Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bana söylenmek için geç kalınmış cümleler kurulacak arkamdan.

Senin ışığına herkes koşar ama karanlığından bir tek ben kaçmam.

İlk yalandan sonra, tüm gerçekler şüphelidir. İkinci yalandan sonra ise tüm şüpheler gerçektir.

Hiç konuşmasak, hiç görüşmesek bile aramızdaki bağ, asla kopmayacak bir bağ olacak ve o bağ ikimizin de canını yakacak ömür boyunca.

Aslında başka şeyler hayal etmiştim tabi ama olsun. Var mı öyle pat diye hayale kavuşmak. Neler yaşadım, ne insanlar tanıdım. Çoğunu unutmuş olsam da unutuşun bile bir cazibesi var. İnsan birazda zamanın içinde süzülmeli, iyi ve kötü anılar birbirine karışıp belirsizleşmeli ve silinip gitmeli. Silinmeyecek olanlarda var tabi.

Derin vedalar sözleri kaldıramazdı. Sustular. 

Bu benim ilk üzülüşüm değil ama ilk defa nasıl geçeceğini hiç bilmiyorum.

Duyduğum acıyı göstermemek yetmiyordu, acı duymamak gerekiyordu.

İkiye bölünmüş bir bütün gibi yaşadım, bir yanım öbür yanıma düşman. Sağımda kızgın kumlar gezdirdim, solum üşüyor eski bir anıdan.

İnsanların benden uzaklaşırken alıp götürdükleri, yaklaşırken de getirmedikleri bir şey vardı ki adını bulabilmek için neler vermezdim. İçten içe seziyordum, oydu huzursuzluğumun nedeni.

Aramızdaki şey, yollar olsaydı aşardık. Mesafeler olsaydı çözerdik. Sorun olsaydı konuşur hallederdik. Aramızda bir dağ olsaydı tırmanır yine sarılırdık. Bizim mesele bambaşka bir şey. Bunu çözmeye bir ömür yetmeyecek. Bu sessiz bir veda. Gitmek, ayaklarla yapılmıyor her zaman.

Bir dal kırılır insanın gönlünde. Sonra hiçbir rüzgar ilgilendirmez artık; olanı, olmayanı, olmakta olanı.

Yaşamın anlamı gece duyumsanır ve sorgulanır. Kimse bunu öğle yemeği sırasında tartışmaz. Yaşam, gecenin konusudur.

Yok saymak, yok etmekten daha keskin bıçakmış.

Sevginin de ötesinde kendini silmeyi, gerekirse yanmayı, aksi olursa sönmeyi de kabul etmek. Ondan ne gelirse lütuf sayıp bağrına basmak.

Tenine değil, ruhuna dokunduğun kişinin öyküsünde yer alırsın.

Dönemediğin ama gözünü de alamadığın yolların hasreti üzerine yıkılır.

Bazen hayat sadece elindekileri değil, içindekileri bile alır senden.

Ne yapacağın hakkında en ufak bir fikrin yoktur, ama nereye gitmen gerektiğini biliyorsundur.

Artık gelmeyecek olanı ararsın. Ama aradığın onun cismi değil onunlayken geçen zaman ve o zamanın içindeyken hissettiklerindir. İnsan sevdiği birine rastlar gibi bir zamanlar tattığı, yaşadığı hislere de rastlamak ister. 

Üzülmediğine herkesi ikna etmişsin gözyaşların hariç.

Hayat insanı her şekilde sınar. Bazen vazgeçmen gerekir, bazen düşmen. Umutla girdiğin yollardan bir sokağa çıkman gerekir. Acıya karşı hissizliği öğrenmek için. Olmadığında zorlamamak için. Bazen büyümek gerekir. Yokuşlardan düşmek, tekrar ayağa kalkabilmek için.

Şu küçücük dünyada herkes incitilmiş, isimsiz, herkes yanlış yerde.

Acelem yok benim biliyorsun. Bir gün sana dünyada dayanılacak tek şeyin sevgi olduğunu öğreteceğim.

Ne hissettiğimi unutup, neyi hak ettiğimi hatırlama dönemi. 

Ben seni yazdım herkes şiir sandı.

Çağrılmadıysan bir adım dahi atamazsın, aranmadıysan aramak gelmez içinden ve eğer hatırlanmadıysan sende hatırda tutmak istemezsin, karşılığı olmayan şeyler bir süre sonra ölür, gönül taşıyorsun sonuçta.

Yeni sayfalar açınca değil, eski sayfaları yırtıp uçak yapınca mutlu olunuyor bilin istedim.

Bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Çünkü bizzat ben, yarım kalmış bir niyetim. Anlamlarını bilmeden dinleyip sevdiğimiz şarkılar var ya. İşte biz böyleyiz. Sesin kıvırılıp büküldüğü yerde ıslanıyor gözlerimiz. Yazmanın eziyeti öğretecek bana. Hayat, sahip olduklarımız dışında kalanlarmış meğer.  

Neden birine güvenmek zor biliyor musun? Hayatının tam ortasında seni her koşulda anladığını düşündüğün birinin bir süre sonra aslında seni hiç anlamadığını, anladığı zamanlarda da yanlış anladığını görürsün. Bir bakıyorsun en zayıf yanından, savunmasızlığından vuruyor seni. Sonra diyorlar ki; insanlara güvenmelisin. Oysa tüm yaralarımızda en çok güvendiklerimizin parmak izi var. Bilmiyorlar.

Ne kadar oldu olmayalı?