Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Hüzün ve dehşet insanı en çok ne vakit etkiler bilir misin? Onlarla mutluluğun ortasında karşılaştığında.

Ait olmak yüzünden, kendi portremizi yapma yeteneğimizi yitiririz. Seçtiklerimize kendimizi öyle kaptırırız ki, ben yani birey ile bir yere ait olan, biz arasındaki ayrım giderek belirsizleşmeye başlar.

En zor savaş, kafanda bildiklerinle kalbinde hissettiklerin arasında.

Bazen savaşmak yerine yenilmek gerekir, huzurlu kalabilmek için.

Emek keyif veriyorsa yaşam da güzeldir. Ama emek zorunluluk olmuşsa yaşam da esarete döner.

Yaran iyileşmiyor değil, sen birinden kalan tek şey o yara diye iyileşmesine izin vermiyorsun.

Gözlerini parlatan şey için savaşmamak ne büyük korkaklık.

Hayaller kurmakla meşguldüm. Tuhaftı, bu hayaller geleceğe yönelik değildi. Geçmişi onarmaya çalışıyorlardı.

Her veda, zarfın içine özensizce sıkıştırılmış onlarca kağıt parçasına gebeydi. Kaç tane geleceği ya da çatışma zamanlarında gelip gelmeyeceği hiç bilinmiyordu. Yine de, yazılan hiçbir kelimenin ona ne şu anda üzerine uzandığı tenin yumuşaklığını ne de havada süzülen dün gecenin dayanılmaz kokusunu getirmeyeceği gerçeğine aldırmadan, sabırsızlıkla, aşkla ondan gelecek herhangi bir şeyi bekleyecekti. 

Ve sonra, bir daha hiç benzemedi. Gelen günler, giden günlere.

Hikayenin sonunu biliyorum ama insan bazen yanılmayı ölesiye istiyor.

Edebiyatın yaptığı şey, gece yarısı bir dağ başında yakılan kibritle eşdeğerdir. Bir kibrit çok az ışık verir ancak çevrenin ne kadar karanlık olduğunu görmemizi sağlar.

Ve umut bir kuşun kanadında.

Bazı insanların içine evler yaptık. Bazı evler kocamandı, içlerinde yapayalnız kaldık. Bazı evler hayaldi başımıza yıkıldı. Bazı evler fazla gerçekti hayallerimiz yıkıldı. Bazı evlerden çıktık ve bir daha hiç dönmedik. Bazı evlere hiç dönmedik çünkü başka bir yerde sıkışıp kaldık. Bazı insanların içindeki evleri onardık. Bazen onardığımız o evlerin kapısından içeri alınmadık. İnsanların içindeki bazı evleri yaktık. Hem de içinde kendimiz varken. Çünkü bazı evleri kül etmeden kendi içimizdeki evi yapamazdık. 

Kelimeler, içimizden sızan şeyleri görünür kılar.

Neden konuşmaktan önce söktük ağlamayı ? 

Sonlu bir varlığa iki kez dokunmak da, bir nehirde iki kez yıkanmak da imkansızdır, çünkü değişimlerin hızı ve şiddeti buna izin vermez; her şey dağılır, yeniden birleşir, tekrar görünür ve kaybolur.

Hayat bazen insanları, birbirleri için ne kadar çok şey ifade ettiklerini anlasınlar diye ayırır. Kazanan yalnızdır.

Vakti gelince gitmenin adıdır gün batımı. Ömürden, gönülden, günden.

Kaç güneş battı o gecede bilmiyorum. Bir sözün ağırlığını o gün öğrendim ben.

Yalan yok, bazı umutlarla vedalaştık.

Susmak, duymayı bilenlerin anlayacağı sessiz bir dildir.

O boşluk herkeste oluyor, insanın içinde her zaman kelebekler uçmaz, bazen birileri ölür. 

Hiçbir şey kırgın durmuş bir kalbin geride bırakacağı yükten daha ağır değildir.

Burada ben varım, orada o var Buraya oradan gelen bu şarkılar Atar beni oraya, onu buraya kadar Ben orada olurum, o buraya gelince Buluşamayacağız bu müzik bitmedikçe.

Bir yerde kalma diyor kalbim, yollar geçmeliymişim, gitmem gerekiyor.

Son kez olur bazı şeyler, kimse anlayamaz. Son defa geçilir bir yoldan, son defa görülür bir yüz. Son defa duyulur bir ses. Son defa sevilir biri.

Bir kitap yarım kalır. Kaldığın yerden devam edersin. İnsan yarım bırakılmaz. Bir insana yeniden başlayamazsın.

Bir şeyin yanına, dalına konduğu gibi gitmesine de izin vereceksin. Kimse bir kuşu elinde sıkarak yaşatamaz. Avuçlar bunun için değildir. Özgürlüğü bildiğin kadar başkasının özgürlüğüne de pencere olacaksın. Sakin kalmayı erdem, kin tutmamayı olgunluk, hırs yapmamayı büyüklük bileceksin.

Bir gün bütün bunların nedeni anlaşılacak. Bütün acıların, bütün olmazlıkların üstünü örten giz perdesi ortadan kalkacak. Ama şimdi yaşamak gerek.

Hatırla arkadaşım, yolundan şüphe etmek, yolunun parçasıdır. Yolunu unutmak da yolunun bir parçasıdır. Kaybolmuş, yönsüz, umutsuz, utanmış ve yalnız hissetmek de yolunun parçasıdır.