Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Hiç beklemediğin bir gün biri gelip karanlığına bir kibrit yakabilir.

Susmak çok tehlikeli bir zaman dilimi.

İnan yolculuk güzel geçecek, geçmişini yanına almazsan.

Yürümezsen yol içinde birikir.

En çok beklediğinin de, gelse bile bir gün, hiçbir zaman beklediğin anlamda gelmeyeceğini bilerek.

Kaçtığını düşünürken kendinle karşılaştın. Eve giden en kısa yol, en uzun olandır. 

Kendinin farkına varmak, kendini savunmaktır ve çoğu zaman bu boşunadır. Ancak insan bütün bunları fark ettiğinde zaten artık her şey için geç olmuş demektir.

Hissetmeden anlayamazsın bazı şeyleri, yağmurun yağdığı kadar değil de; sana değdiği kadar ıslanırsın.

Bir hayalden uyanmak en az doğmak kadar acı verir. 

Bir ömürlük hayallerin bir sabah yok oluşunu hangi vedadan sayalım? 

Güllerin bedeninden dikenlerini teker teker koparırsan, dikenleri kopardığın yerler teker teker kanar.

İnsanın hakikati olduğu gibi kabul edecek cesareti olmalıdır. Bu cesaret olmazsa, hayatın da anlamı kalmaz.

Alışkanlıktan başka bir şey bilmedikleri için, sizin de yokluğunuza alışacaklardır.

Ne yazık ki yaralarıma neden olan benim kendi oklarım.

Yılların bana öğrettiği şeylerden biri de bu oldu, mutluluğu yakalamışsan sorgulama.

Herşeyini heyecanla anlattığın bir duvarı evin sandın.

Kalpler vahşi olabilir bu yüzden kaburgalarımız kafes.

Evet unutalım. Yalnız her şeyi unutmayalım. Yağmurun dinmesini beklediğimizi unutmayalım. Hayatın bir oyun olduğunu unutmayalım. Birde ne olur kelimelere dikkat et, yalvarırım kelimeleri unutma. Kelimelerin can vereceği kadar, can alabileceğini unutma.

Ağlamaktan daha kötüsü zorla gülümsüyor olmaktı.

Acılarını belirtmelerine engel olan bir utanç vardır soylu ruhlarda. Bunları haz dolu bir acımayla sevdiklerinden gururla gizlerler. Asalet, acı ve aşk erdemin sağır ve dilsiz çocuklarıdır.

Sadece gönülden dinleyenler duyarlar, sessiz çığlıkları.

Anıları yakmaya ise hiçbir ateşin gücü yetmiyor.

Acı çekmemek için aşkı reddetmek gerekiyordu. Bu da hayattaki kötülükleri görmemek için kendi gözlerini çıkarmak gibi bir şeydi.

İnsanı en çok bilmediği yerler çağırır. Ama insan en çok bildiği yeri özler. Bu ihtimali göze ala ala gitmeliyim. Gitmeyi göze alabiliyorsa insan, neden sorusuna ihtiyacı yoktur.

Ancak sıradan şeyler paylaşılır ve ortaklaşa yaşanır. İnsanoğlu çok mutlu olduğu anda yalnız kalır, çok mutsuz olduğu zamanda öyle. Küçük bir çukura herkes seninle birlikte atlayabilir; ama hiç kimse ardından uçuruma gelemez. Eksiksiz mutluluk da bir tür uçurumdur.

Yalnızca içteki yakındır, başka her şey uzak.

Sevmek, ötekindeki iyiyi arzulamaktır.

Düşenleri süpürüyorsun diye, yaprak dökmediğini sanıyorlar.

En çok korktuğu şey hayaldi. Bu ikiyüzlü yol arkadaşı, bir bakıma dost, bir bakıma düşman; inanmadığın zaman dost, tatlı akışına kapılıp gittiğin zaman düşman.

Her nasılsa acı, bir özverinin anlamı gibi, bir anlam bulduğu anda acı olmaktan çıkıyor.

Bazı şeylerin çözülmeyeceğini kabul etmek, bir düğüm açmaktır.