Yarının hayâli bugüne yeter mi?

Bir yoldan bazen geri dönmenin de ilerlemek olduğunu öğrendiğim yaştayım. 

Kendimden gözlerimi ayırmayacağım ve her günümü gözden geçirip zamanımı en faydalı şekilde harcamaya çalışacağım. Çünkü bizi kötü yapan asıl şey, hiçbirimizin dönüp kendi hayatımıza bakmamamızdır. Sadece yapmak üzere olduğumuz şeyleri derinlemesine düşünüyoruz. Buna rağmen geleceğe dair yaptığımız planların tamamı geçmişi aratacak cinsten.

Mutluluğun sürdürülebilir bir iyi hissetme hali olduğuna inanırız. Bu inanç yüzünden mutlu olamayız. Mutlu insanlar sürekli iyi hisseden insanlar değil, olumsuz duygularının onları felç etmek yerine onlara rehberlik edebildiği insanlardır.

Asıl eksiklik, eksik olduğumuzu düşünmekti. Asıl eksiklik, çareyi başkasında aramaktı. Hayatın matematiği farklı, iki yarımı toplayınca bir etmiyor. İnsan tek başına mutsuzsa başka biriyle de mutlu olamıyor.

Bir gün ışıksız rüzgarsız sessizlikle geldi. Gideceğim, dedi. Burada üşüyorum. Dünya ağır. İnsan korkunç. İnanacak gücüm kalmadı. Her şeye bulantıyla bakıyorum. Güzellik yıkıcı. Hiçbir inceliğe inanmıyorum. Bir sonsuz kum içinde bir yıldız rüyasıyım. Seni sevecektim, söyleyemedim. Gidince mi? Yalnızlık benden önce gidecek, biliyorum. Belki filizlenen bir taş... bir yerlerde.  

Kırıldıkça zorlaşır, kırıldığı yerden sağlamlaşır bazı şeyler. İnsan gibi, kalp gibi, güven gibi.

Yıldızlar çatısı olsa evinin, şikayet eder misin karanlıktan?

Benim hayatımın grisi yok. Öğleni ikindisi yok. Biraz yanmak diye bir şey yok. Ben ucundan tadına bakılıp bırakılacak aşkların insanı değilim. Şiiri olmadığım yarınlara şairlik edemem.

Bazen de yol terbiye eder insanı. Yaşatarak anlatır, düşünerek anlamadığını.

Fotoğrafın gölgesi kalır bakanda, bakılanda. Fotoğrafın sabitlendiği zaman değişmez elbet, bakanın gözleri yıllanır. Ne kadar tanıdık olsa da, ışıkla gölgenin yerini bulması zaman alır.

Bir insanın anılarını paylaşması tatlıdır. Hatırlanan her şey sevgi dolu, dokunaklı, değerlidir. Hiç değilse geçmiş güvenlidir, biz o zaman bunun böyle olduğunu bilmesek de. Şimdi biliyoruz. Çünkü artık o geçmişte kalmıştır, çünkü biz onu yaşamayı başarmışızdır.

Biz iki kıyı gibiyiz. Bizi ayıran deniz aslında tek bağımız. Senin üstünden geçen bulut, benim yağmurum. İki kıyıyız hep, biraz uzak ama sonsuza dek bir arada.

Her şey kötü biter, yoksa bitmezdi. İnsan çok uzağa gitmiştir. Sevgiden uzağa, acıdan uzağa, bağıştan uzağa.

Acı geçiyor. Acı elbette geçiyor. Acı çekmiş olmak geçmiyor.

Ne seçmektir aşk, ne de seçilmek. Ne aramaktır aşk, ne de bulmak. Olmaktır aşk, fark etmeden onun yüreğinde olmak.

Meğer dalından düşecek kadar büyümüşüm.

Hiçbir çiçek ne kadar güzel koktuğunu kanıtlamak için dalından kopmaz. Kendinizi göstermek için, özünüzden kopmayın. Bırakın var olduğunuz yerde bilsinler değerinizi. Koparsanız, solarsınız.

Su kaçmak isterse buhara, tutunmak isterse buza dönüşür. Ya insan? 

Çabalar önemlidir, vaatler değil.

Mutsuz olmamak, mutlu olmayla eş anlamlı değildir.

Yanında kalmayacağın bir kalbe sakın dokunma. Sen bir görümlük bahar dersin, geride koskoca bir kış kalır.

Birlikte gülüyorsanız mutluluktur, birlikte ağlıyorsanız dostluktur, ama birlikte susuyorsanız bu aşktır.

Çünkü her ne olursa olsun, hayat bir şekilde, bir yerlerde devam ediyor. Sen kayıp, o ayıp etmiş olsada.

Bazen de fazlalıklar bırakır insanı. Fazla değer vermek, fazla anlam yüklemek, fazla umursamak, fazla sevmek.

Kötü bir son, sonsuz bir umutsuzluktan daha iyidir.

İnsan kavuşmak denen rüzgar esecek diye, bir pencerenin önünde kırk yıl beklermiş.

Kördüm, bilendim, seni unutmayı öğrendim Sen yoktun ben yalnız kalmayı öğrendim Acıya duvar gibi durmayı öğrendim Kaybolmuş bir dilin sözcükleri gibi Köksüz, bağsız durmayı öğrendim Vazgeçtiysen hep sağanak yağışlarımdan Vazgeçtiysen bitmek bilmez kışlarımdan Korkma kimseye verilecek borcum yok Yok saymayı ben senden öğrendim. 

Baktığını görmeyen, yaktığını görür mü hiç.

Bir kereye mahsus yaşanan her an, kendi hatasını, bir daha düzeltilemeyecek biçimde içinde barındırır. Bana kanatlarımı bıraktırdılar, ihaneti öğrettiler. Başka haber yok. 

Gün gelecek, kitabın arasında unutulan çiçeklerin üzerine de, yağacak yağmurlar.

Kendi sesimizi duymaya başlama eşiğidir her vazgeçiş.