kaybedilmemek için sakınılan biri de olamadım. Kimi sakındıysam onu sakındığımla mutlu oldum. Meğer ben kendi kendimi heba etmişim. Şimdi özürlerin en büyüğünü kendimden diliyorum.

Bazen öyle bir noktaya geliyorum ki, bir çok şeyin adını koyamaz oluyorum. Dost, düşman, aşk, öfkem ve neşem hepsi birbirine karıştı. Net olan bir şey var ki, kalbim yumuşadıkça insanlar daha bir acımasızlaşıyor. İşte bu yüzden artık kabuğum daha bir sert. Attığım adımlar ürkek ve yavaş, hayallerim sınırlı. Kalbimin anahtarı ise sadece samimiyet ve dürüstlük.

İnsan anlayışı kuru ışık değildir, istenç ve duygu dünyası ile beslenir. İşte birinin yapacağı şekliyle ilim dediğimiz ilimler buradan türer. İnanmayı yeğlediğine, daha kolay inanır insan. Bu nedenle, zor şeyleri, araştırmaya sabrı yetmediği için reddeder. Akla yatkın olanları umudu azalttığından, doğanın derinliklerini batıl inançlı olduğundan, deneyimin ışığını kibir ve gururundan, alışılmadık inanışları bayağı görüşlere bağlılığından dolayı reddeder. Kısacası, duyguların anlayışı gölgeleyip kirlettiği böyle sayısız ve kimi zaman farkına bile varılmaz yol vardır.

Her aşkın değilse de yarım kalmış bazı aşkların uğurlamaya, son bir vedaya hakkı vardı. Ama hayat her zaman aynı imkanı vermiyordu herkese. Bazı aşklar gibi bazı vedalarda yarım kalıyordu.

Saygısını yitirmemiş her insanla yürünecek bir yolumuz var. Hatasız insan zaten yok, bize mahcubiyet lazım. Doğru insan, yanında da ardında da aynı olandır.

Nasıl hayır deneceğini öğrenmediğinizde, bedenininiz sizin yerinize hayır demeye başlar. Nasıl mı? Kendini hasta ederek.

Mutluyum, çünkü yol yakınken dönüşlerim var. Huzuruma şaşırmayın, çünkü yarı yolda duranlardan koşar adım gitmişliğim var. Kızmayın aşktan caymışlığıma, benim karşıdan tanımama gibi bir özrüm var.

Hayat, başkalarının hatalarını yüklenemeyecek kadar kısaydı. Herkes kendi hayatını yaşıyor ve bu hayatı yaşamanın bedelini ödüyordu. Acı olansa, insanın çoğu zaman tek bir hata için çok fazla bedel ödemek zorunda olmasıydı.

Kafasında harcadığı zaman, dünyada harcadığı zamandan daha fazlaydı.

Sevgin artar, sevgin azalır, bazen de sevgin biter. Hayatına giren kimseyi kutsallaştırma, kimseye mecbur olmadığını unutma. Hayat bir devinim, bir ilerleyiştir. Bazılarıyla yolun kesişir, bazılarıyla ayrışır. İnsanlar değişir ve bu normaldir. Akışına direnerek kendini yorma.

Tüm kalp kırıklıklarının nedeni beklentidir. Mesele hiç beklentiye girmemek değil, kimden ne beklediğini iyi bilmekte.

İnsan umursamadığı her şeyin galibidir.

Çiçek arıyı hâyal etmez. Çiçek açar ve arı gelir.

Bütün hayatımı, onu sonlandırma arzusuna karşı koyarak harcadım.

İyilik benim kendime olan inancım. Yoksa bende biliyorum kimsenin buna değmeyeceğini.