Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Kırdıysa, sessiz kal. Sessizliğinden kırıldığını anlamıyorsa onsuz kal.

Zaten hep kırık, dökük, paramparça ilişkiler bırakıp ardında, böylesine yıkıcı, yırtıcı bir yolda yürümüyor mu yaşam.

Söyle bir kırık hava döneyim Turna uçsun içimde Ben seni nasıl sarıp nasıl seveyim Hayalimde düşümde

Kararında sevmeyi beceremedim. Benim çiçeklerim, hep çok suladığım için öldüler.

Sana değer veren insan, kendini asla seni kaybedecek duruma sokmaz. 

Dikkatsizlik ederek düşürüp kırdığın, sevdiğin kişinin izlerini taşıyan, senin için değerli bir nesneyi, parçalarını tek tek toplayıp, dikkatle saatlerce uğraşarak onardığında, ortaya orası burası eksik bir şey çıkar. Ama eskisinden de daha değerlidir artık, çünkü şimdi senin izlerini de taşıyordur.

Bir sevgili gittiğinde, ona baktığınız gözlerinizi de alıp gitmiştir. Bir sevgili gittiğinde, altında onunla dolaştığınız gökyüzünü de alıp gitmiştir. İnsan kaybettikleriyle insandır.

Her zaman uzaklığı haritalar göstermez. Bir söz yeter bazen. Bazen kış gibi bir bakış. 

Onların kalpleri de Seninki gibi sanıyorsun Herkes o kadar yumuşak O kadar şefkat dolu olamaz oysa Oldukları gibi Görmüyorsun insanları Olabilecekleri gibi Görüyorsun Kendinden veriyor, veriyorsun Onlar her şeyini çekip alıncaya Ve için bomboş kalıncaya dek

Kendine dönmek, orada varlık kadar eski, daha da eski bir sessizlik bulmak.

Susarak unutmayı Yaşayarak alışmayı Güvenerek aldanmayı Ve severek kaybetmeyi öğrenmiş her insan için yalnızlık.

Birbirimize birkaç adım mesafelerdeyiz aslında ama aramızda kilometrelerce gurur var.

Bugün güzel olan, yarın çirkinleşebilir. Bugün yanında olan, yarın düşmanın olabilir. Bugün fazla olan, yarın azalabilir. Bugün mutlu eden, yarın ağlatabilir. İnsan, geçmişe özlem duyandır. Geçmişe özlem duyan ve bir şeyler tersine döndüğünde, geçmişe dönmek için beyhude çabalayandır. Geçmiş hep geçmişte kalır, oraya takılıp kalan giderek daha da azalır. Kalmak acı vermeye başladığında uzaklaş.   

Bir hayalciden başka hiçbir şey olmayı denemedim. Bana dışarı çıkıp yaşamamı söyleyen insanları hiç umursamadım. Hep benden uzak olan ve hiçbir zaman olamayacağım şeylere ait oldum. Bana ait olmayan her şey, aşağılık dahi olsa, daima şiirle dolu göründü. Hep sevdiğim şey, saf hiçlikti. 

Yarayı açık bırakırsın, acır. Kapatırsın izi kalır. İp geçmez, iğne dikmez. Bazı insanlar, seni bazı anılarla yaşamak zorunda bırakır. 

Kendin olmayı yeniden öğrenmen gerek. Yıllar yılı unuttun onu yalnızca. Bunu da koşullara, hayatın akışına, sorumluluklarına falan bağlamaya kalkışma. Bahane bulmaya çalışma. Sendin, sendeki asıl senin anlamını, önemini, değerini göz ardı eden, korkaklıkla işin kolayına kaçan. O şimdi hesabını soruyor o sahici senin, senden. Ne yaptın sen sana.

Sevenler en sonunda bir yerde buluşmazlar. Onlar, en başından beri birbirlerinin içindedir. Bütün mesafeler yürekte başlar ve biter.

Başkalarını üzerek ilerleyemezsin. Başkalarını kullanarak kazanamazsın. Hayat kimsenin ağlayarak kaybettiğini bir başkasına gülerek kazandırmıyor. Hayat er ya da geç insanın başkasına yaşattığı şeyleri kendisine de yaşatıyor.

İkimizde susuyorduk, gizli bir anlaşma vardı sanki aramızda. Oysa sen tek bir harf fısıldasan, ben çığlık çığlığa ağlayacaktım. 

Önce dinledim. Bu uzun sürdü. Sürer hâlâ. Herkes güzel konuşuyordu. Kıskanıyordum. Öfkeyle, tevazu büyülü bir beşikti. Bunun hayranlık olduğunu bilmiyordum. O güzel sözleri söyleyenler de bilmiyordu. Cümlesi olmayanların canı sıkılmıyordu hiç. İnsan iyiliği öğrenmeden bilirmiş de, kötülük için zaman gerekirmiş. Şimdi bile kime söylesem, uzak uzak bakıyor. Yalnızlık böyle saçaklanıyormuş.

Özleseydi koşar gelirdi diyorsun. Hayır, bazısı koşmazdı. Bazısı yazardı, içerdi, ağlardı. Bazısı başkasıyla olurdu. Çok severken bile. Evet maalesef yapardı bunu. Bazısı yalnızlığına sığınır, orada yaşardı. Ama hayır, özleseydi koşmazdı hepsi çünkü herkes aynı olamazdı. İnsan konuştuklarında değil, konuşmadıklarında gizli aslında. Nasıl sevdiğini söylemek gerçekten sevmekle aynı anlama gelmiyorsa, özlediğini söylememesi de özlemediği anlamına gelmiyor.

Ne kadar düşünürsem düşüneyim Bazı soruların anlamlı bir cevabını bulamayacağım Her defasında dudağımı büküp Bu gerçekten çok garip, demekle yetineceğim Belki uyuyamayacağım Gecenin bir yarısı pencereden dışarı bakacağım Işığı yanan evleri gördükçe yalnız olmadığımı anlayacağım Demek ki çoğumuz şiir seviyor Gitmek istiyor, gitmediği her gün biraz daha kırılıyor Ne yazık ki bunu bir türlü yapamıyor Şanslıysa gecenin üçüne kadar Değilse gün ağarana kadar Düşünüyor, dönüp duruyor Dudaklar en sessiz cümleleri kuruyor Sonrada kalıyor Kalıyor aldanışlar bir şekilde Uçsuz bucaksız, soğuk ve yakıcı. 

Bu uğultu İşittiğin Senin gelişin Ve benim bekleyişim.

Bir çürümenin ortasında Utancımıza tutunmuş İyi şeyler düşünerek Yaşamaya çalışıyoruz.

Yağmur yağmazsa kim bilebilir bulutların yükünü. 

Bazen sığınmak istersin bir yüreğe. Belki yağmur dinene kadar, belki de sonsuzluğa kadar.

Bir hızla, yavaşlayan bir hızla toparlarsın ne varsa içinde esen fırtınanın savurduklarından. Bir an sorunudur senin için artık kalkıp gitmek, her şeye hazır olmak.

Yaktığın yer neresi ise yanacağın yer orasıdır.

Sahi nedir sevmek? Bir muma ateş olmak mı, yoksa yanan ateşe dokunmak mı?

Siz siz olun kalp huzuru istiyorsanız hakikati zedelemeyin. Çünkü hakikat bizde var olan öteki kalbin adıdır ve her kalp bir hakikati taşımak için yaratılmıştır.

İlk acı değilsin dedim. Son acı da olmayacağım, dedi. Sevmenin ötesini görmek istemiştim, dedim. Oradan geliyorsun, dedi. Sözcüklerden duvar örülmezmiş dedim. Kurduğum konaklarda insan kendini seviyor, dedi. Yalnızlık hiç geçmiyor, dedim. Yazıyorsun ya, dedi.