Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bir insanın nezaketi ve anlayışı tamsa, o insanla her şeyi konuşabilirsiniz. İçinizi açmak korkutmaz sizi. Karşısında kendinizi açıklama fırsatı bulursunuz. Ve bir insan her şeyden önce dinlemeyi biliyorsa, o insan anlamayı da bilir. Saygı duymayı da.

Unutmayın; başlayacaksanız, baştan başlayacaksınız; ortadan değil.

Gözümün gördüğü, göğsümün bildiğiyle bir değil.

Lafınızın arasına; anlamadıkları halde 'anladım' sıkıştıracaklar daha bitmeden anlatacaklarınız. Daha da çoğalacak sonralara susuşlar. Anladıkları kadarsınızdır. Ve siz hep anlatamadıklarınızla sınanırsınız.

Günün sonunda eksikliklerinde, zorluklarınla, inişlerinle, çıkışlarınla, her halinle, sana yanında olduğunu, kendini suçlamaman gerektiğini hissettirecek biri senin evindir.

Yola inanmışlarla çıkılır, ikna edilmişlerle değil...

Birbirini tamamlamak üzere varolanlar birbirini tamamlamıyor, kendime dökülüyorum, içime.

Varsın birkaç keşkeyi daha layık görsün hayat bize. Varsın hep hayatın yalnız tarafında olalım. Varsın herkes değişsin, herkesleşsin, biz yine aynı kalalım. Yanlış olmaktansa yalnız olalım bir köşe başında. Herkese her şeye inat, bu hayatı insanca yaşayalım.

İnsan hayatı boyunca iki yolda giderken sürekli kaybolur. Birincisi, kendisine giderken, ikincisi aşktan geri dönerken. 

İyi bir yara izi, en iyi nasihatten daha değerlidir.

Biz hiç farketmesek de yaşam anların bileşkesidir. Öyle anlar vardır ki hayatta geri döndürmek, keşke dediğimiz her şeyi silmek isteriz ama olmaz. Bir imkansızlık çemberi içerisinde kaybolur gideriz.

Her insan, vicdanına kurulan teraziyle doğar ve bir kefesinde başka bir insanı taşır; işte o terazinin ibresi, ne zaman yanlış tarafa basacak olsa, ruh derin bir çentik alır ve dönüşür. Kötülük, iyiliğe ihtiyaç duyarken; iyilik, doğru kalmanın derdine düşer. Her iki durumda da hesabı tutan biri vardır ve o, eninde sonunda kendini dinletir.

Ruha dinginlik ayırmayanlar, çabuk yaralanırlar. Gürültüler aldatıcıdır, doğru olanı dinginlik anlatır.

Ve bilmiyordu kimse yüreklerimizden uçan üzgün güvercinin inanç olduğunu.

Hayat gerçekten güzel. Belki sen sadece şu an o güzel döneminde değilsin. İyi insanlar gerçekten var. Belki sen sadece şu an kötülere denk geliyorsun. Emin ol, bitişler güzel. Çünkü ardında güzel başlangıçlar saklıyorlar. Belki sen sadece daha o başlangıcı yaşamadın. Belki de o başlangıca çok yakınsın. 

Ben, yüreğini yitirmiş bu zamandan korkuyorum.

Kişinin söylediklerinden çok üslubuyla ilgilenirim. Duygu ve düşünceler değişebilir ama üslup kişinin aynasıdır.

Dünyada hayatın bir tek manası varsa o da sevmektir. Hatta mukabele edilmesini bile beklemeden sadece sevmek. Başka bir insanı mutlu edebilmek, kendini mutlu edebilmekten daha güç fakat daha insancadır. Bugün böyle düşünenlere saf derler. Fakat ne derlerse desinler, biz kalbimizin ve kafamızın doğru bulduğu şeyleri etrafın ne dediğine bakmadan yapmalıyız.

Dışına bakarak, içyüzü okunamaz insanın. Mektupta neler olduğunu ancak yazan bilir.

Belki de yeni bir başlangıç yapmanın vaktidir.

Yanarak var olmayı kabullenmekle, sönerek yok olmak arasında yapılacak seçimden ibaretti bütün hikaye. 

Bence en güzeli, beklenmeyen anda hayatına gelen güzel insan.

Kimse düşlerine yetişemez ve kimse geçemez gerçeğini bir adım bile. Bu yüzden sıkıntı verir zaman. Kısa kalır, sonsuz olur, insanın küçücük ömrünün karşısında. İstemenin kuralı yoktur. Açıklaması, sınırı, suçu yoktur. İstemek yaşamın kendiliğinden sonucudur. Ne haklı ne haksız, ne yerinde ne yersiz. 

Ya zaman da bize bırakıyorsa.

Bize kalbini anlatmana gerek yok. Nereye nasıl baktığın, ağzından çıkan kelimelere karşı sesindeki titremelerin, neye güldüğün, nereye kimlerle yürüdüğün, gideceğin yere uzanan adımlarının hevesi ya da bezmişliği, neyi beğenip neye sahip olduğun, kalbini önümüze seriyor.

Ne bir demet çiçekti beklediğimiz Ne dize dize şiirler Yüzümüzü avuçlarına alıp Gözlerimizin içine bakarak  Gerçekten iyi misin sen? diyerek Hüzünlü ruhumuzu anlayacak  Samimi bir yürekti istediğimiz

Doğru kararlar tecrübeden gelir ama tecrübe kötü kararlardan oluşur.

Hissedilen her şeye cümle kurulamıyor.

Tepede her gün farklı bir renge, farklı bir şekle bürünen gökyüzü var. Aşağıdaysa hiç değişmemekle övünen insanlar.

Kaldığımız yerden değil Yandığımız yerden defalarca Tekrar tekrar yanabilmek için.

İnsanın yaşadığı dünyaya ayak uydurduğunun en net göstergesi, insanın da tıpkı dünya gibi, karanlık yüzünü aydınlık yüzünden saklar biçimde ikiyüzlü oluşuydu.