Çünkü acı gidenin değil, kalanın hikâyesidir. Ve hikâyeler kalanlara aittir.

Sen o ana şahit olmuşsun. Farketmemişim. O günden sonra benim sana söyleyecek bir sözüm, kanıtlayacak bir şeyim kalmamış meğer. Sen gizemi çoktan çözmüşsün. Herşey o anda gizli. 

Bir kadının kaderi sevdiği adamın ihanetiyle, sevmediği adamın sadakati arasında çizilir...

Belki de benim hayal kırıklıklarım, senin şansındı ...

Kimseye bir şey anlatmayın. Herkesi özlemeye başlıyorsunuz sonra...

İnanmak istediğim her şeye inandım bugüne kadar. Sonunda öleceğimi, sonunda kanayacağımı bildiğim halde. İstediğim her şeye inandım. Bir şeyleri elde etmeye çok yakın hissettiğimde de kaybettim.

Bir gün bir yerde tekrar karşılaşırsak eğer, benimle yeniden tanış...

Bazen sadece yorgun oluyor insan Ne küs, ne yalnız, ne de aşık Artık, kalbimi nadasa bırakmanın zamanıdır...

Bazen sadece yazmak istiyorum. Cevap beklediğimden değil, kendime söz geçiremiyorum. Ne gök ne yer, tam ortasından tutuyorum hayatı. Başımı kaldırsam sana değmek, yere bassam tenimi acıtmak, bunlar korkutuyor beni. Her ne varsa sakladığım ikisinin arasında kalsın istiyorum bu yüzden. Kırdığım bizler uyku aralarında uzaklaşıyor da, bir el verip tutmuyorum onları. Gerisi zaten boş geliyor. Suskunluğum, susuşun, hatta gidişin bile. Elimde kalanlarsa anılarım, senli anılarım...çok...

'' ama gözyaşlarından utanmamız gerekmiyordu, çünkü gözyaşları, bir insanın cesaretlerinin en büyüğüne, acı çekme cesaretine sahip olduğuna tanıklık ediyordu... ''

Başkalarında tutuşturmak istediğin, kendinde alev almış olmalıdır...

İstemediğin bir şey olduğunda da aynı kalabiliyor musun ? Mesele budur...

İnsan, bekleyişi kadar büyüktür. İmkansızı bekleyen herkesten büyüktür.