Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

İnsanın en iyi yol arkadaşı onu seven değil anlayan kişidir. Anlamakla başlar yolculuk. Anlaşarak başka yollar açılır. 

Ve zaman, insanın iç yüzünü gösteren en güzel aynadır.

O ve ben aynı mısrayı düşlemiş iki şair gibiydik. Onun yazdığı şiirler bana ait. Benim yazdığım şiirler O'ydu.

Daha derin bir kişiye dönüşmüş olmak, acı çekmiş olan kişilerin ayrıcalığıdır.

Her acı kötü sanma, iyileşmek de acıtır.

Mükemmel değil gerçek olsun...

Hayatından geçenler için hep biraz eksik olacaksın ya da biraz fazla, Ta ki, yaralarının eşini, kalbinin dengini bulana dek. 

Ve hayatımda aynı anda hiç böylesine kendimden kopmuş ve bir o kadar da kendimde hissetmemiştim.

Hiçbir engel yokken vazgeçip gidenler var, olmayacağını bildiği halde vazgeçmeden sevenlerde.

Birinde kül olduysan, bir başkasını ısıtamazsın. 

Ben sende gördüğüm ayazı, hiçbir bahara değişmedim. Bir şey olunca yaz demiştin, çok şey oldu. Yazamadım...

Sevgi, pürüzsüz bir his. Şüpheler, belkiler, acabalar barındırmayan ferah bir his. Bu yüzden sevildiğinden şüphe etmek diye bir şey mümkün gelmiyor bana. O pürüzü hissediyorsan zaten büyük bir sevgi yoktur ortada.

Bana iyi gelir diye gideceğim kimsem kalmadı benim.

Birini severseniz, gerçekten gönülden ve özden severseniz, o kişiyi hep seversiniz. Beraber olmak ya da olmamak sevgiyi öldürmez. O sevgi, üzeri örtülse de, yan yana gelinmese de, kalbinizin bir yerinde her zaman kalır. Kaldığı yerde ağırlık yapmaz. Arada bir şefkat görmek istemez. Kalbe girmiş bir diğerine kendini gösterme ihtiyacı hissetmez. Ses etmez. Söylenmez. Hafiftir. Ağırlık vermez. Sen bir başka baharı yaşarken bile o, vardır ama aynı zamanda yoktur da...  

Seni kafamdan koparıp atamadım. Kafamdan ve gönlümden. Bazen bir utanç gibi içimdesin. Bazen bir zafer gibi. Ama hatıran hep buruk, hep yaralayıcı.

Onu en çok yarasından öpmek istedim, çünkü onun da kaybedeceği bir şey vardı. Her şey aşktı ve öyle kalacaktı. 

İnanmayı seçtiğimiz yalanlar günün sonunda bize zarar veriyor.

Bazen kuş kadar kalbe gökyüzü olamaz insan.

Her düşlediğini yapamıyor insan, her düş çiçek açmıyor.

Çünkü insan daima sevdiğiyle sınanır.

Göze görünmüyor diye Yara yok mu sanırsın?

Seni gerçekten anlamayı denememiş biri için söyleyeceklerin hep fazla gelir.

Eğer seni sevseydi, mutsuz uyumana izin vermezdi.

Bir insana olan inancınızı bir defa yitirirseniz, ona tekrar aynı şekilde güvenmeniz imkansızdır.

Affetmek hep bir duygu gibi düşünülür. Aslında duyguların sona ermesi demektir.

Değersiz hissettiren kim olursa olsun elbet terk ediyorsun. Üstesinden gelinen ne varsa artık durdurmaya yetmiyor. Defalarca şans vermenin, görmezden gelmenin sınırına geldiğinde harcadığın emek de gözüne gelmiyor. Tükenmiş bir toleransla devam etmek kendini hiç etmek demek. 

Oysa ben senin herkesten kaçıp göğsümde dinlendiğin günleri biliyorum.

Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar çok inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkan olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adete bütün insanlara dağılmıştı. Çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.

Hayatın özü, büyük sırrı, olmazsa olmazı; unutmak. Eğer unutmak diye birşey olmasaydı, yaşamda olmazdı. İnsan unutmadan hayatını sürdüremez.

Hiçbir aşk titremez sonsuza değin, bütünlüğünü yitirişinden ölür bir mum ve insan kanatlarından ayrılır bir gün.