Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Mesafeleri oluşturan akıldır. En yakınını bile uzak görebilir insan. Bu yüzden çok azı kalbe dokunabilir. En çok da hiç gitmemesi gerekenler gider. Veya onların gidişi en çok yaralayan olur. Belki de kimi zaman gitmeleri bundandır.

Senin için değildi yaptığım onca şey, sadece sen zannettiğim kişi içindi.

Şimdi bir milyon ışık yılı uzakta bir gezegen gibi kafam. Sana göre sonsuz, bana göre bu bir başlangıç. Bana göre aslında her şey bir başlangıç. Yok olmayacağım. Var olmadığım gibi. Bu bir bilinç sıçraması.

Hiçbir şey vermeyenin, hiçbir şeyi olmaz. En büyük mutsuzluk, sevilmemiş olmak değil, sevmemektir.

Mutluluğu kaybettiğin yerde arama.

Sonsuzluğa götüren bir denizin kıyısına varmıştım. O zaman anladım ki susmak bir cüsse işi, derin denizlerin işi. Sığ suları en hafif rüzgarlar bile coşturabiliyor, derin denizleri ise ancak derin sevdalar. Anladım ki derin ve esrarengiz olan her şey susuyor. Anladım ki susan her şey derin ve heybetli.

Aşk çoğu zaman Kalmak için bir cevap Çok nadiren Gitmek için bir sebep İpi bırakıyorum Ve süzülüp gitmeni izliyorum.

Sen, ilke olarak artık hiçbir şeyden hiçbir anlam çıkarmayan birisin. Senden daha genç ya da çok daha genç olan ve kitaplardan, yolculuklardan, olaylardan, yarının bilinmezliğinden olağanüstü deneyimler bekleyerek yaşayan pek çok kişi var. Sen öyle değilsin. Sen, insanın içine gireceği en iyi beklentinin, en kötüden sakınmak olduğunu biliyorsun.

Nasıl hissettiğimin bir önemi yok devam etmek zorundayım.

Sesinin duyulmadığı yerlerde izini bile bırakmayacak kadar saygı duy kendine.

Sessizlik, ekseriyetle karşılaştığım insanlardan daha fazla şey öğretiyor bana.

Kimseyi size soğuk davranınca gözleriniz dolacak kadar sevmeyin.

Öyle bir zaman gelecek ki, toz kondurmadıkların, kirden görünmemeye başlayacaklar.

İçine attıkların kederindir, içinden atamadıkların ise kaderin.

Bazı insanların kolay yıkılmamalarının sebebi güçlü olmaları değil, vicdanlarının rahat olmasıdır. Çünkü; onlar geri dönüp baktıklarında yine olsa aynısını yaparım diyecekleri şeyler yaşamışlardır. Unutma, güçlü olanı yenebilirsin ama vicdanı rahat olanı asla.

Psikolojik bir gerçektir bu, bastırılmış her duygu bambaşka surette, hiç ummadığın zamanda karşına çıkar ve bir şeyi kendine ne kadar çok yasaklarsan, onu o kadar çok istemeye başlarsın. Acı da hüzün de vaktinde yaşanmalıdır bu yüzden. Sen bakmıyorsun diye, yok olmaz hiçbir şey.

Çoğu insan, üstüne düşünmeye gerek duymadan, sahte bir hayat yaşar. Oscar Wilde, '' İnsanların çoğu aslında başka insanlardır '' diyerek bu gerçeği ortaya sermişti. İnsanların çoğu, arzu edip etmediğinden emin olmadığı hayatların peşinde harcar yaşamını. Ömür boyu istediği ama kendisinin hiçbir işine yaramayan şeyleri arar durur bazıları. Bu öyle bir arayış ki hayatın tek amacı buymuş gibi bir anlamsızlığın peşinden sürüklenmekten başka bir şey değildir. Kendisini tanımayınca insan, ne aradığını da ne istediğini de bilmez. Çoğu insan bu şekilde kaybeder kendini. Hayat, nereye çıktığı belli olmayan yollar ve hangi yoldan gittiğini bilmeyen yolcularla doludur.

Gözlerin ruhun penceresi olduğunu söylüyorlar ama hayatın kirli işini yapan eller perdeleri sıkıca çekmeyi öğrenmiş.

Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terk eder. Çünkü iyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Hatıralar acı verici şeylerdir. Çünkü hatıra olmuş şey, muhtemelen bir daha hiç yaşanmayacak kadar uzaktadır. 

Ben, genellikle kendi derinliklerimde bile henüz tasarlanmamış eylemlerin, dudaklarımı uzatırken aklıma bile getirmediğim sözcüklerin, tamamına erdirmeyi umursamadığım hayallerin kuyusuyum.

Yaşanılan gün içinde çok büyük bir sır vardır. Bu büyük sır zamandır. Onu ölçmek için saatler ve takvimler yapılmıştır. Ama bunlar hiçbir şey ifade etmez. Herkes çok iyi bilir ki, bazen bir saatlik süre insana ömür kadar uzun gelirken, bazen de göz açıp kapayana kadar geçip gider. Çünkü zaman, yaşamın kendisidir ve yaşamın yeri yürektir.

Yaşamın sonuçları hesaplanmamıştır, hesaplanamaz da. Yıllar, günlerin asla bilmediği kadar çok şey öğretir insana. Bize eşlik eden kişiler, konuşurlar, gelip giderler, bir sürü şeyi tasarlayıp hayata geçirirler ve bütün bunlardan ortaya çıka çıka beklenmedik bir sonuç çıkar. Birey her zaman yanılır. Birçok şeyi tasarlamıştır birey, yardımcı olsunlar diye başka insanlara yaklaşmış, bazılarıyla ya da hepsiyle kavga etmiş, çok kereler de aptalca hatalar yapmıştır ve nihayet bir adım atılır. Her şey bir miktar ilerlemiştir. Ancak birey, her zaman yanılır. Bir açıdan yeni olan, ancak kendine söz verdiği şeye hiç de benzemeyen bir sonuçla baş başa kalır. 

Sevmek, kuru kuruya seni seviyorum demek değildir. O yokken, varken yaşayabilmektir biraz. O bunu duysa, görse üzülür diyebilmek, eylemlerimizi onun penceresinden okuyabilmektir. O Türk filmlerindeki klişe sonuna kadar haklı, emek aşktan daima büyüktür.

Hızla yer değiştiriyor her şey. Bugün söylediklerim yarın başkasının. Dün ben olan bugün kim?

Suskunluklar, bekleyişler, korkular. Çoğu kimse kaplumbağaları aklına bile getirmeden kalın bir kabuk uyduruyor kendine.

Kırıldığın kadar sağlamlaşıyorsun bu dünyada, senden ne kadar gitmişlerse, sen de o kadar uzaklaşıyorsun insanlardan. Bu işin sonu seni yalnız hissedeceğin, kimseye kolay bağlanmayacağın birine dönüştürüyor, ama sen seni artık kimsenin kolayca yıkmayacağını öğrenmiş oluyorsun.

Durulduğu zamanlar olur insanın, yorulduğu zamanlar olduğu gibi. Ama ömür götüren kırıldığı zamanlardır.

Gerçekten sahip olduğun tek şey kalbinin içinde tuttuklarındır.

Işık herkesi parlak gösterir. Bir insanı gerçekten tanımak istiyorsanız ona karanlığın en siyah olduğu anda bakın.

Ve yalnızlık, bir kitabı alıp okumaya başladığında başlar. Bütün dünya kitabın dışında, sen içindesindir.

Geçerken uğrayanla, sana gelmek için yola çıkan bir olmaz.