Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Sen şimdi gerdanını maviye Göğsünü bir yelkenliye Gönlünü ilk önüne çıkan yaz seferine bağlamışsındır Vurunca dibine sakız rakısının Biraz da ağlamışsındır Benim yerime de sev bekletme hayatı Bu kadarına razıysan yaşa gitsin Kaç kişiyiz savunan sevdayı.

Bazen insan iyileşmek istemez, çünkü içindeki acı sevdiğinden kalan son hatıradır.

Hiç kimseyle onunla konuştuğum kadar az konuşmadım. Ve kimseyle konuşacağım anı bu kadar heyecanla beklemedim.

Ve sen yine, dünyada ki her şeyden açık ara öndesin içimde.

Affediciliği yüksek kişilerin bir ilişkiyi bitiremeyeceğini düşünmek hatalı bir öngörüdür. Onlar affederek biriktirir ve affederek geri dönüşsüz bir şekilde gider.

Yüzün gökyüzünde bakamıyorum Havada nefesin var boğuluyorum Ben sana bağlarımı çözemiyorum Başka bir dünya yok Gidemiyorum.

Bazı şeyler geçmişte kalır, yeniden karşına alıp da oturtamazsın. O cümleyi kursaydın değiştiremezdin, bir şey daha yapsaydın da olduramazdın. Bazı şeyleri kurtaramazsın. Senaryo bu, yitirmek zorundasın.

Kendinden emin olduğun kadar yalın ve içten yaşıyorsun duygularını. Kimse yalanı hak etmez çünkü, bunu biliyorsun. Sen olduğun gibisin ama karşındaki kararsızlık, belirsizlik ve tutarsızlık yoruyor seni. Kendi duygularından emin olmayan insan vakit kaybıdır, uzaklaş. 

Hiç güldüğünüz bir anda aslında mutlu olmadığınızı fark ettiğiniz oldu mu? 

Anlaşılır gibi değiliz Tek bedende kaç kişiyiz Hem yok eden, hem tanık Ne esaslı karmaşa Ben sana küsüm aslında, haberin yok Koyup gittiğin yerde kötülük çok Kime kızayım, nazım senden başka kime geçer Benim sensiz kolum, bacağım, ocağım yok.

Yeniden sevmeye başladığında, aşkın kararsızlığına bakıp gülüyorsun. Hatırlarsan emindin, tam da aradığın oydu işte. Ama şimdi buradasın ve yine bulduğunu sanıyorsun aradığını.  

Dünya nasıl olması gerekiyorsa, öyle. Kendi kendini kurtaramayanı hiç kimse kurtaramaz. Her şey geçiyor. Hiçbir şey geçmese de.

Önce aşkı kaybettik, sonra kaybettiğimiz her şeyin bahanesi oldu aşk.

Gemilerini kaldırmış hayat ve ben sahildeyim Kaçırmış olma telaşı içindeyim  Çağırıyor uzaklar ısrarla neden sendeyim Bağlanmış olma korkusu içindeyim Gidemiyorum, kalamıyorum.

Karma der ki, hayatta bazen acı çekmen gerekir. Kötü biri olduğun için değil. Nerede ve ne zaman iyi olmayı bırakacağını bilmediğin için. 

Güzel günlerin bir daha geri gelmeyecek olmasını anladığımızda değil, bizim daha güzel günleri yaşamak için hevesimiz kalmadığında koptu ip.

Ve insan deneyimsizken iyi olduğu algısına kapılabilir. Ama bu iyilik değil deneyimsizliktir. Ve bence boşlukta sallanmaktan daha anlamsızdır. 

Bütün bu yazdıklarımı okursan geri dönmek isteyeceksindir. Sanırım sana hiç bu kadar güzel şeyi bir arada söylemedim. Kuşkusuz aptalca utangaçlığımdan. Sevimsiz şeyleri ne kadar kolay söyleyebiliyorsam, güzel şeylerde o kadar boğazımda kalıyor. Şimdi sen burada olmadığın için artık daha az utanıyorum. Ayrıca yazmak söylemekten daha kolay geliyor. Sen gitmeden önce mutlu muydum? Büyük bir acıdan sonra insanın daha önce her şey hep çok iyiydi diye düşünme eğilimi vardı. Her şey hep çok iyi değildi, daha iyiydi sadece.

Devamlı akan su durduğunda serinliği özlenir, yanan ışık söndüğünde aydınlık özlenir ve insan sevdiğini kaybettiğinde de onu ne kadar çok sevdiğini anlar. Anlayabilmek için en kötüsünün başa gelmesini beklemek ne kadar acı. Neden mutluluğu, ancak çekip giderken çıkardığı sesle tanıyabiliyoruz.

Bir şeyi çok derinden hissedip de anlatamamak diye bir dert var.

Artık hiçbir şey hissetmeyecek kadar çok şey hissettim. 

Damla, kendini tamamlayınca damlar.

Hayatındaki en garip şey nedir diye sormuştu. Kalbimi kıranları affetmek için ürettiğim bahaneler dedim.

Biri vardır ama yoktur. Biri hem sizindir hem de asla değil. Biri hem hissettikleriniz hem hissizliğinizdir, hem içinizdeki kahkaha hem sessizliğinizdir. 

Uzun bir yol gibidir gözleri insanın, gelip geçen bir şey iyileşmez. Bu gece bu hat üzerinde iyileşen şey zamandır. İnsan iyileşmez. 

Ya bir gün karşılaştığımızda düşman gibi değil de, pişman gibi bakarsak.

Neden sadece sevmek ya da nefret etmek zorundayız. Neden bu aşırı iki uca mecburuz. Arada bir yerde durmak o kadar mı zor?

Her şeyde şu soru vardır. Bunu bir kez daha ve tekrar tekrar istiyor musun? 

Biri var beni ağlatan, güldürenlerden daha çok sevdiğim.