Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Ölümü düşündüğüm günden kaldı bu hüzün Geç kalmışlığın telaşı Hatalarım, yalanlarım Yollarım ve yıllarım Umutlandıklarım Umut dağıttıklarım Akıl verdiklerim Akıllı sandıklarım Ölümün yüzünü gördüğüm gün Kimin elini tutup göçmek isterim Bir sevip bin söz ettiklerim Bin sevip hiç söz etmediklerim Söz verdiklerim Yapamadıklarım Eksik olmayın Bir başka sefere yine beklerim

...ve belki de onu güzel yapan şey nasıl göründüğü ya da neler başardığı değil, sevgisi, cesareti ve etrafını saran karanlık ne olursa olsun, ışığın içinden vahşice aktığına olan inancındaki cüretiydi. Bu şekilde hayat buluyor ve bu kendisini her şeyde gösteriyordu. 

Her acının sonunda açık bir pencere vardır, aydınlık bir pencere, hayal edilecek bir şey vardır, yerine getirilecek bir istek, doyurulacak açlık, cömert bir yürek, uzanmış açık bir el, canlı canlı bakan gözler vardır. Bir yaşam vardır, bölüşülmeye hazır.

Göklerin altında birileri önden gider, başkaları izler; kimi sıcak eser, kimi soğuk; kimi güçlüdür, kimi zayıf; kimi başarılı olur, kimi başarısız. O yüzden uzak durur bilge ruh aşırıdan, abartıdan, ölçüsüzlükten...

''Kendime biraz ara verebilmek çok güzel olurdu, en azından kısa bir süre için'' demişti. Ve ben bu duyguyu o kadar iyi anlamıştım ki, insan o sürekli çalkalanan, dönüp duran ve insanı bitkin düşüren zihinden kaçmanın özlemini duyuyor. 

Her söz bir penceredir ya da bir duvar. Mâhkum da eder kişiyi azat da eyler. Konuşurken ve dinlerken ben, sevginin ışığı aksın içimden, izin ver.

Bazen düşünceler hakikate ve gerçekliğe eylemden daha yakındır. Her şeyi söyleyip yapabilirsin. Ama sahte bir düşünce üretemezsin.

Burada ol, bugün yaşanması gereken her şey için. Yarına hakkını ancak böyle veririz.

Bir hikayenin başı ya da sonu yoktur, yaşanan hangi andan geriye ya da ileriye doğru bakılacağını rastgele seçer insan.

Yola koyulmalı. Bazen durarak yaparız bunu. Gidecek yerimiz var, içimizde ve dışımızda. Bazen durarak yapmalı bunu. Ama kaçmamalı. Korku değil, acının söyleyecekleri var bize. Bazen yanarak duyarız onu.

Yalnızca kanatlarına güven. Kendi yarattığımız boşluğun ucunda sıkı sıkı tuttuğumuz bir kapı koludur yaşam.

Beklediğin yere güven. Belirsizliği kucakla. Var olmanın güzelliğinin tadını çıkar. Hiçbir şey kesin olmadığında her şey mümkündür.

Kalbi cam olmuşlar arar bulurlar kendilerini kıracak taşı. Kalbi taş olmuşlar, arar bulurlar kıracakları camı. Sen ne cam ol, ne taş.

Hayat katlanmak için değil, kutlanmak içindi.

Yarının, henüz hiçbir hatanın yapılmadığı yeni bir gün olması fikri güzel değil mi?

Sormak isteyip de soramadıklarımızı, tam söyleyecekken vazgeçtiğimiz sözleri, bir başka zamana ertelediğimiz hayalleri, o an için bizi engelleyen bir şey yüzünden, hep pişmanlık duyduğumuz ne varsa yaşamak için bir şans daha verilseydi.

Bizim işimiz olduğumuz gibi kalmak değil. Yapraklarımızı kaybetmeye geldik ağaçlar gibi ve yeniden doğmaya, muhteşem köklerden yeniden yeşermeye...

Halbuki acı ve mutluluk, Nietzsche'nin deyişiyle ikiz kardeşlerdir. Birlikte büyüyen ya da birlikte güdük kalan.  Acı engellendiğinde mutluluk yavanlaşıp sıkıcı bir rahatlığa dönüşür. Acıya duyarlı olmayan insan derin mutluluğa kapısını kapatmıştır.

Biz derinlere inmeye gönüllü olduğumuz ölçüde yükseklere çıkabiliriz ve çoğunlukla en derin yerlerde en büyük ışığı buluruz.

İnsan, yaşama ihtimali olup yaşayamadığı her şey için kırgın, var etme ihtimali olup var edemediği her şey için de öfkelidir.

Gitmeli ve kendi kalbinin kuytusunda oturmalı insan. Kendi boşluğunu kendin taşıyabildiğin zaman artık özgürsün. 

Geçmiş denilince beni en çok çocukluğum büyülüyor. Çocukluğumla ilgili geri döndürülemeyeni değil, yeri hiçbir şeyle doldurulamayacak olanı keşfediyorum. Aslında içimde var olan her şeyi, yani kendimi.

Zaman ve uzaklıkla sınırlı olmayanı yaşıyoruz biz. Uzaklığı yenince hep aynı yerdeyiz, zamanı yenince hep aynı anın içindeyiz. Böylece her an için birlikte olacağımızı düşünmedin mi?

Aradığın şey, bakmayı en az istediğin yerdedir.

Yolculuklar başlamaz yürek çağırmasa akıl yorulabilir, yılabilir, ama yüreğin sırtı gelmez yere.

Bir şey, bize acı veriyorsa o şeyin içimizde çözülmemiş karanlık bir bölgeye dokunduğunu anlamalıyız, değil mi?

Eğer, bütün ümitlerimizi ve korkularımızı dış dünyaya yerleştirirsek, epey zorlukla karşılaşacağız demektir. Çünkü dış dünya üzerindeki kontrolümüz zayıftır, geçicidir ve hatta yanıltıcıdır.

Bir şeyi öğrenmen gerek. Dünya, içerisinde özgür olmak için yapıldı. Ait olduğun dışındaki bütün dünyaları bırak. Bazen, karanlık ve tek başınalığının tatlı tutsaklığı gerekir öğrenmen için. Sana hayat vermeyen herhangi biri ya da herhangi bir şey senin için fazla küçüktür.

Geçici olan bir anın bile, zengin bir geçmişi vardır.

Yapraksız kaldın diye gövdeni kesme. Zira bu işin baharı var.