Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Serüvene koşmak için trenler bekliyorsan, güneşi yakalayıp gözlerine yerleştirmek için beyaz yelkenlerin gelip seni almalarını bekliyorsan, yarına inanmak için günbatımına, iyi kalpli gözükmek için zayıflığa ve güçlü görünmek için öfkeye gereksinimin varsa; demek ki hiçbir şey anlamadın.

Bir insan olarak, gülebilmenin gücünün ne olduğunu fısıldamıştı. Yaşama sevgi ile bakabilmenin dünyadaki en büyük direnme noktası olduğunu, ne olursa olsun devam etmek gerektiğini. 

Hikayenin çok mutlu bir başlangıcı olmayabilir ama seni sen yapan şey bu değil; hikayenin geri kalanı, senin kim olmayı seçtiğindir.

Kendine değer verince iyileşmeye ruhundan başlıyorsun.

Dokunduğun her şeyin bir gün yok olmak için şimdi var olduğunu hatırla. Gün bittiğinde, herkes gittiğinde, zamanı geldiğinde elinde kalan tek şey aynada gördüğün kişidir. Zamanını, çabanı sarfederken bunu gözardı etme. Çünkü her şey, bir gün gitmek için gelir, bitmek için başlar.

İçte tutulan gözyaşları akıtılanlardan daha acıtıcıdır. 

Bir gün uyandı ve bir daha asla böyle hissetmek istemediğine karar verdi.

Sen hüzünlüsün diye dünya durup sana yol vermeyecek.

Korku cezadan çok daha beterdir. Çünkü ceza bellidir, ağır da olsa hafif de; hiçbir zaman belirsizliğin dehşeti kadar, o sonsuz gerilimin ürkünçlüğü kadar kötü değildir.

Bazı geceler vardır; gözlerin kapalıdır, aklın bulanık. Uyumazsın, ama uyanık da değildir zihnin. Kendi hayatının kâbusundan uyanmak için uyursun.

Kendinizi başkasına adamanızın özünde kendi hayatınızı yaşama korkusu vardır. Çünkü insanın kendi hayatına bakması daha cesaret ve emek ister. Sevilme çabası, kendini sevme çabasından kolay gelir. Tükenmeye aldırmayarak devam ettiğiniz sevilme çabanızın altında ise, sevilmeye layık olmadığınızı söyleyen bir geçmişin sesi duyulur.

Kendine en ağır yükü aradın, bulduğun kendindi. Kendini sırtından atamadın.

Beni benden öğren herkese aynı değilim.

Biliyordu ki, şartlar değişince insanlar da değişir.

Halbuki gözlerin işlevi görmek değil ağlamaktır, gerçekten görmek için de gözlerimizi kapatmamız gerekir.

Senin gerçeğin, kimse bakmadığında kim ve ne olduğundur.

Bazen birinin yüreğinden kendini yitirirsin. Bazen de birini yüreğine alır kendini bitirirsin.

Hiçbir şey kalıcı değildir. Bunu anladığınızda hayatta yapmak istediğiniz her şeyi yapma gücü bulacaksınız. Çünkü geride bıraktığınız hiçbir şey sizi dibe çekemeyecek.

Bazen kendinizi bir insana yakın hissetmeniz için bir şeyler paylaşmanız gerekmez. Benzer acıları yaşayan insanlar, kendiliğinden ortaya çıkan görünmez bağlarla birbirlerine bağlanabilirler. Hatta bazen birbirlerinin tam olarak farkında bile olmadan yaparlar bunu.

Zekamız kelimeleri sevdiği kadar kalbimiz bunlardan nefret eder. Kalbimizin dili sukûttür. Çünkü hiçbir duyguya isim verilemez.

Bir şey olmasaydı yazmak olmayacaktı. Başka bir şey de olmasa silmek olmayacaktı.

Denk değiliz, ben şefkat gördüğüm yüreği incitmem.

Dönüşüm, adım adım gerçekleşen bir süreç. Kısa yol masalları, zihne ait arayışlar ve hayali buluşlardır. Yol tektir. Ya yoldasındır ya da kayıp.

Kapatmak iyidir. Işık içini acıtan şeyler gösterdiğinde ışıkları kapatmak, geçmiş ruhunu yorduğunda eski defterleri kapatmak, kulağına dünyanın uğultusu dolduğunda odanın kapısını kapatmak, kısır döngüler içinde kaldığında sonu bir yere varamayan mevzuları kapatmak, sen nefes oldukça nefesini kesen insanlara yüreğini kapatmak iyidir.

Ben o yangından beri ayaktayım. 

Bir gün en sevdiğim bir şeyi kaybettim. Sonra elimin altındaki her şeyi devire devire yürümeye başladım.

Ama kim kendisini önce paramparça etmeden yenileyebilmiştir.? 

Ben bu vilayette, bir şeyin peşindeyim. Bir düşün, ışığın belki, bir çakılın, kim bilir belki de sadece bir gülüşün.

Bir insanın yaşamındaki en önemli an, benliğinin bilincine vardığı andır. Bu olayın sonuçları en iyi ya da en korkunç şeylere yol açabilir.

'' Emin olmayı beklemeden bir adım öne çıkmak birinin tüm hayatını değiştirebilir '' diye okumuştu bir yerde. O da öyle yaptı.

Kendi kendime biz gurbetin insanlarıyız diyorum. Mesafelerin terbiye ettiği insanlar.