Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Hiçbir zaman geç kalmadınız, kaç kere yoldan dönmüş de olsanız, kaç kere döndürülmüş de olsanız, dünyanın bütün günahını taşıyor da olsanız, hayatınızdaki her şeyden kendinizi suçlu hissediyor da olsanız, kendinizin yüreğiniz tarafından kabul edileceğine inanmıyor olsanız da siz yine de kendinize, yüreğinize yürüyünüz. Hiç kimse size inanmasa da, siz kendinize inanın.

İşin doğrusu, kuşlar kendilerine mutluluk sorusunu sormazlar. Mutluluğu yaşarlar. Her şey yolunda gittiğinde mutludurlar, öylece basitçe. Dert etmemeyi bilmek, mutluluğun başlangıcı değil midir zaten?

Yaşamın yaşadıklarındır. Yaşamaya karar verdiklerin ya da yaşamak istediklerin değil.

İnsan, bütün bildiklerine rağmen, bütün bildiklerine karşı her gün yeniden başlar.

Sevdiğin her şeyde bir parçan var. İşte, sonsuza kadar böyle yaşıyoruz. 

İnsan o kadar geniş, renkli, çok katmanlı bir şeydir ki tüm tanımlar ona kıyasla biraz kısa kalır. İnsanın çok fazla ucu ve sonucu vardır.

Doğumumuz yalnızca bir uyku ve bir unutuş. İçimizde yükselen ruhun, hayat yıldızımızın, yerinin başka bir yer olduğunu ve uzaklardan geldiğini.

Geçmiş, tüm iç burkan acısına rağmen yaşanmamış sayılamaz. Ancak cesaretle, yüzleşirse yeniden yaşanması da gerekmez.

Harika olmalı bir şeyleri özlememek, bir şeye geri dönmeyi istememek, hep geriye bakmamak.

Kişi susar, sessizliğin basitliğine yerleşir, evrene oradan bakar. Durum işte o zaman başlar aydınlanmaya.

Kulağına, uzak zamanların sesi çalınanlar, bir şekilde bu sesi taklit etmeye çalışırlar. Benim yaptığım da bu. İnsanın, kendi varlığından hoşnut olarak yaşadığı, kendi varlığını haklı kıldığı ve kuşku yok ki, yeryüzü ile barışık yaşadığı ve mutlu olduğu bir zaman vardı. Yoksa bizler bugün bu mutluluğun imgesi için bile bunca telef olmazdık. 

Kimi zaman bir sözcük, bir cümle ya da şiir, bir öykü o kadar derinlikli ve berrak, o kadar yerli yerindedir ki, en azından bir an için, gerçekte özümüzün ne olduğunu ve gerçek evimizin neresi olduğunu anımsamamızı sağlar.

Bizim özlemimize karşılık veren bir dünyada yaşıyoruz; burası yankıların, bazen yavaş bile olsa, her zaman geri döndüğü bir yer.

Olasılıkların açık kalsın diye bir eylemsizlik içindeydin. Halbuki sadece eylemle yürürdük biz olasılıklara. Durup beklediğin kavşaklardaki seçimsizliğini özgürlük sanıyordun. Kendi kanatlarını koparıp beklentilerine takmıştın. Yollar sana gelsin diye onları yürümüyordun.

En çok söyleyeceklerimiz en çok suskunluğun içinde bekler. Konuşmadan bizi gerçekten dinleyeni bulamazsak bütün kelimelerimiz içimizde kalır. İletişim bazen bir tarafın fikir yürütmeden sadece dinlemesidir. Gerçek ilişki sıklıkla sadece anlaşılmaktır. 

Kocaman bir doğrudur bu söyledikleri; yaşam güzeldir. Hem de, var olan tek güzelliktir; ama, hep çirkinliklerin ortasında oluşur; onu güzel kılan da, sevinçleri ve neşeleri olduğu kadar, bunların karşılıkları olan acıları ve hüzünleridir de. 

İçinde taşıdığın imgelere hayat vermelisin. Onlar doğmayı bekleyen gelecektir. Hissettiğin yabancılıktan korkma. Gelecek, gerçek olmadan çok önce senin içinde belirmelidir. Sadece doğumu, yeni netliğin zamanını bekle. 

İnsan ancak çektiği acıların hesabını tutar, mutlu günlerini hesaba katmaz. Eğer hesaplansaydı, mutluluktan da yeterince payını aldığını görecekti.

Hüzün, gizli mutluluğu korur.

İnsanı yapan da yıkan da kendisidir. Doğru seçimle yükselir. Güç, zeka ve sevgiden oluşan bir varlık ve kendi düşüncelerinin efendisi olarak, her durumun anahtarını elinde tutar.

Gelecekte bir yerlerde değil kusursuz benliğim, bir şeyleri düzeltmek zorunda değilim. Bugüne dek cevaplar aradıysam eksik olduğum için değil büyümeye devam edecek kadar cesur olduğum için. Hayatımı güzel kılacak her şey şimdiden ellerimde benim. Kusurlarımla tamamlanırım.

Aklımızın ayazlı kısımlarının derinliklerinde, kışa dayanıklıyızdır ve dönüşümün çalışmadan gerçekleşmeyeceğini biliriz. Şu ya da bu şekilde yanıp kül olmamız, ardından, bir zamanlar olduğumuzu düşündüğümüz kişinin küllerinin karşısında oturmamız ve buradan başlayarak devam etmemiz gerekeceğini biliriz.

Dinleme ve anlama yeteneği çok değerlidir. Bir kez olsun, aynı şeyleri hissetmeyi başarabilen iki insan birbirini hep anlayacaktır. Bunlardan biri buzul, diğeri isterse atom çağında yaşamış olsun fark etmez.

Hayatın amacının mutlu olmak olduğuna inanmam. Bence hayatın amacı; yararlı, sorumlu ve şefkatli olmaktır. En önemlisi fark yaratmaktır. Katkıda bulunmak, bir şeyi temsil etmek, yaşamış olmakla bir değişim meydana getirmektir.

Şaşırtıcı derecede zor olan ilk adım şimdiden farklı bir gelecek hayal etmekle başlar.

Sihir, diğer insanların duygu ve deneyimlerini düzenleyemeyeceğini kabul ettikten sonra başlar. Böylece kendine özgü bir şekilde yaşamaya başlarsın. Bazı insanlar seni anlayacak bazıları anlamayacak. Önemli olan senin kendini anlaman. Nazik ol, insanlara yardım et ve kendin için yaşamayı hatırla.

Uyanır uyanmaz kelebeğe dönüşemezsin. Büyümek bir süreçtir.

Geçmişin ve hayalimizdeki geleceğin herhangi bir anlamı varsa, onu ancak bu anda bulabiliriz. İstediğimiz kadar zamanımız varken, bunu bir yerlere gitmeye değil, tam da olduğumuz yerde olmaya harcayabiliriz. Bu yüzden de geriniyor, gözlerimi kapatıyor ve yağmuru dinliyorum.

Kelimelerle, kendine özgü kurallarla, bir dünya yaratmak, harika bir duygu dedi. Ve özgür kılıcı. Bu şekilde insan, ruhunu sıkıntıya sokabilecek her şeyi dışa dökebilir, en iyi tarafı da insanın bunu bizzat yaşamasının gerekmemesi. 

Seni heyecanlandıran şeyler rastgele gerçekleşmez. Her birinin yaşam amacınla bir ilişkisi vardır.