Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Her ayrıntını yakalarcasına İlmek ilmek dokuyorum seni Ben ki Dağınık bir adam Her şeyiyle yarım Tekdüze yaşamımla Seni yarattım Kendimden çaldığım özeni Sana sardım.

Sabahın sahibi vardır Gün daima bulutta kalmaz Derhal ilerdedir Yaşanacak günlerin En güzelleri.

İyi değilim, kötü de değilim Bir karmaşıklık var içimde ama sebebini çözemedim Hali hazırda biraz yorgunum Her defasında da mevsimlere suçu atmak istemiyorum Sanki bir şeyler bana fazlasıyla ağır geliyor Bilmiyorsun belki de sadece sessizlik arıyorum Bayır üstü Bir çınar altı Kitaplarla konuşmak istiyorum.

Başlayacak gibiyken konuşuyorsun, bitiyor Yeniden geliyoruz başladığımız yere Aşklar ve inançlarda aynıdır Bir başka yanına geçemezsin Bir yanını yaşayıp bitiremeyince.

Mucize değil beklediğim Küçük bir sürpriz belki de Vardır ya ansızın olanlardan Şaşırmayla başlayan Sarılmaya devam eden Bitmek nedir bilmeyen.

Ben sende tam oldum Neden bilmiyorum ama Sende ben oldum Sen bilmedin Bil istedim Duy istedim Ama haykıramadım Nereden düştün bilmiyorum bana Ama iyi ki düştün Ben hiç pişman olmadım Yüreğimin seni seçmesine Çünkü ben seninle ben oldum Ben seni sevdim Çok sevdim Sıfatlara boğmadan Sana dokunmadan Seni tutmadan sevdim.

Bazı duyguları, bildiğin kelimelerle açıklayamazsın. Sen en yakın kelimeyi seçersin, aradığın kelime kesinlikle o değildir.

Ben onu yıldızlarda gördüm Yıldızlar ise onu bende.

Söndü derken daha çok alevleniyor bizimkisi Bitti derken sonsuzlaşıyor Ne olacak bize ilerde Hiç bilmesem de Varlığın içimi sıcacık yapıyor.

Bir daha dünyaya gelsem aynı hatayı daha ustaca ve korkusuzca yaşarım. Ama bu sefer seni tanımakta gecikmem. 

Nicedir unutmuşum saymayı bile günleri Dağılıp gitmişler her biri bir yana Kuşlar gibi, onlar da Benimse ne gideceğim bir yer Ne de özlediğim bir şey var Öyleyse neden yazıyorum bu sözleri ona Bu biraz sevdaya benzeyen, biraz da sevdasızlığa Böyle gelişigüzel, böyle kırık dökük Sanki hiç kimselerin kullanmadığı bir gün kalmış bana.

Bir insan birini yalnızken hatırlıyorsa sevmemiştir. Ansızın aklına getirip yalnızlaşıyorsa, işte o zaman sevmiştir.

Hiç kimse daha yakın olmadı bana Hiç kimse böylesine üzmedi beni Meğer bir düşün hayaliymiş aradığım.

Gitmediğim ülkelerde yaşadım hep Yaşanmamış zamanlarda sevildim Ne şiirler yazdım anlamsız sözcüklerden Hiç doğmamış insanların resmini çizdim Mutlu oldum herkesten çok Hayal etmek ne güzelmiş bilmezdim.

Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme Bakış açım belli oldu yine Geride kalan, ardından bakar gidenlerin Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim Dağlara çarptım her esişimde Yollara küfrettim her gidişinde Demiştim sana hatırlarsan Önemli olan zamana bırakmak değil Zamanla bırakmamaktır Şimdi bana, geçen o zamanın Unutulmaz sancısı kalır Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim? Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim.

Ben bilirim yazmayı da çizmeyi de Bir gönül sevdim koydum ta içime Gecesi başka gündüzü başka Ne olurdu baksaydık aynı pencereden bu hayata.

Bence engel tanımaz gerçek bir aşkla sevmiş olanlar. Aşk demem aşka değişik durumlarda değişip duruyorsa, ya da meyil duruyorsa bırakmaya ilk fırsatta. Aşk dediğin fırtınaya bakar ve titremez asla.

Ne iyi ettin, girdin gönlüme Unutsamda seni hayattayken Zaman olur da toprak olunca bu kalp Bir çiçek de senin adınla yeşerecek parçalarımdan.

Bir yağmur damlası kadardı sevinçlerimiz Biraz ıslak, biraz nemli Yıldızlar kadar uzaktı, bazı hayaller Biraz parlak, biraz fazla Belki de yarınları beklememeliydik Uzaklarda değildi, yakındaydı Belki de en mutlu anımız şuandı Daha fazlasını istemek yerine Sahip olduğumuzdu, hayat Bir yıldızdı, bir çocuk sesi, bir kahkahaydı, hayat Ama en güzeli umuttu, içimizdeki çocuktu...

Bakmayın siz benim kuru bir yaprak gibi sallandığıma Köküm sağlamdır, sarsılsam da kopmam dalımdan Öyle kolay değil, rüzgarın önüne kapılıp gitmem Son ana kadar vazgeçmem yaşamaktan Ne fırtınalar koptu, benim hayat dallarımda Hiç birinde vazgeçmedim umutlarımdan İçimde kıyametler kopsa da Ben baharıyım yarınlarımın Çiçek açarım her kışın ardından.

Herkes kendi ateşini başkasının cehenneminde sınar Kendi külünde söner bütün rüzgarlarına yazıldığın akşam Ateş tadında, kum tadında kalarak Derinleştirir bazı ayrılıkları zaman.

Ne kadar yazabilirsin mısralara Kaderin sana yazmadığını...

Yorulduğun zaman söyle Susalım, hiç konuşmayalım istersen Sussak da, hiç konuşmasak da, sözlerin senin Açık denizler gibidir zaten elimde Her zaman ama her zaman bir kıyıyı sezdiren Hatırlıyorum da kelimelerini bir bir Şairlerin flaşları kalpleridir Dışarıya da parlamalı biraz Kaldı ki ben içimde gezinmekten yoruldum Sensin, iyi anlarsın beni Gözlerine başka türlü bakıyorum.

Sen uykumun içinde bir rüya Rüyamda bir gece Gecede ben Bir yere gidiyorum delice Aklımda sen.

Seni, geçmişe bıraktığım her günün gecesinde geriye dönüp baktığım yerden aldım. Ben senden en çok bu kadar vazgeçebiliyorum.

Anlamak için değer sabretmeye Anlatan da sabrediyor çoktan beri Kenetlenip bir olsa da tüm bulutlar Gökyüzü her zaman mavi.

Bir gün dünyanın öbür ucuna da gitsem Nasıl bitecek bilmem ama Hep seninle başlayacak benim hikayem.

Hep ile hiç arasında Soluksuz bir saniyede Oluşur her şey Umulmadık anlarda Değişir dünya.

Yaz gecesi Bir sokak lambasının altındayım Gölgeler benden büyük ve karanlık Hava dudaklarımdaki son öpücüğün gibi Arayıp bulamadığım yalnızlıklar ve sen Hayalden öte varlığın kalbimin son atışı Sana az kaldı her şeyim gibi Sabah vaktine.

Zaman, hiç bir şeyi düzeltemez, sadece üzerini örter. Sakladığın acıların bir gün mutlaka ortaya çıkar. Herkes zamanı geri alabilmek ister. Kimi eski güzel günleri tekrar yaşayabilmek için, kimi yaptığı yanlışları düzeltebilmek için. Kimi ise sadece yaşadığını hissedebilmek için ister bunu. Gelecekten korkanlarsa zamanı durdurmak ister. Her şey o kadar iyidir ki, bunun bozulmaması için çaba gösterirler. Ama kimse şu anın değerini bilenler kadar mutlu değildir. Geçmiş de gelecek de onlardır. Bazılarıysa zamanın ta kendisi gibidir ve her insan zamanın dünya üzerinde bıraktığı birer yara izidir.