Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Anısı olan o yere gittin, bomboştu ama sen çok şey gördün.

En çok da üç şey yorar insanı. Affetmek, içi yanarken susmak ve olmayacağını bildiği halde hayâl kurmak.

Ve insan umutsuzluk içindeyken yeniden seçim yapar ve o zaman neyi seçer; kendini seçer. 

Hakkımda kötü hikâye duysanız bile öncelikle şunu bilin. Benim o insanlara çok iyi davrandığım zamanlarda oldu ama bunu anlatmazlar.

O insan, sizi sadece aynı yerden, aynı acıyla kırıldığında anlayacak. İyi yanı ise, sizi anladığı zaman siz, bir başka insanın hangi rengi daha çok sevdiğiyle ilgilenecek olacaksınız.

Sadece insanlar değil, rüyalarda eve dönemiyor bazen.

Bence herkesin hayatında acımasız olmayı öğrendiği bir yer var. Bir şey oluyor ve sen bir daha eski sen olamıyorsun. Herkes sana bencil diyecek ama kimse, seni bu hâle kim getirdi diye sormayacak.  

Bazı insanları eğitemezsiniz. Kötülüklerini suratlarına vurunca sadece inkâr etmez, sizden daha da nefret ederler. Onları görmezden de gelemezsiniz. Cezalarını hak etmişlerse, hak etmişlerdir. Merhamet her zaman en doğrusu değildir, en güzeli ve en ahlâklısı da değildir. Size kötülük edenleri mazur görmek, onlara anlayış göstermek, onların içindeki şeytanı ancak besler, büyütür. Affetmek, belki de o insana yapabileceğiniz en büyük kötülüktür.

Çizgiyi aşmalarına bir kez müsaade edersen, mutlaka tekrar denerler. Hayatına girmek isteyen, hayatında neye yer olmadığını çok iyi bilmeli. Sınırların her şeydir.

Çiçekler hiçbir şeyin kalıcı olmadığını öğretir bize; ne güzellikleri kalıcıdır ne de solgunlukları. Çünkü sonradan yeni tohumlar verirler. Mutluyken de üzgünken de hatırla bunu. Her şey geçip gider, yaşlanır, ölür ve yeniden doğar.

Seni kim yenebilir artık, kendinle savaştın.

Gerçek aşk benzeyenleri bir araya getirmez. Aşk her zaman farklı olanı bir araya getirir. Aralarında yaş farkı olan iki kişi gibi, geçmişi olanla ilk kez seven gibi. 

Sevgi anlaşmak değil, anlaşmak için verilen mücadeledir. Sevgi, iki insanın birbirine batmaması için sivri köşelerini törpülemesidir. Sevgi karşılıklı çabadır, verilen emektir. İki insanın arasında çatışma olmaması zaten mümkün değil. Sevgi, özür dilemeyi, alttan almayı bilmektir.

Bazı şeyler için sabrım yok. Ukâla biri haline geldiğim için değil. Aksine hayatımda artık beni mutsuz eden ya da üzen şeyler ile vaktimi daha fazla kaybetmek istemediğim bir noktaya ulaştığım için. Laf sokmalara, haddinden fazla eleştirilere ve hangi türden olursa olsun talep ve beklentilere sabrım yok. Benden hoşlanmayan insanları memnun etmeye, beni sevmeyen insanları sevmeye ve bana gülümsemeyen insanlara gülümsemeye yönelik arzumu kaybettim. Artık, yalan söyleyen ve beni yönetmek isteyen insanlara bir tek dakika bile harcamak istemiyorum. Oyunların, iki yüzlülüğün, sahtekârlıkların ve ucuz övgülerin olduğu ortamlarda bulunmak istemiyorum. Çok bilmişliğe ve akademik ukâlalığa tahammülüm yok. Aynı şekilde boş dedikodulara da bulaşmak istemiyorum. Uyuşmazlıklardan ve karşılaştırmalardan nefret ediyorum. Farklılıklardan, hatta zıtlıklardan oluşan bir dünyaya inanıyorum. Bu nedenle katı ve toleransı olmayan insanlardan kaçınıyorum. Arkadaşlıkta sadakatsizlikten ve ihanetten hoşlanmıyor...

Anlaşılmak için çırpınmadığın yeri bul.

Bazı insanlar, sizi üzüp kırdıktan sonra özür bile dilemeden normalleşmenizi beklerler. Kırgınlığınızı belli ettiğinizde ise suçu size yüklerler. Bu durum, o kişinin sadece benim ne hissettiğim önemli, seni önemsemiyorum deme şeklidir.

Bazen önemli olmamalı gidecek olan ya da gelmeyen. Çünkü bazen, başlaman gerekir her şeye yeniden.

Kendine bir iyilik yap ve bırakmayı öğren. Seninle bağlarını zayıflatan birinin uzaklaşmasına izin ver. Sana hak etmediğin gibi davranan birinden uzaklaşmakta tereddüt etme. Herkes gelir, herkes geçer. Geriye sana yine sen kalırsın. Kendini koru.

Kendini yanlış hikâyede bulursan ayrıl. Ait hissetmediğiniz, böyle olmamalı dediğiniz her ne varsa ayrılın ondan. Herkes kendi hikâyesini bir yerde kendisi yazar.

İçimde hiç var olmamışçasına yok oldu.

Bazı insan küsmez, tanımazlıktan gelmez, tanışmadan önceki mesafeye varır, buz gibi bir nezaket.

Birini yeniden sevebilirsin. Çünkü daha önce de sevdin. Ama ya kendini? Sana öğretilen güvensizliği bana sen öğrettin. Bana yaşattığın bu harikulade güven kaybından sonra kendini nasıl seveceksin? 

Sen bana kelimelerle konuştun, ben sana hislerimle baktım hep.

Kime ne kadar kırıldıysam, kime ne kadar sinirlendiysem aslında en çok kendime zarar verdiğimi fark ettim. Herkes kendi keyfinde, hayatlarına devam ederken sırtımda koca bir kambur ve göğsümde koca bir alev topu ile hayata ayak uydurmaya çalışmak en çok kendime haksızlıkmış. Affedememek, kanserin son evresi gibi, öyle ağır, öyle yorucu. 

Saygını yitirdiğinde, karma devreye girer. Kırılır bir kalp, kırılır insan. Cam, kırılana kadar zararsızdır.

Bir şeylere olan inancımı yitirdim. Sorsanız ne olduğunu söyleyemem. Her şey beni yordu ama tek tek sayamam. Güvenim yerle bir oldu ama toplamak istemiyorum. Bir çok şeyden vazgeçtim ama bu vazgeçmeye neler dahil bilmiyorum.

Sildim, silmeye kıyamadığım ne varsa. Ben artık kimsenin ikinci bir şansı hak ettiğini düşünmüyorum.

Sana değer vermeyenlere üzülmenin bir süresi vardır. O süre bittiğinde kendine saygı duyman gerektiğini öğrenirsin, mantığın konuşur. Kendine saygı duydukça, hak etmediğine inandığın, değersiz hissettiğin yerden kalkıp gitmeyi öğrenirsin. Yürümeyi öğrenmek böyle bir şey.    

Kimin elini tutup, kimin için yandığın mühim değil artık. Her zaman, her durumda yanında olanı kaybetmiş olduğun gerçeğini değiştirip, unutturmayacak sana.

İsmin sayıklanır buz mavi rüyalarda Sensiz bu hayat yarım bir cümle gibi Ortalandı defter kalbin hizasında Durur imzasız ömrün mürekkebi Yalvarırım sana görsen bir beni Açsa çiçeği artık şu özlemlerin Yağmurlara yürür şu gözlerimin yaşı Şaştı, düzelmiyor mevsimlerim Gel, görüşelim Cayıyorsam canım ederimden Ne acımdan ne de kederimden Sana yıldızları ödediğimden Haberin yok bunun bedelinden Bir yanım korktu, bir yanım aşık Bir yanım yandı en güzelinden Bir yokuştum nereleri aştım Ama sana geldim ta ezelimden

Ben onu anlıyordum, yanlış yaptığında bile anlıyordum. Onu sevdiğim için anlayacak bir sebep buluyordum. O da öyle yapar sanmıştım.