Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Sevdiğini söylemeye gerek duymaz bazıları. Kelimeleri sevmezler. Gözleriyle sever onlar, gözleriyle korurlar. Bazen konuşmak, hissettikleri sevgiyi anlatmaya yetmez onlar için. Çünkü seviyorum diyen herkes sevmiyordur. Ama gözlerinden sevdiğini okuyabildiğiniz biri, sizi sevmiyor olamaz.

Oysa ben her an sana bakmak, bir sözünü kaçırmamak, bir kıpırdanışını, yüzünün her an değişen bütün gölgelerini izlemek, her an yeni sözler bulup söylemek istiyordum. Her mevsimde, her gittiğimiz yerde, insanlarla ve insansız, aşkın değişen yansımalarını görmek istiyordum. Bütün bunlar beni yoruyordu. Sen orada duruyordun ve beni seyrediyordun sadece. Senin için sevmek, su içmek gibi rahat bir eylem. Ben, her an uyanık olmalıyım. 

Gerçekten sevilirseniz şüpheye düşmezsiniz. Sevgi; endişeyi, merakı, özlemeyi barındırır içinde. Gerçekten sevildiğinizde, ne kalbinizde boşluk hissedersiniz ne de sırtınızı yaslarken düşeceğim korkusu. Birinin gönlüne hoş gelmekle, birinin gönlünde yer etmek aynı şey değil.

Anlamak için verilen mücadele, birinin birini anlamasından daha önemli. Bazen işler yolunda gitmez. Bazen çok sevmek yetmez. Tam böyle anlarda verilen mücadele, karşılıklı çabadır aslolan. El ele verip birbirini yangından kurtarmak sarılarak tüm dünyayla savaşmaktan bahsediyorum.   

Kendimi tanıyamıyorum. Çok kısa zamanda ne kadar çok değiştim. Ne kadar çok fark ettim, ne kadar çok kabul ettim. Ne kadar çok sildim, ne kadar sevdim. İnsanın hayatında her şeyin iki kere daha çok olduğu yerler varmış.

Küçük hesaplarım olmadı hayatta. Ne kimsenin mutluluğunda kaldı gözüm, ne de kendi mutluluklarımı herkesin gözüne sokarcasına yaşadım. Belki ayıramadım insanlarda niyetin iyisini ve kötüsünü, ama iyiye iyi olmakla beraber, kötüye karşıda kötü olmadım. Hayatın beni zorladığı zamanlarda, bir köşe bulup çekildim kenara. Ve düşündüm uzun uzun, adına tecrübe diyerek dersimi aldım. Hatalarımda olmuştur elbet ve istemeden de olsa kırdıklarım. Ama kabahatlerim büyük olmamıştır özürlerimden. Şimdi bakıyorum da arkamda bıraktığım zamana, yarısını dışıma gülerek yaşamışım, diğer yarısı hüzünlerim. Yani kendi içimde yaşadıklarım.  

Öylece oturarak yorulduk. Bir tutam şefkat aramaktan, vefa yoksulluğundan, insanları seyretmekten ve insanlığı gözlemekten yorulduk. Çok severek haddimizi aşıyoruz. Ya yanlış zamanın insanlarıyız, ya da insanlık için yanlış zamandayız.

Ne aradıysam zıddını buldum. Doğruyu aradım, yanlışı buldum. Dostumu aradım, düşmanımı buldum. Aramayı bıraktığımda ise doğruların ve yanlışların ötesinde, renklerin zıtlığında resmin bütününü gördüm. Ne doğru vardı, ne yanlış. Ne kötü vardı, ne iyi. Her şey olması gerektiği gibi, her şey olduğu gibi.

Siz hiç; birikmiş bir özlemi, gelmeyecek bir gideni, olmayacak bir nedeni beklediniz mi?

Olgunlaşır insan; Yenilmenin yeniden başlamak olduğunu öğrenince Beklememenin hafifliğini hissedince Mutluluğun bakış açısında olduğunu anladıkça Karşılıksız sevmeyi başarabilince Kötünün içinde iyiyi, iyinin içinde kötüyü fark edince Söylenilene değil söylenmek istenileni anlayınca Kelimeleri değil, gözleri okumaya başlayınca Asıl sevilmeye layık olanı bulunca Kendini tanıyınca Boş gururdan vazgeçince Kendi kendinin gözlemcisi olunca Kendini eleştirip kendiyle barışık olunca Olgunluğun sonu olmadığını anlayınca Olgunlaşır insan.

Dilediğim en güzel hayat Çöplerin içinde rüya aradım Düştümse eğer sana bakarken düştüm  

Beni kendime ördüğüm kozanın dışına çıkarmaya çalışıyordun, farkındaydım. Senin çabanın işe yaradığı kuşkusuz da benimkinden o kadar emin değilim. Belki bazı kişilikler, kozadan çıkmak istemiyorlardır. O ölüm kozası olsa bile. Kimin hakkı vardı kişiyi kozasından çıkarmaya?

Bir gün, bir an, bir yerde bir dönemeç belirir. Dengesini yitirir gecelerle gündüzler.

Seni hak etmeyen insanları hayatından çıkar. Bir perdenin senden aldığı bir gökyüzüdür.

O gün orada yanımda yoktun. Sonra hiçbir zaman başımı kaldırıp göz ucuyla seni aramadım.

Bir yokuşu vazgeçerek de aşabiliriz.

Hayatında ilk kez, başkalarına gösterdiğin o içten sevgiyi, sonsuz anlayışı, eğilip bükülmeyen o güveni, o kırılmaz inancı bir kere de kendine göster.

Sanki bir yanlış en feci nasıl yaşanır diye sormuşlar bana.

Her sevginin başlangıcı ve süreci, o sevginin bitişinin getireceği boşluk ve yalnızlık ile dolu. Belirsizlikler arasında belirlemeye çalıştığımız yaşam gibi.

Madem gerçek değildi neden bu kadar gerçekmiş gibi hissettirdi.

Yaptığım en doğru şey, beni kaybetmeyi göze alan biri için savaşmayı bırakmayı öğrenmekti. 

Kuramadığın cümleler var senin. Dilinin ucundaki bir kelime göğsüne kadar kök salmışken, nasıl susuyorsun anlatsana.

Savaşmak zorunda olduğun yer evin değildir. Kalmak için kendinden ödünler verdiğin bir yerde rahat uykular çekemezsin. 

İyiler sevilir ama istenmez.

Yaptığın şeyin beni senden koparacağını biliyordun ve beni riske attın. Her şeyi affetsem beni kaybetmeyi göze alışını affetmem.

Küçücük gemi, sulara attın kendini, delisin Yakarlar seni, dönemezsin bir daha geri Peşimde rüzgar, ne yağmurlar dost ne bir kıyı var Düşlerim kaldı, yalnızım düşlerim kaldı, deliyim

Bu son kaybın ağırlığıyla kaskatı kesildim. İnsana dair hiçbir şey kalmadı bende. Öyle derin duyguları olan biriydim ki parçalara ayrılırdım eskiden. Şimdiyse içim kurak. Tabi ki önemsiyorum etrafımdakileri. Yalnızca bunun anlaşılması için mücadele veriyorum. Karşıma bir duvar çıkıyor. Önceden güçlü olduğumu beni hiçbir şeyin yıkamayacağını hayal ederdim. Şimdi öyle güçlüyüm ki. Hiçbir şey yıkamıyor beni. Ve artık hayalim yeniden zayıf olmak.

İnsan bazen gider Sevse bile Severek giden insan Çok şey gizler kalbinde Ama susar ve gider gizledikleriyle

Sana baktım, yeryüzünü, gökyüzünü gördüm Kaçıyorsun, ellerini kim tutuyorsa sövdüm Sana baktım, yeryüzünü, gökyüzünü gördüm Kaçıyorsun, ellerini kim tutuyor da ben tutamam Et tırnaktan ayrılamaz Yok ben senden ayrılamam Sebep olduğum şu yangınımı Yangın ile durduramam

Kimsenin göründüğü gibi olmadığını hep bilirdim ama bazı yerlerde öyle insanlar tanıdım ki hayatımda travma olarak kaldılar. Gerçek ile gerçek dışı olanı artık ayırt edemeyecek kadar leş gibi karakterler tanımak beni duvar gibi biri yaptı.