Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bu gölgeler aleminde, sözlere mâna yükleyen ruhum adına konuşan kalem susma konuş, susma ki, kıyılan ağaçtan kanatlanan kuşlar kağıda konsun.

Unutmayı ceza gördüler, unutmak lütuftu; en çok hatırlamak istediğin insan, seni göğüs kafesi mezarlığında unuttu.

Tek bir kelimeden binlerce anlam çıkardığım günler de oldu, yazılan uzun cümleleri görmezden geldiğim günler de. İnsanlara inanmaya çalışmaktan yoruldum.

Çiçekler ile yontsam da ruhumu ince bir yağmur damlasında kırılmış gibi.

Dengeyi bulduğun yer, kendinle geçindiğin yer olacak. 

İnsan bazen her şeye ve her olumsuzluğa rağmen sever ve sevilir ya. İşte o vakit kimsenin duymasına gerek yoktur. Bazen içinde yaşamak, yaşatmak daha onurludur.

Yaşadığım yüzyılı benimsediğime içerliyorum. Hepsi bu.

İnsan, yarasını sevmeli ki, yarasında çiçekler açsın.

Dünyanın başıma yıkıldığı zamanlarda parçaları toplamak için sorun değil yardım almak. Her şey yolunda olduğunda mutluluktan pay almak için varsak. O halde daha iyi olmalıyız, acıyı paylaşmakta.  

Endişeden daha öte ne var, hem bu denli sessiz hem çığlıklarla dolu.

Yaşamın daha başlangıcında iki ödev. Giderek çevreni daraltmak ve kendini bu çevre dışında bir yerde gizleyip gizlemediğini sürekli denetlemek.

Bastığın yerin iki ayağının kapladığından daha büyük olamayacağını anlamaktır mutluluk.

Nefes aldığın yerle boğulduğun yerin aynı olduğunu fark ettiğin anda başlıyor bu çıkmaz sokak .

Günümüzün sorunu artık ne olduğumuzu keşfetmek değil, olduğumuz şeyi reddetmektir.

O gülümsemenin, gidebilmenin bazen hesaplaşmakla değil, bizzat bağışlamakla mümkün olduğu anlamına geldiğini yıllar sonra anlayacaktım.

Çünkü acı, gidenin değil; kalanın hikayesidir. Ve hikayeler kalanlara aittir.

Yandığının bilincinde olmak, soğumaktır.

Kimse çıktığı yolda kendisi kalmaz, yol insanı başkalaştırır.

Kuşlara da fazla imrenme, uçmanında çoğu çırpınmak. 

Kaçımız kendi yörüngemizden kurtulmuşuzdur. Hayatımızı yöneten özgür irade ve kendi kendine yetme gibi süslü kavramlarla kendimizi kandırırız.

Biz aynı dünyada aynı aya bakıyoruz. Biz kesinlikle aynı bağla gerçekliğe bağlıyız. Tek yapmam gereken, onu usul usul kendime doğru çekmek.

Sanmak ile olmak arasındaki uçurumdan nefret ettim.

Buluta yükü sorulmazmış.

Ne güzel yangındı o yangın. Herkes yeniden yaşadı ve unuttu, yaktığımız mutluluğu unutma.

Ben bulamadım daha ait olduğum yeri. Nihayetinde bu sahipsizlik hissi, yüreği aklından büyük her insanın ortak kaderi.

Hayat karşınıza her an yeni işaretler çıkarır. Gördükleriniz sizi büyütürken, görmezden geldikleriniz sonunuzu hazırlar.

Maviye inanmış insanlara, gökyüzünü yasaklayamazsın. 

Dışarıda kendin için vermen gereken savaşlar varken, içinde kendi kendine çıkardığın savaşlarda yenilme.

Hiçbir şey hakkında onu kaybettim deme, sadece geri verdim de.

Kuşun kanadından düşen tüye, bir daha uçamayacağını kim söyleyecek?