Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Bütün gün etrafıma bakındım. Hislerim ağır geldi kendimi anlamadım. Epeydir canımı sıkan konular vardı. Cevap vermekten korktum, kendime soramadım. Haykırmak isterdim sessizlikte geçen gecelere. Bir şeyler kaybetmiş gibiyim bu kargaşanın içinde. Sorsalar söyleyemem, arasam bulamam. Eksildim sanırım insanların yüzünden. Ne benim artık eskisi gibi, ne de dilim gidiyor iyiyim demeye. Ne zaman iyiyim desem, kırılıp gidiyorum ertesine.

Çünkü yaptığım tüm iyiliklerin bedelini ödedim.

Masallar iyi bitmek zorundadır, içinde sevgi barındıran her şey gibi.

Kendi alevinle yakmaya hazır olmalısın kendini. Önce kül olmadan nasıl yeni olabilirsin ki?

Bazen, sadece bir molaya ihtiyacın var. Güzel bir yerde. Tek başına. Her şeyi çözmek için.

Herkesin belirli dönemleri olur. Gerçekten dibi gördüm dediği, umudu kestiği. İşte o anlarda gerçek olan her şeyi buluyoruz bence. Gerçek dost, gerçek sevgi. Kimse üzüntüden ölmüyor belki ama o eşikte hayatından çıkardığın insanlar senin yeniden doğuşun oluyor sanki.

Ben yanlış bir şey anlatmıyorum, senin duvarların seni doğrulardan koruyor sadece bildiğinle, yanlışlarınla kal diye. Çünkü çoğu insan alıştığı gerçeklikten kolay kolay kopamaz, doğrular uzak gelir yalanlar yakın.

Ve güneş batacak yavrum ve umuyorum, gecenin ötesinde bekleyecek beni yeni bir mavinin tadı, umuyorum...

Birine öyle bir söz söyle ki, ya yaşat ya öldür. Ama asla yaralı bırakma.

İhmal edilen her şey ölür. Ertelenen şey erteledikçe daha da uzaklaşır. Söylenmek istenip de söylenmeyen sözler kalpte yük kalır. Yürünmeyen yol birikir. Her şey yerinde ve zamanında güzel.

Senin kalbini sevemediler diye, güzel sevmek isteyenlerin önünü kesme.

İzini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun. Ustası olacaksın içine gerdiğin tellerin hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.

İnsanlar durmaları gerektiği yeri bilmiyorlar ama vurmaları gerektiği yeri gayet iyi biliyorlar. Kimseye yaranızdan bahsetmeyin. 

Herkes gücü sever, herkes makamı sever.  Zayıf davrandığında yanında olacak mısın?  Zaaflarıyla sevecek misin bir insanı?  Yitirdikleriyle sevecek misin?  Asıl sınav kazanmak mı?  Asıl sınav, kaybedişe ortak olmakla başlıyor.

Attığın her adımda, aldığın her kararda, seçtiğin her yolda, her yordamda başkalarının senin hakkındaki düşüncelerini önemsemeyi bıraktığın gün, hayatın yeniden başlayacak. Sen kendi yolunda ilerleyecek, birileri eksilecek ve sadece hayatında olmayı hak edenlerin seninle kaldığını göreceksin.

Eğer saatlerce, günlerce, aylarca düşünmenize rağmen hala tatmin edici bir cevap alamıyor, işin içinden çıkamıyorsanız belki de çözmeye çalıştığınız şey çözülmesi gereken bir problemden ziyade hayatın kabullenip bırakmanız gereken bir gerçeğidir.

Önce kafasını gösterdi; Kafa dediğin eskir, ihtiyarlar, ölür bile insan ölmeden, dedi. Sonra kalbini gösterdi; Eskimeyen, eksilmeyen şey buradadır.

Her şey bitecek ve geriye sadece niyetlerimiz, çabalarımız ve eylemlerimiz kalacak.

Gençlikte aşık olduğumuz kadının kalbini kazanmaya çalışırız. Yaş ilerledikçe bize kalbini veren kadına aşık oluruz.

Bazı insanların anlamsız hareketlerine denk gelirsin. Saçma kıskançlıklar, gereksiz rekabet, şüpheci tavırlar. Sonra bakarsın seninle bir ilgisi yok. Kimisi kandırılmış, kimisi sevilmemiş. Anlarsın ki insan hikayesini bilmediğine düşman.

Nokta her zaman bir son demek değildir, bazen kendinden sonraki harfin büyük olacağını gösterir.  

Birey, her zaman sürü tarafından yutulmamak için mücadele etmelidir. Eğer bunu denerseniz, genellikle yalnız kalırsınız ve hatta bazen korkabilirsiniz. Ama hiçbir bedel kendinize sahip olma ayrıcalığından daha değerli değildir.

Hayat böyledir işte. Ona hazırlanamazsın, onun için hazır olamazsın. Güzelliği, mucizesi de budur, seni hep hazırlıksız yakalar, hep süpriz yapar. Gözlerin varsa, her anın bir süpriz olduğunu ve önceden hazırlanmış hiçbir cevabın işe yaramayacağını görürsün.

Başlangıcı ve hikayesi ne kadar iyi olursa olsun her şey sonuyla hatırlanır. 

'' Mutluluk yaşanmaz hatırlanır '' diye bir cümle okumuştum bir yerde. Bu böyledir. Yaşarken farkında olmayız genelde mutluluğun. Üstünden seneler geçer, alelade bir anda burnumuzun direği sızlar ve şöyle deriz; '' Vay be! ne güzel zamanlarmış. Hayat mutlu olunan üç beş andır.

Hiç korkmaz mı insan, döndüğünde bulamamaktan.

Yaşamın büyük kederleri için cesaret, küçük kederleri için ise sabır gereklidir.

Eğer görünenin ardındakine bakmak istersen, sana yapılan kötülüklerin içinde saklanmış iyiliklerle, başına gelen kötü olayların içinde gizlenmiş öğretileri görürsün. Ama sen insanları suçlarken, hep sana kattıklarından habersizsin. Halbuki onlar olmasaydı, o kötü günler yaşanmasaydı, bugün böyle olamazdın. Çünkü bazı şeyler deneyimlenmeden değiştirmez insanı. Hem sen, eskisi gibi olmayı mı tercih ederdin, bugün olduğun gibi olmayı mı? Bence bugün olduğun gibi olmayı isterdin. O zaman yaşanmış her şeye teşekkür et. İyiye bir kere, kötüye bin kere.

Islak bir sokakta uzun uzun yürümeye inanıyorum. Güvenilir insanlara çıkarı olmayan ilişkilere. Birbirinden medet ummak zorunda hissedilmeyen dostluklara. Çoklu sadakat efsanesine. Otobüste başını cama yaslayıp kitap okumaya; insanların sesini kısmaya, müziğin sesini açmaya.

Suyu çok sevmediği halde, sırf su incinmesin diye kaktüs çiçek açıyor, sen de bu naifliği bu çağın insanlarından bekliyorsun ya cancağızım, ah diyorum.